sosyal diyalog

• işçi işveren arasında iki taraflı(bipartite), işçi işveren devlet arasında üç taraflı (tripartite) ve katılımcı demokrasinin bütün taraflarının katıldığı çok taraflı (multipartite) düzeyleri olan; sosyal taraflar arasındaki her türlü görüşme, müzakere ve bilgi alışveriş sürecine verilen addır. artık günümüzdeki sendikacılığın benimsediği temel stratejilerdendir. çatışmacı yaklaşımın tam zıttında yer alır. her türlü sorun kazan kazan stratejisi ile (bkz: win win) masada çözülebilir mantığına dayanır.
• çalışma barışının anahtarıdır.
• demokratik siyasal rejimi benimsemiş ülkelerde sosyal taraf olarak nitelendirilen işçi ve işveren üst örgütü temsilcilerinin toplumda yer alan diğer organize çıkar grubu temsilcileri ile birlikte temel ekonomik ve sosyal politikaların belirlenmesi ve uygulanmasına katılmalarıdır. bir başka deyişle; sosyal diyalog, sosyal taraf temsilcileri ile diğer organize çıkar grupları temsilcilerine makro düzeyde ekonomik ve sosyal politikaların belirlenmesi ve uygulanmasına katılma olanağı sağlayan yegane mekanizmadır.
  
  http://www.isguc.org/oisigicok.htm
• (bkz: türkiye için sağduyu çağrısı)
• dar anlamıyla sosyal diyalog zaten yazılmış. geniş anlamda sosyal diyalogsa devletin politika yapma yetkisini tüm toplumsal baskı gruplarıyla paylaşması. peki devlet hangi koşullar altında politika yapma yetkisini paylaşır?
  
  ilk kural demokrasinin yerleşmiş olması; sonuçta bu tarafların çıkarlarının uyumlu hale getirilmesi ve o çıkarların sisteme entegre edilmesi. bu da o ülkedeki demokrasinin ne kadar geliştiği, toplumda ne kadar içselleştirildiğiyle alakalı tabi.
  
  tarafların taviz vermeyi kabullenmiş olması gerekiyor. yani sosyal diyaloğun gerçek anlamda kimsenin kimseye dayatmadığı ve gerçekten bir uzlaşmayı yansıtabilmesi o masaya oturan herkesin belli tavizler vermesi gerekiyor.
  
  dolayısıyla tarafların güç dengesinin üç aşağı beş yukarı benzer olması gerekiyor. toplumda güç dengesi görece eşit değilse güçlü tarafın güçsüz olana dayattığı, bir tarafın çıkarlarının uygulanıp öteki tarafın sadece konu mankeni olduğu bir yapıya dönüşür. oysa güç dağılımı yakınsa taviz vermemek vermekten daha maliyetli hale gelir.
  
  örgütler ne kadar güçlü ne kadar merkeziyse alınan kararları uygulatmak o kadar kolay olacaktır.