• karakter sınırına takılan ve aslen "yolda sizi çevirip telefonunuzu kullanabilir miyim diye soran insan" olacak başlık.

    duyuruda gördüğüm bir soru ile aklıma takıldı bu konu.

    artık öyle bir devirdeyiz ki kimseye güvenimiz kalmadı. yolda biri yaklaştığında hemen korkuyoruz. aslında kısmen haklıyız da ama şunu öğrendim efendim herkese karşı ön yargılı olmamak lazım. belki gerçekten o an yardıma ihtiyacı olan birini sırf güvenemediğimiz için geri çevirebiliriz. ben olay başıma gelince anladım ve olayda soruyu soran insan tarafındaydım.

    babamı hastaneye kaldırmıştık, 2 gündür hastanedeydi ve ben hem evden bir kaç eşya toparlamak hem de ofiste çıkan bazı acil işlerim için merkeze inmiştim. hastane ile çarşı merkez arası 1 saat filan sürüyor. ben ofisteyken telefon çaldı "babanı ameliyata alıyorlar" diyordu annem. ofisten nasıl fırladığımı bilmiyorum soluğu takside aldım.

    tabi kafa olmuş bir dünya ve sürekli annemle konuşuyorum durumu hakkında telefonda. hastaneye yaklaşırken telefonu kapattım ve ücreti hazırlamak için çantama yöneldim. bu arada telefonu da yanıma koltuğa koymuşum. taksiden indim hastane kapısına kadar geldim, annemi arayacağım baktım bir eksiklik var. telefon takside kaldı dememle arkamı dönmem bir oldu ve taksinin çoktan hastane bahçesinden çıkmış ana yola girmek üzere olduğunu gördüm. deseniz ki telefonu duraktan sonra alırdın ama efendim 2 gündür acil kapısında sabahlıyorduk ve o gece de sabahlayacaktık ve eş dost akraba ile sürekli iletişim halindeydik bu telefonla.

    neyse, ben bir panikle etrafımda kimi gördüysem "lütfen telefonunuzu kullanabilir miyim", " lütfen bakın takside unuttum telefonumu" diye konuşmaya başladım. bu arada at hırsızı tipimde yok ama yaşıtım sayılan hemcinslerim benden olanca hızlarıyla uzaklaşıp etrafa kaçıştılar. bir beyefendi banklarda otururken beni duymuş olacak ki yanıma koştu ve telefonunu uzattı. siz arayın lütfen dedim, numaramı verdim. aradık ve taksi şoförü benim telefonumu duyup açtı ve sağolsun ana yoldan geri dönüp telefonumu getirdi. beyefendi de gördü taksiden telefonumu aldığımı.

    hayatımda sanırım bu kadar çaresiz kalıp dolandırıcı gibi görüneceğimi bile bile böyle bi'şey yapmamıştım. belki kaçışan insanlarda haklıydı ama kimse yardım etmese idi ve ben telefonumu geri alamasaydım numarasını ezbere bilmediğim kuzenimi gece 12'de arayamayacak ve "durum kötüleşti annem iyi değil buraya gelebilir misin?" diyemeyecektim.

    o gün bugündür yolda kim yaklaşsa para isteyeceğinden emin dahi olsam durup dinliyorum ya başka derdi varsa diye.

    edit: bazı entrylere hak vermeden geçemeyeceğim. evet kafeterya var doğru hatta girişin hemen yanındaydı ama insan babası ameliyata alınmışken aklı orada ve panik halindeyken taksinin an be an uzaklaştığını izlerken aklına mantıklı bir yol bulmayı getiremiyor. tek yapabildiğim panikle insanlara sormaktı. belki daha aklı selim bir insanın başına gelse hiç panik yapmadan denildiği gibi kafeye gidip telefon bulabilirdi ama benim o an hiç aklıma gelmedi. sanıyorum aşırı panik ve stresli bir insanım.
  • konserlerde, barlarda ve kulüplerde kızların; "telefonumu düşürdüm sizden arayıp çaldırabilir miyim?" diye numaranızı almak için yol yapması ile cereyan edebilen durumdur. ha, biz salaktık fırsatı değerlendirmedik, o ayrı.
  • nah kullanırsın amk dedirten kişidir . aklı sıra telefonu hacılayacak piç .

    (bkz: güven problemi)
  • 4 yıldır çok sık gerçekleştirdiğim eylem. açıkcası cep telefonu kullanmıyorum ve başım gerçekten sıkıştıysa o an etrafta kim varsa sormaya başlıyorum. genel olarak kimse de hayır demiyor

    edit: seneler sonra gelen edit. şuan telefonla yaşıyorum.
  • yardıma muhtaçsa yardım edilmesi gerekendir. gel gör ki her telefonumu verdiğimde kendimi koşmaya ve bağırmaya hazırlıyorum. etrafıma bakıyorum bir katakulli dönme ihtimali var mı diye.

    (bkz: türkiye'de sağ kalmak için yapılması gerekenler)
  • yolda atılan hiç bir lafa (yardım istenen) dönüp arkamı bakmam. muhatapta olmam. malesef bu işler böyle. başlık sahibini hariç tutarak söylüyorum, telefonu verdin diyelim oradan hızla uzaklaşmayacağı ne malum? ki kullandığım telefon misal 1500 tl civarında neden emanet ediyim? ayrıca hastanelerde kafeterya olur oradan bulunabilir telefon.
  • kibar bir insandir zira dakkan varmı oç diye sorarsa kimsenin telefonunu verniyecegini bilir.
  • facebook'ta gördüğüm şöyle bir şey nedeni ile insanların daha fazla böyle saçmalıklar yaptığını düşündüğüm durum.
    http://i.imgur.com/hxmaygo.jpg
    toplam 54 arkadaş var. maalesef arada 1-2 iş arkadaşı formatında mecburen eklenmiş kişiler. bunları da böyle görüyoruz işte.
  • telefon verilmemesi gereken insan.

    birgün metroya girmeden telleneyim dedim. bir kız var etrafı kesiyor falan. ''anketör heralde bu'' deyip arkamı döndüm göz kontağını kesmek için. aradan 30 saniye geçti yanıma geldi. ''beni yanlış anlamayın ama eğer mümkünse telefonunuzu kullanabilir miyim?'' dedi. hiçbir şey demeden açtım telefonu verdim. yazdı numarayı aradı 2 kere yanımda cevap yok. ''son bir kez daha arayabilir miyim?'' dedi. evet anlamında kafamı salladım. en sonunda 3.'sünde açtı karşı taraf konuştular. benim de sigara bitti aldım telefonu iniyorum metroya.

    bitti sanmışken olaylar yeni başladı. tam yürüyen merdivenden indim baktım bir numara arıyor. açtım ''efendim'' dedim. ''benim arkadaş beni bu numaradan aramıştı onunla görüşebilir miyim'' dedi. ''kendisi yanımda değil. size tarif ettiği adreste'' dedim. nasıl ulaşabileceğini sordu; anlattım.

    indim metrodan metrobüse bindim biri arıyor. açtım telefonu. yine ''efendim?'' bir bayan sesi. ''benim kızım kayıp, sabahleyin sizin telefonunuzu kullanmış heralde. sevgilisinin yanına kaçtı yine. size ne dedi, nerede telefonunuzu kullandı öğrenebilir miyim?'' anlattım olanları yer ve zamanı. kapatırken ''umarım bulursunuz'' dedim.

    o anda beni bir vicdan azabı aldı anlatamam. ulan ben ne bokuma söyledim kızı gördüğüm yeri, kızın telefonda ne söylediğini falan. belki ailesi bulursa öldürecek kızı. belki dövüyorlardı sürekli de ondan kaçtı kız. belki arayan anası manası değil. niye öğrenmedim diye kendime nasıl sövüyorum belli değil. arıycam kızın sevgilisini ''böyle böyle bir durum var'' diycem ama çocuktan da şüpheleniyorum. eğer çocuk söylemediyse ailesi benim numaramı nereden biliyor? bir daha bastım küfrü kendime. derken bir daha aradılar beni. açmadım bu defa. nedensiz hem de. aklımca böyle koruma altına aldım kızı. eve dönmeden emniyete uğramayı düşündüm. olayı anlatayım diye. belki de bir olay kalacak başıma. en son dönerken boşverdim yapmadım hiçbir şey. ama günlerce gazete takip ettim. ya kızın başına bir şey geldiyse diye. ben göremedim hiçbir olumsuz haber neyseki.

    söyleyeceğim şu ki vermeyin. altından ne hinoğlu hinlik çıkıyor belli değil. bir kıza verdik telefonumuzu ne sevgilisi ne anası ne danası kaldı numaramı öğrenmedik. bir de üstüme stres, vicdan azabı bindi. kızı orda sallamasam en fazla 3-5 dakika vicdan yapıcaktım ''ya telefona muhtaçsa'' diye. böyle bütün bir günümün, hatta sonraki 3-5 günümün içine edildi.
  • muhtemelen orospu çocuğunun teki olabilir.

    bir tanesi bana denk geldi. gördüğüm kadarıyla tipini ve hareketlerini beğenmedim. yoluma devam ederken yüzüne bakmadan kontörüm yok deyip geçiyordum ki arkamdan, "konuşurken insanın yüzüne bak lan" gibi bir şey duydum. iki adım geçince telefonu çıkarıp polisi aradım. eşkalini verdim. polisin gelmesini beklemeye başladım. maalesef polis gelmeden bu tüydü oradan. plakasını da alamadım orospu anasının amından çekip çıkarttığım ibnenin.
    dolayısıyla şimdi bi kat daha gıcığım böyle isteklerle gelenlere.
hesabın var mı? giriş yap