• iron maiden'ın yeni albüm çıkardığı haftadayız. ac/dc, kiss, annihilator, scorpions, cheap trick, wasp, lynyrd skynyrd, megadeth, guns n roses, slash, metallica, ozzy osbourne albümlerinin dumanı tütüyor daha, taptaze hepsi.

    aerosmith, tesla, alice cooper, eric clapton, faith no more, mr. big, cinderalla, living colour, alice in chains, stone temple pilots, soundgarden, mötley crüe, def leppard, rolling stones, twisted sister, the cure, blüe öyster cult, meat loaf, ratt, yollarda. kimileri yeniden toparlanmış, yeniden bir araya gelişlerini güzel albümlerle süslemiş, kimileriyse 30-40 yılı aşkın kariyerlerine aynı kuvvetle devam ediyorlar.

    manowar, van halen, rush, testament, motörhead, judas priest, deep purple, anthrax, bad religion, accept stüdyolarda, sahnelerde koşturuyor, bir yandan beklenen yeni albümleri, bir yandan yaz turneleri için.

    ve bu grupların yolunda binlercesi, 30-40 yıl sonra isimleri, örnek aldıkları babaları gibi anılsın diye uğraşıyorlar.

    bu dünyada sadece elektronik müzik değil, müziğin her türlüsü rock n roll'un tahtına sadece rock n roll orada otururken oturabilir,

    haa eğer müzik anlayışınız "hit"se, kucağa oturmuşsunuz zaten siz canlar.
  • ilginç önermedir.
    21. yüzyılın rock müziği yine 21. yüzyılın rock müziğidir. ha dersen ki "70'lerde bi akım vardı, rock müzik de bu akımın büyük bir parçasıydı ve hatta marjinallik rock müzik dinlemekle bir olmuştu. şimdi de aynı durum elektronik müzik için geçerlidir." bunu oturur tartışırım. amma velakin gudik gudik "rock artık marjinal değil ki eheh" dersen olmaz. müzik marjinal olur mu lan? müzik müziktir işte?

    hem ona bakarsan sanat müziği dinleyenler daha marjinal çoğunluğa göre şimdi? ıtri fanları en farklı, alternatif insanlardır mı diyelim yani?
  • ülkemizde anadolu elektronik diye bir kavram çıkmadığı sürece doğruluğuna inanmayacağım bu önermenin. halka inmek lazım, öyle tepeden bakmakla olmuyor. çal bakalım düğünde bir fatboy slim, bir david vendetta, millet bi güzel kanıksasın ancak öyle inanırım. ama bedük'ün düğünlü klibi sayılmaz. mızıkçılık etti deme sonra.
  • rock underground olmaktan çıkalı çok oldu, hiç bir zaman tam olarak mainstream de olmadı ve artık popüler de değil. e kendi çapında ve anlatmak istediği kavram düşünüldüğünde doğru bir söylemdir diyelim.

    katiyen bir müzik bağnazı değilim. ne poptan korkarım, ne arabeski hakir görürüm, ne taverna müziğine burun kıvırırım. thm tsm gördüm mü elini öper başıma koyarım. elektronik de kendi çapında güzel olabilir. dinleyip de beğendiğim örnekleri de olmuştur. hollandalı bi ismin eserleriydi galiba. neyse demem o ki doğrudur yeni çağın popüler türü elektronik olacaktır falan belki ama icra edilmesi için minimum 3 enstruman ve bunları çalan insanlara bolca kalori gerektiren, dünya kültür ve sanat tarihinde hayvan gibi damgasını vurmuş bir türle, bilgisayar başında oluşturulup save as edilmiş dataları kıyaslamak ayıp bir şeydir bence.

    mesela elektronik müziği dinleyip sevebilirim. fakat ıssız bi adaya düşsem, dünyanın en büyük elektronik müzisyenleri(?) ve envayi çeşit son teknoloji donanımlarına, içinde iron maiden, led zeppelin, deep purple falan karışık şarkılar bulunan eski 90'lık bi kasedi tercih ederim.
  • sikimde olmayan bir önermedir.
  • burada aslında söylenmek istenen "21. yüzyılın hit müziği elektronik müziktir" gibi bir şey olacaktı sanırım ama; olur böyle şeyler... malum gece, uykusuzluk, oruç, kıyamet filan.*
  • 21 . yüzyılın bitmesine daha 90 yıl kaldığı için ' bi durun amına koyyim yaa' dedirten önermedir.
  • sırf günümüzde rock müzik ana akım medyada gördüğümüz trendlerden biri arasında değil diye elektronik müziğin onun yerini aldığını tartışıyorsak zaten boşa konuşuyoruz. rock müzik 1960ların sonundan 1990ların ortasına kadar sahip olduğu moda olmak sıfatını bırakalı en az bir onbeş yıl oluyor. ama bunun hiçbir şey ifade etmediğini kavrayabilmek için rock müzik değil, herhangi bir müziğe gerçekten ilgi duymak yeterlidir. aksini gerçekleştirmek sadece ve sadece kendi dinlediği şeyin başkalarının dinlediği şeye oranla daha üstün olduğunu duyurma ihtiyacından öteye geçmez, geçmeyecektir. bu yüzden "eskiden millet rakçıydı, ama geçti onlar şimdi herkes üçyüz beşyüz tiesto" lafına karşılık sinirlenip günümüzde rock müziğin başarılı örnekleriyle kontra atağa geçmeye gerek yok yani. (bkz: y'all niggas postin' in a troll thread)*

    rock müzik, kökenleri itibariyle caz ve blues temelli bir müziktir. tarihte bir ikiyüz yıl geriye gidersek eğer, müzik yapıtlarının büyük orkestralar tarafından gerçekleştirildiğini görürüz. bu orkestralar içerik olarak avant-garde, caz, afro-beat veya prog rock gibi müzik türlerini kenara bırakırsak(başka pek çok örnek de verebiliriz aslında, aklıma ilk gelenler bunlar benim sadece) *21. yüzyıl popüler müziğinin ağzını yüzünü kırabilecek derecede inanılmaz geniş bir ses yelpazesine sahiptirler. onlarca farklı üflemeli çalgı, onlarca farklı yaylı, onlarca farklı perküsyon vesaire...

    zaman geçtikte, ana-akım müziği kendi içinde parçalara ayrılmaktadır ve bölünmektedir. geçmişteki müzikler, pek çok farklı elementi ve yapıyı kendi içinde barındırırken zaman geçtikçe bu elementler/yapılar kendi müzik türlerini oluşturmaktadır. orkestra müziğinden tek kişinin gitar albümü çıkarması olayına bu şekilde ulaştık diye düşünüyorum ben. rock müziği, elli yıllık tarihinin son onbeş yılında git gide daha ilkelleşmeye başlayıp yeni ve yaratıcı bir şey ortaya koyamadığı düşünülse de(ki rock müzik dinleyicisi de nu-metal ve sonrası için bu görüşe katılır çoğunlukla) durum aslında sadece bu bölünmenin artık rock müziğe yeni bir kapı açamamasıdır. the allman brothers bandden korn ve limp bizkit gibi tiplerin power chord+nakarattan ibaret şarkılarına varış budur bence. eskiden rock müzik grupları kendi içinde o kadar çok şey barındırırdı ki, şimdi ise pek çoğumuzun beş para etmediğini düşündüğümüz milyonlarca grup var. sorun bu işte. gruplar çok fazla, artık en temel noktasına kadar bir sürü grup var. sadece ritm gitardan ibaret albümler var, sadece gitar sololarından ibaret albümler var... var oğlu var yani. ama o kadar temele indirgendi ki olay, hiçbir şey ifade etmiyor(dip not: buna karşılık flamenko ve benzeri müziklerdeki tek enstrumana dayalı bestelerin bahsedilen orkestral müziğe oranla çok daha geriye dayandığı söylenebilir. ama bu müzikleri ne kadar ana-akım olarak görebiliriz? veya bu müzikler basite mi indirgenmiştir? dönemin müzikal gelişimi göze alınmalı mıdır? bu ve bunun gibi müzik türlerinin varlığını inkar etmemek gerekir, entryde bahsedilen şey dünya çapında popülerliğe ulaşmış müziklerdir).

    elektronik müzik ise böyle değil işte, hem tarihsel olarak daha yeni bir müzik hem de temele indirgeme durumundan yeni bir kapı açabilmek daha rahat(en azından benim konu hakkındaki bilgim bana bunu söylüyor, buna karşılık çok önemli olduğu iddia edilip beş para etmeyen örneklerin rock müziğe oranla daha fazla olduğu da söylenebilir gerçi. sonuçta müzisyenlik o kadar kolay bir şey değil. anlatmaya çalıştığım, günümüzde öyle görünüyor ki rock müziğe oranla keşfedilecek daha çok şeye sahip bir müzik türü). ayrıca geçmişte de pink floyd, yes, frank zappa veya talking heads gibi isimler de bu yeni müziğin elementlerini kendi müziklerine katmışlardır.

    [bu paragrafa izninizle gelecekten gelerek bir kesme yapmak istiyorum. yaratım süreci ve sonrasında yeni olan bir şeyin yeni olması, rahatça bir şekilde algılanabilecek bir şey değildir. çağımızdaki "artık her şey yapıldı, yapılacak başka bir şey kalmadı. tek yapılan şey geçmişte yapılanların yeniden üretimi" hissi bundan gelir. çünkü yeni bir şey çıkarıldığı zaman onun yeni olduğunu nereden bilebilirsiniz ki? bu sebeple yukarıdaki paragraftaki olay da bir iluzyondur esasında]

    buna karşı olarak, belki kültürel bir hareket olarak bakıldığında elektronik müziği rocka çok daha değersiz görebilirsiniz. bu tahminen günümüzde elektronik müziğin sadece dans ve eğlence amaçlı olduğu sanrısıyla da alakalı biraz. ama hepimizin saygıyla baktığı altmışlar sonu ve yetmişler başı dönemde rock müzik için durum farklı mıydı? dönemin festival görüntülerini dikkatlice incelerseniz anlatmak istediğimi anlarsınız.

    ben pek elektronik müzik dinleyicisi sayılmam(kraftwerk iyidir gerçi ya), şahsen bir miktar daha akustik, daha enstruman beceresi üzerine kurulu bir müzik türünü tercih ederim. bu yüzden elektronik müzik hakkında yorum yapabilmek için yeterli düzeyde bilgi sahibi değilim. ama karlheinz stockhausen veya edgar varese gibi isimlerin sadece elektronik müzik adına değil tüm müzik tarihi adına yaptığı şeyleri görmezden gelemeyiz diye düşünüyorum. belki pratikte pek çok rock dinleyicisi için elektronik müzik içerik olarak yeterli gelmeyecektir ama teoride elektronik müzikten bu şekilde iğrenmek yanlıştır. isteyen istediğini dinler abi sonuçta, zor bir şey değil.

    yasal uyarı: entrynin tamamındaki kişisel görüşü tartışılmaz gerçekmiş gibi gösterme tutumu için özür dilerim. bunlar tamamen benim gözlemlerime dayalı fikirlerdir, gelecekte pek çoğu değişebilir ve tam tersi şeyi savunabilirim. içerikte(tahminen orkestral müzik yorumlarıyla alakalı olarak) pek çok yanlış ve deli saçması şeyler olabilir. yazarın amacı daha çok elektronik müziğe karşı önyargı ile bakan rock müzik dinleyicisinin önyargılarını kırmaktır. bu yüzden rock müziğin günümüzdeki örneklerine değinmeye gerek duyulmamıştır(bu demek değildir ki rock müziğin kendi içindeki muazzam değeri görmezden gelinmekte, olur mu lan öyle şey? allah allah adama bak.). çevreye verilen zarar için özür dilenmektedir...
  • "neden elektronik müzik dendiğinde kafa da sadece, tiesto mantalitesi veya turntable oluşuyor?" sorusunu sordurtan.
  • rock dinleyenlerin kahkaha atmasına sebep olacak önerme. doğrudur, rock müzik eskisi kadar popüler değil, şahsen müzik piyasasının buna artık eskisi kadar önem vermediğini düşünüyorum. dövmeli, badass tarzı olan ve rockstar diye tabir edilen müzik gurularının yerini hipster'ler aldı diyebilirim sanırım. sorun şu ki, rock müzik zaten yaratıcılıktan yoksun şu an. en baba rock/metal grupları hala klasikler arasında yer alan metallica, iron maiden, megadeth, slayer, kısaca bir döneme damgasını vurmuş ve thrash metal olayını tüm dünya'ya kabul ettirmiş gruplar. gerçi şu sıralar foo fighters dave grohl sayesinde yükselişe geçti, grammy'de de bunu gördük. ancak sorun yeni yetenek eksikliği bana göre, yaklaşık 10 sene sonra ne metallica kalacak, ne iron maiden. bu gruplar her zaman dinlenecek, ancak yerini yeniler alacak mı hiç emin değilim. rock n roll bir düşünce biçimi olmaya çok yaklaşmıştı, pop müziğin basitliğinden eser yoktu, elektronik müziğin e'si bile yoktu ve rock grupları her zaman asi olmuştu.

    dünyada'ki çoğu klasik hala rock n roll parçalarından oluşuyor, bunu reddedemeyiz. ancak bundan bir 20 sene sonra bu durum aynı mı olacak bilemiyorum, yani insanlar hala queen veya lynyrd skynard dinleyip iç çekecekler mi, rolling stones'la hüzünlenecekler mi acaba? şahsen bana elektronik müzik çok daha basit geliyor. müziğin anlatmak istediği duyguyu yakalamanız lazım, elektronik müzik çoğu zaman insanları dans ettiren, parti müziği olmuştur. bu şu sıralar değişse de, dubstep olmak üzere çoğu elektronik müzik türü bunu kullanıyor. bir rock şarkısıyla bunu yapamazsınız, çünkü rock n roll genelde hayatın acı tarafını, üzüntüsünü paylaşır, sizin de buna başkaldırmanızı, karşı gelmenizi sağlar. bir klasik rock parçasındaki duygu yoğunluğu, çoğu elektronik müzik türünden kat kat fazladır.

    bir diğer sorun, elektronik müziğin canlı performans durumu. bir rock grubu sahneye çıkar, gitarını ve baterisini alır, ve çalar. ancak elektronik müzikte bir tuşa basarsınız, insanlar dans eder. hangisi daha çok emek istiyor, hangisi daha zor bu konuya girmiyorum. ancak canlı performans konusunda rock n roll'un yeri başkadır. çoğu rock dinleyeni en sevdikleri gitaristin sahnede o gitarı nasıl çalacağını, hangi riff'leri değiştirip ne şekilde doğaçlama yapacağını merak eder, bu bana göre daha büyük bir emektir.

    son olarak, bir thrash metal ve classic rock aşığı olarak, bu müzik türünü dinleyenlerin her zaman dinleyeceğini savunabilirim, üstelik rahatlıkla. çünkü rock n roll dinleyenler bir bakıma diğer türleri ezerler, dinledikleri müzik ve asilik, bunu gerektirir, ve bu müziğe bağlıdırlar. elektronik müzik ne kadar ilerlerse ilerlesin, rock müziğin asla ölmeyeceği, insanların klasikleri dinleyerek bu müziği yapmaya devam edeceğini söyleyebilirim. kim bilir, bir jimi hendrix daha gelir, bir bakmışsınız, her şarkı gitarla güzel.
hesabın var mı? giriş yap