osman

• 80'li yılların sonlarında ilkokul çıkışı sürekli anneannemlere^* gitmelerim ve dedemin barış manço kasedini^* dinlemelerim. nasıl bir hismiş o yaşta düşününce garip oldum. aşktan bir halt anlamaz iken bu şarkıdan nasıl da etkileniyordum. kasedi sarıp sarıp dinliyordum, kendi çapımda dehşet hüzünlere kapılıyordum... amma fena oluyordum yahu bir deli oğlan osman'ın şerife'ye sırf fakirlikten, nüfuz sahibi olmamasından kaynaklı kavuşamamalarında... hayır bir de sonunda niye intihar ediyorsun be osman, çocukluğumun içine ettin.
  
  not: entrynin başında osman'ın intihar etmiş olduğunu unutmuştum, bir yerlere falan gitti diye hatırlıyordum. sözlerini okuyunca hatırladım o tetik çekişi, barış manço'nun hayır osmaaan diye bağırmalarını... lan! yine çok fena oldum.