yaşamak istememek

• insan üzerindeki sıkıntı ve baskıların yaşama isteğinden ağır basması. akut durumda intihara iten bir olgu.
• hayattan hicbir beklentin kalmadigi vakit, icinde yeserttigin duygu.tanriya son bir sans verdiginde de olmaz ise;bavulunu toplayip,cekip gitme durumu.
• dünya üzerindeki hiçbir şeyi en büyük kötülükten en ufak mutluluğa kadar hiçbir şeyi haketmediğinizi anladığınız anda kalbinizin kan yerine pompaladığı ve anında tüm bedeninizi ele geçiren düşüncedir. bir anda kararır her şey ve sonu istersiniz. ama çoğunlukla geçici olması bu hissin en belirgin özelliğidir. ve son ek evet geçer ama belki en büyük ve en çok acıtan yaraları kafanızın bir yerine kazır ve geçer.
• (bkz: yaşamak istemem)
  (bkz: yavuz çetin)
• (bkz: sınırsız özgürlük)
• beklentinin kalmaması durumu. korneadaki leke gibi, başını nereye çevirirsen çevir gördüğün saçmalıklara katlanamamak. sıkılmak. gelecek mutlu günlerin umrunda olmaması.
  
  yıllar sonra gelen edit: arkadaşlar, yemin ederim geçiyor. yaşamak sevilebiliyor.
  
  gelen mesajlar üzerine yeniden edit: tam olarak nasıl geçiyor bilmiyorum, birden bir şey olup sihirli bir şekilde her şey düzelmiyor. zamanla, çok çok zor gelse de attığın küçük adımlarla, sabırla ve biraz da kabulle. kendimi öldürmemek bazı zamanlarda çok zordu, intihar etmesem ama bir şey olsa da kendiliğimden ölsem diye düşündüğüm zamanlar oldu. kendimi en kötü hissettiğim anlarda çıkıp sokaklarda koştum. dışardan spor gibi görünmüş olabilir ama aslında öfkemi boşaltmanın bir yoluydu benim için. canımı sıkan şeylerden uzaklaşmak için koşarken kendimi aktif ve güçlü hissediyordum, yol aldıkça özgürleşiyor gibiydim. beden iyice yorulunca, hareketle salınan hormonların da etkisiyle, ağlamayı kesip eve gidip yatıyorsunuz zaten, o günü kurtarmış oluyorsunuz. yardım aldım. antidepresan kullandım, ağlamalarımı çok azalttı. bir iki yakın arkadaşımla ve annemle dertleştim, söylenenler hep aynı şeylermiş ve sizi tam olarak yansıtmıyormuş gibi gelse de zamanla yerleşiyor zihne. içinde bulunduğum durumu annemle paylaşmak da kolay olmadı, onu üzmemek için her şey yolundaymış gibi davranıyordum ve evet anlattığımda biraz üzüldü ama güvendiğiniz birinin desteği çok güçlendirici oluyor. agresif koşulardan sakin yürüyüşlere geçtim zamanla. dikkatimi doğaya vermeye çalıştım. yaprakların salınışını izledim, kuşları dinledim, kedileri kucakladım <3 tabii ki dünya düzelmedi, hayatımdaki sorunlar da bitmedi ve bazen tükendiğimi hissediyorum. ama sorunlara biraz farklı yaklaşmaya başladım. hayat zor, bazı insanlar çok kötü, kabul. dünya böyle ve benim yapabileceklerim çok sınırlı. ama bu koşullarda elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyorum. elimden gelen bazen sadece nefes almak da olsa kabul, yapabiliyorsam sabahlara kadar çalışıp bir cümle yazabilmek de olsa kabul. sıkmayın canınızı diyeceğim ama sıkıntı da insan için, buyursun gelsin, ona da kabul..
• kırgın değilim. hiçkimse sorumlu değil yaşamak istemememden. bu siktiğimin dünyasına gelmeyi ben istemedim ama istemeye istemeye yaşamayı seçen benim. evet yaşamayı seçiyorum ama istemiyorum. hala bir umudum olduğundan değil. hiçbir şey daha iyi olmayacak biliyorum. ben daha mutlu bir insan olmayacağım. hiçbir zaman da olmadım sanırım. dünyevi zevklerin hepsini ve sonrasında bana vaadedilen herşeyi reddediyorum ve tanrı'ya isyan ediyorum eğer bu acıların sorumlusu oysa.
• hiçbir şeyin daha iyiye gitmediğinin fark edilmesiyle birlikte gelir. uyayamazsın, yemek yiyemezsin, miden bulanır, pek konuşamazsın, ağlamadığın zamanlarda öylece durursun. beklenti kalmaz, umut yoktur. sadece bir kere başladık diye yaşamaya devam etmek zorunda olmak saçma gelir. depresyon hırkası giyip alkole vurmak, birileriyle konuşmak, ne zamandır almak istediğin bi kitabı almak, kahve içmek, sinemaya gitmek iyi gelir sanırsın ama hiçbir şey azalmaz. antidepresanlar falan da çözüm değildir, bilirsin. yardım isteyemezsin. kendine kızgınlığın giderek kendinden nefret etmeye dönüşür. kendinden uzaklaşmanın yaşadığın sürece mümkün olmadığını, bunun tek yolunun yaşamamak olduğunu fark edersin. ve gelir.
• (bkz: ötanazi)
• süreklilik arz ediyorsa psikolojik rahatsızlık belirtisidir, psikolog'a gidilmesi ve destek alınması sağlıklıdır.