• birçoğumuzun ilerleyen yıllarda hayatımızın daha güzel olacağı, güzel bir eş bulup evlenip mutlu? olacağımız , parayı bir şekilde vurup krallar gibi yaşayacağımız düşünceleri sebebiyle zaman doldurduğumuz ve fakat büyük kısmımızın bunların hiçbirini “yaşayamadan ölmesi” durumudur.
  • kendini gerçekleştiren bir tedirginliğe sahip olur bunu hisseden. dön babam dön. çok uzakta görünen bir hedefe kafayı takmak da insanı bu hale sokabilir.büyük bir amacınız olsun motivasyonlarına aldanmayın. gününüzü, yakın zamanınızı kurtarın. etrafınıza bakın. taa anasının .mındaki bir ideal yüzünden kendinizi heba etmeyin.

    bakınız şöyle bir makale buldum. diyor ki hayattaki başarıda şansın rolü düşündüğümüzden çok daha büyük. kısacası olacağı varsa olur.

    [https://blogs.scientificamerican.com/…-we-realized/ https://blogs.scientificamerican.com/…-we-realized/]
  • maddi olarak değil duygusal olarak istediğin şeyleri yaşayamadan ölmek en büyük huzursuzluk olsa gerek.

    iyi hissetmek ister durursun ama kör ebe oynar gibi ilerlersin hayatta..

    bulduğunda da geç kalmışlıklar girer zamanla arana..
  • (bkz: 25 yaş sendromu)
  • emin adımlarla ilerlediğim yolun sonu.

    keyif adamıyım, anı yaşarım, içimden gelen ve o an istediğim şeyi yaparım desem de yok yani. hiçbir şeyi hakkıyla yap(a)mıyorum hissi var. dönüp geçmişe baktığımda keşkelerim pek yok ama "işte bu beeee" diyerek yaşamın tadını aldığım anları da hatırlamıyorum. belki unutkan birisi olduğumdandır. zaten insanların da kendini hatırlatması lazım bana, yoksa unuturum. yeni insanlar ve onlarla yaşanmış özel anlar, anılar olmayınca taaa lise yıllarına gidiyorum bazen. e bu da kayıp yıllar, kayıp yaşam demek. değil mi?
hesabın var mı? giriş yap