ormanların gümbürtüsü

• ahmet güntan şiiri.
  
  ormanların gümbürtüsü
  
  artık hiçbir şeye karşı değilmiş gibi
  kayıtsızım
  yolculuğun sonunda ormanda duyduğum sesi öldürdüm
  amacım yoktu sesi öldürürken, ses öldüğü için de
  hala amaçsız sayılırım
  ormana karşı değilmiş gibi kayıtsızdım
  ormandan çıkınca şehrin ışıkları ve ışıkların
  suda işaret ettiği anlamların adı olan dünya
  ile karşılaştım
  dünyaya karşı da kayıtsızım
  
  "anlamıyorum seni" diyen birine kendimi anlatmak
  üzere uzattığım kitap hala okunmadığı için,
  bir gecenin sonunda anlatılmamak için yaşanmış
  gönderilmemek üzere yazılmış bir
  mektuba koyarak...
  mantıklı olan her şeyin nedenini aradım
  nedenini aramadığım için artık yalnızca ölümü
  ve aşkı seviyorum
  konuşma haline gelmeyen şeyleri
  susmalı ve sonra ormanın güzelliğinden söz etmeli:
  "kış henüz gelmişti, kar tertemiz ve her yer
  bembeyazdı"
  biz de mutluyduk
  kimimizin sevgilisi vardı
  sevgilisi olanların üstüne bir taş duvar yıkılıyordu
  taş duvar üstümüze sessizce yıkılıyordu
  ses ölmüştü çünkü nedenini aramadan
  
  sevgilim sensiz olabilmek için sokaklarda
  yürüyorum
  sevgilim pencereden bakıyor ve yanıma şemsiye almaya
  karar veriyorum
  sevgilim sensiz olabilmek için durmadan "yağmur
  yağıyordu" diye bir cümle tekrarlıyorum
  sevgilim sokağa çıkarken şemsiyemi almayı unutuyorum
  sevgilim son vapuru kaçırıyorum ve iskelenin aynasında
  seni ve yağmuru görüyorum
  hava soğuk sevgilim, bütün gün sobayla sevişiyorum
  
  iskelenin aynası ve aynadakilerin işaret ettiği
  anlamların adı olan dünya
  ki ona bakarken hayatımıza bakardık
  ya da şöyle söyleyeyim:
  hayatımıza bakarken sanki ona bakardık
  yansıttığı görüntü bakırı altın yapmıyor artık
  
  daha neler yapmadım seni unutmak için, neler yapmadım
  aşk filimleri seyredip sonra aşksız bir dünyada
  yürümek istemediğim için aşk filimlerine gitmedim
  kırmızı bir fular taktım bileğime şeytan kovmak için
  arabamı bütün barların önünde park edilmiş görebilirdin
  barda peşimden gelen o adama, şeytan kovmak için senden
  ve hemingway'den söz ettim:
  "çehov da bir amerikalıdır aslında"
  
  neler yapmadım seni unutmak için, neler yapmadım
  üstünde dünya haritası olan bir uyku tulumunda uyudum
  iyi şeyler gördüm rüyalarımda
  sonra bir gecenin sonunda
  seni öldürdüğüm için kayıtsızca
  ve artık vazgeçtiğim için omuzlarımı tutan o ellerden
  uzun süre yaşayıp uzun süre öldüğüm
  ve mezar taşıma "ernest ve scott" yazdırdığım için
  kremalı çorbalar, et yemekleri ve şaraptan bıktığım
  ve durulamalık konyak da çevirmediği için sessizliği
  altına
  "yağmur kayıtsızca yağıyordu" cümlesinin yerini
  "yağmur yağıyordu" cümlesi aldı
  
  sesi yaralı bir kaplan gibi bağırırken bıraktım
  "yağmur yağıyor" dedikçe "kış henüz gelmişti, kar tertemiz
  ve her yer bembeyazdı" diyen hemingway
  ki boks yaparken yazardı
  ya da şöyle söyleyeyim:
  yazarken boks yapardı
  durmadan sesleniyor şimdi bana:
  dünya güzel mi?
  sen soylu musun?
  sevgilin var mı? mutlu musun?
  eve dönünce kahve, yemekten sonra konyak içiyor musun?
  yoksa hepten mi unuttun şarabın simyasını?
  
  yağmur hiç yağmadı ben dünyaya baktığım sürece
  bakır altına dönüşünceye dek hiç de yağmayacak zaten
  kayıtsızım,korkarak ormanların başıma vuran gürültüsünden
• (bkz: karadır kaşların)
• okurken beynimin arka fonda cure'den a forest'ı çalmasına mani olamadığım şiir.
• yazı çiziye hayranlıkta son noktaya taşır, ifade biçimi ve samimiyetiyle döneminin tüm şiirlerinden ayrılır, baş tacı olur. okumanın her seferinde tuhaf bir kalp çarpıntısı yapar, dişler sıkılır, damarlar yüzeye yakındır. alıntı yapılmaya kalkışılsa tek satırı seçilemez, tatmin etmez, akıl hep bir önceki satırda kalır. öyle güzel anlatır ki unutmak istemeyi ve unutamamayı, oğuz atay'ı da çağırır. bu durumda, size de bize de müsaade istemek kalır.
• şiirin bazı durumlarda bir uyuşturucuya ya da uyarıcıya dönüşebileceğinin en baba kanıtlarından biri. kafa yapıyor.
  
  diğer kafa yapanlar için,
  
  (bkz: cem gibi)
  (bkz: bir gece seninle sınırı aştık)
• an itibarıyla kaçış planı'nda haşmet babaoğlu tarafından okunmakta, saksafonun şemsiyesi altında.
• metin altıok da aynı isimli bir şiir yazmıştır.
  
  *****
  bir yüzük yaptım sana güvercin teleğinden,
  bir yüzük bükerek hoşçakal sözcüğünden.
  
  bir yüzük yaptım belli belirsiz,
  eski bir gramafon sesinden.
  
  bir yüzük serçe parmağın için,
  bulutsuz bir gecede kayan yıldız izinden.
  
  bir yüzük yaptım terli bir yüzük,
  avucumdan geçen ince hayat çizgisinden.
  
  yanmasını bilen bakır bir yüzük,
  evime akım taşıyan elektrik telinden.
  
  bir yüzük yaptım, bir yüzük ki;
  yıllardır dinmeyen ormanların gümbürtüsünden.
  
  *****
  
  zuhâl olcay da, bir şarkı olarak şöyle güzel seslendirmiştir...
  
  tüketiniz.
• fazıl say'ından zülfü livaneli'ye, oradan demet sağıroğlu'na birçok değerli sanatçıya uzanan metin altıok şiirlerinden şarkılar albümünün bir parçası. metin altıok'un aynı isimli şiirinin bestelenmesi ve şık sesiyle zuhal olcay tarafından okunmasıyla oluşan bir şarkı. yine de çok daha iyi birşey çıkabilirmiş zuhal olcay ve metin altıok ikilisinin kaynaşmasından. albümün en iyileri içinse:
  (bkz: bu kekre dünyada)
  (bkz: havı dökülmüş sevincin)
• nedense bu çok sevdiğim şiiri, zihnimde hep, dizelerin yerlerini değiştirerek, aşağıdaki şekliyle okuyorum.
  
  ahmetciğim güntan’ın affına sığınarak:
  
  "anlamıyorum seni" diyen birine kendimi anlatmak
  üzere uzattığım kitap hala okunmadığı için,
  bir gecenin sonunda anlatılmamak için yaşanmış
  gönderilmemek üzere yazılmış bir
  mektuba koyarak...
  mantıklı olan her şeyin nedenini aradım
  nedenini aramadığım için artık
  hiçbir şeye karşı değilmiş gibi
  kayıtsızım
• "nasıl anlatsam anlarlar?
  bilemedim kaç yolu var ama var!"
  
  az evvel (aslında tam olarak saat de verebilirim ama hafif belirsizlik bana hep havlı gelmiştir) eve dönerken duydum bir arabanın camından bu sözleri. bazen, araba camından duyulan müzikler rahatsız edici olmayabiliyormuş. bu, pek dinlemediğiniz bir müziği icra eden hiphop sanatçısına ait olsa bile.
  
  işte bu şarkının sözlerine uyup, bundan sonra kendimi en azından anlatmaya çabalamak için çıktım evin merdivenlerini ama anahtarı kilide soktuğumda aklıma, dönüp dolaşıp, kendimi bir dizesinde bulduğum ormanların gümbürtüsü geldi. bunun, hububat fiyatlarındaki artışla bir ilgisi yoktu. zaten, artık hububat fiyatları ile ilgilenen de pek yoktu.
  
  eve girdim:
  
  "...
  "anlamıyorum seni" diyen birine kendimi anlatmak
  üzere uzattığım kitap hala okunmadığı için,
  bir gecenin sonunda anlatılmamak için yaşanmış
  gönderilmemek üzere yazılmış bir
  mektuba koyarak...
  mantıklı olan her şeyin nedenini aradım
  nedenini aramadığım için artık yalnızca ölümü
  ve aşkı seviyorum
  konuşma haline gelmeyen şeyleri
  susmalı ve sonra ormanın güzelliğinden söz etmeli
  ..."
  
  yine koltuğun sol köşesindeyim. herhangi bir cümleyi tekrarlamıyorum. son vapuru kaçırmamak için koştuğum zamanın üzerinden tam yüz elli üç gün, dört saat, on üç dakika geçmiş. belirginlik, gereksiz de olsa bir anlam katıyor sanırım dünyaya.
  
  oysa kayıtsızca yağan yağmurlarda her şey daha net görünüyordu.
  
  bugün yağmur yok:
  
  "dünya güzel mi?
  sen soylu musun?
  sevgilin var mı? mutlu musun?
  eve dönünce kahve, yemekten sonra konyak içiyor musun?
  yoksa hepten mi unuttun şarabın simyasını?"
  
  fonda chopin çalarken kaplan kendi kendine söyleniyor:
  yağmur yağmadığı günlerde, bazı sorulara cevap vermek biraz zor oluyor.