the tale

• meredith monk'un, dolmen music albümünden gülme vokalli(!) şarkısı. garip birşey.
• az evvel bitirdiğim, etkisinden nasıl çıkacağımı kestiremediğim, son dönemde izlediğim en yorucu, etkileyici film.
• son zamanlarda izlediğim en çarpıcı film... filmin başında gerçek hikaye olduğundan bahsedilmesi beni üzmüştü, filmin sonunda yer alan fotoğrafları görünce de gerçekten kendimi inanılmaz kötü hissettim. jennifer fox'un rejisini oldukça beğendim, başrol oyuncusu laura dern kadar filmin küçük yıldızı ısabelle nélisse 'nin inanılmaz olduğunu söylemeye gerek yok herhalde. filmin işlenişi çok başarılıydı özellikle anılarına yolculuk yaptığında belgesel yönetmeni jennifer'ın sorularıyla karakterleri kamera karşısında konuşturması zekiceydi. . filmin etkisinden uzun süre çıkacağımı düşünmüyorum ve eminim ki emmy, golden globe ödüllerini de süpürecek...
  
  --- spoiler ---
  
  jennifer'in bill ile karşılaşma sahnesi ve bill'in halen jennifer'ı suçlaması, jennifer'ın son sahnesi... ve herkesin kınayan gözlerle jennifer'a bakması, jennifer'ın ''ne? antrenörü bill olan hiç olmadı mı?'' demesi..çok güzel detaylar vardı filmde.
  --- spoiler ---
• rahatsız eden filmler sıralamama üst sıralardan giriş yapmış başarılı film.
• güzel hikaye , güzel oyunculuk biraz daha kısa olabilirdi sadece. (bkz: laura dern) (bkz: pedofili) (bkz: tecavüz)
• 2018 yapımı gerçek bir hikayeden uyarlanmış, konusu itibariyle insanı geren, bazı sahnelerde yumruklarını sıktırtan dram türünde bir film. yazan, yöneten ve hatta hikayeye konu olan aynı kişi.
  
  izlemesi oldukça zor bir film ve maalesef based on a true story.
  
  --- spoiler ---
  hepimiz küçüklüğümüzde ailemizin izin vermediği arkadaş buluşmalarına, gezilere, kamplara, arkadaşın evinde kalmalara katılamadığımız için üzülmüşüzdür. hele bir de başkalarının ailesi izin veriyorsa. filmin sonunda bir değil beş kere sorgulanması gerektiğini düşündüm çocuğunuzun arkadaşlıklarını, diğer insanlarla iletişimini.
  
  filmde de özellikle jenny’nin annesinin bazı kuralları var, arkadaşının ailesini tanımadıkları için onunla gitmesine izin vermiyor. evdeki çocuk sayısı fazla olunca ilgi de bölünüyor. bütün bunlar jenny’nin kendisine zarar verebilecek birine karşı daha savunmasız olmasına neden oluyor. bu kısımdan çıkartılacak dersler var.
  
  bill denen yaratığın aslında jenny için söylediği o sözlerin hepsinin sadece onu ikna etmek, ürkütmemek için olduğunu, aslında jenniffer’ın filmdeki tabirle kedinin önüne atılan bir başka fare olduğunu anıları canlandıkça anlaması işkence gibiydi.
  film içerisinde yapılan karakterlerin kendilerini sorguladıkları, kamerayla konuştukları kısımlarda küçük jenny’nin de bunu sorgulamasını, anlamasını isterdim.
  
  filmin sonundaki bill ve jennifer yüzleşmesinde şöyle sağlam bir yumruk atsa ne iyi olurdu en azından izlerken sıktığımız yumruklarımız adına.
  --- spoiler ---
  
  ek: hani bazı suç içerikli haberlerden sonra benzer vakalar artar ya, film izlerken bu durum aklıma geldi. umarım hiçbir yaratık bu durumu kendisine örnek almaz.
• çarpan, yakan, sarsan film. ince ince, ipek gibi işlenen hikayenin yanında oyuncu yönetimi son derece başarılı. hem laura dern hem de çocuk oyuncu ısabelle nelisse karakterin hikayesini çok iyi özümsemiş, çok iyi aktarmış. çocuk istismarı gibi hassas bir konunun üstesinden, kendi hikayesi olmasının altında ezilmeden başarılı bir şekilde gelmiş jennifer fox, bravo.
• laura dern' in performansının bir harika olduğu bir jennifer fox filmi.
  
  --- spoiler ---
  
  özellikle jennifer' ın kendini daha büyük hatırlaması ve sonrasında annesinin 13 yaşında nasıl göründüğünü söylemesiyle tüm olayın daha da beter hale gelmesi mükemmel bir anlatım olmuş filmde.
  
  --- spoiler ---
• çocuk istismarı,cinsel taciz aşılması gereken dünyanın en büyük sorunlarından biri.
  
  laura dern mektupları alana kadar beyninden ve zamandan silmiş yaşadıklarını,annesinin mektupları göndermesiyle tekrar,tek başına o aştığı sandığı yaşadıkları ile yüzleşip hesaplaşıyor..gerçek hayattan alınmış bir film.bunu yaşayan bir çocuk ve bir annenin çocuğumu koruyamadım demesi kadar acı bir tablo çıkıyor ortaya..
  
  etrafımda yaşayanların mutlaka izlemesini sağlayacağım gerçek bir hayat.
• "size çok güzel bir şey anlatarak bu hikayeye başlamak istiyorum"
  
  kafamı çok karıştıran, canımı çok sıkan bir film.
  
  bir çocuk. iki yetişkin. daha sonra yetişen çocuk. bastırılan anılar. günyüzüne çıktıkça hatırlanan doğrular. izlemesi zor bir filmdi.
  
  filmde kurgu ve senaryodan çok, olay ve oyunculuk etkili olmuş. son sahnelerde verilen gerçek fotoğraflar ve yazılar da filmin başındaki "gerçek bir hikayeden alıntıdır" sözünü yüzünüze vuruyor.
  
  --- spoiler ---
  *filmin en etkileyici noktası ise 16 yaşlarında bir gençten dinlediğimiz hikaye bir anda 13 yaşında bir çocuktan dinlediğimiz sarsıcı bir olaya dönüşüyor.
  
  *film boyunca jennifer'ın bu istismar karşısında nasıl bu kadar rahat hareket edebildiğini, umursamazlığını düşünüp dururken son dakikalarda küçük jenny bize durumu çok güzel izah ediyor. resmen ben değil o kaybetti diyor. yani inkar ederek 35 senedir bu durumu atlatıyor. ta ki onunla yüzleşene kadar.
  
  *filmde jennifer'ın mesleği olan belgeselciliğin çekim yöntemleri ile harmanlanması güzel bir detay olmuş. ve aynı zamanda hikayeye de yön vermiş.
  
  *her ne kadar film boyunca bill'den nefret etmiş olsak da, bizi avucunun içine alma yetisine sahip bayan g. burada esas nokta. ve kendisinin de çocukken bunları yaşamış olması filmin sonlarında beynimizi iyice bulandırıyor.
  
  *ve filmin kapanış sahnesi. 48 yaşındaki jennifer ile 13 yaşındaki jenny, kadınlar tuvaletinde bir çare, duvar dibinde ağlarken ikisinin de benliğinden o yaşlarda ne kadar uzak olduğunu fark ediyoruz. 13 yaşındaki doğru sandığı bir aşkın içinde yüzerken, 48 yaşındaki ise evlenmemesinin, çocuk sahibi olmamasının ve kimseye bağlanamamasının nedenini o günlere bağlarken ekrana öylece bakıyoruz.
  
  --- spoiler ---
  
  "hikayeler dünyayı nasıl algıladığımızdır"