• caddeler, binalar onarılır da,
    ruhlarımız nasıl, ne zaman.. bilmiyorum.

    karman çorman duygular:
    yıllardır biriktirdiğin öfke ile bir an önce,
    -her nasıl ise- gitsinler var..
    yakınların için endişe, korku,
    ekranlarda gördüklerine öfke, nefret
    gelecek için umutsuzluk,
    an için belirsizlik...
    hepsinin en yoğunu bir de.

    bir çeşit fragman gibi okumak lazım
    belki de tüm geceyi..

    gelecek 50 yılın
    hızlı ileri sarılmışı
    bir çeşit turnusol kağıdı;

    hangi duygular sömürülecek,
    kim hangi köşeyi kapacak
    kim hangi maskeyle dolaşacak
    neler göze alınacak,
    neler feda edilecek,
    neler alet edilecek..

    bize tüm bu duyguları yaşatıp
    memleketi bu hale getirenler
    hepinizin allah gerçekten belasını versin

    hepimize geçmiş olsun.
    büyük badireydi.
  • evimin 50m ötesinde defalarca bomba patladı.asuman aşığı olan ben jet sesi duyduğumda korkudan zangır zangır titrer oldum.artık değil jet,yolcu uçağı görsem şu saatten sonra gözümü kulağımı kapatmadan duramayacağım.yazıklar olsun.eğer onarılacak birşey varsa ülke değil psikolojimizdir
  • amk yulmuş gibi uyandım.
    zaten 2 saat uyudum.

    annem ekmek al dedi. çıktım sokağa sessizlik var. sonra ankara belediye otobüsleri kornalar ve bayraklar ile geçti önümden, ekmek almaya yürüdüm ve başladı ağlama.

    kontrol edemedim lan ağlamamı.
    gece boyunca gördüklerimden sonra ciğerim parçalandı.

    markete gittim, gazete istedim. adam güldü, yok dedi.
    başka markete gittim orada da yoktu.

    sonra ağlayarak eve döndüm.

    ben bugün parka gidecektim, elimde pc ile çalışıp, ufaktan kahvaltı yapacaktım.
    yarın da arkadaşlar ile piknik yapacaktım.

    sahi ne oldu?
  • "ulan şimdi bu boku kim niye yedi durduk yerde" hissiyatıdır.
  • *
  • hala kulaklarda uçakların ve bombaların sesi olan sabahtır. bitmeyen bir gecenin sabahında hissedilenlerdir.

    konum: ankara.
  • hamileyim ve dün gece o seslerin korkusuyla kendimi yere atıp durdum. kafamda daha önce bombalanmış dünyanın tüm yerleri en çok da diyarbakırda yaşananlar. ölüyoruz dedim, bok gibi gidiyoruz. hayattaki küçük problemlerime kızdım. anneme kızdığıma kızdım. kendime kızdım. çok korktum. çok...şimdi de bebeğim için korkuyorum. nasıl bir bencillikle onu bu dünyaya getirme kararı aldım. nasıl pervazsızca ülkemi özlüyorum diye amerika'dan döndüm. ne biçim bir dünya bu böyle...
  • gece boyunca olayların vahameti hangi noktaya ulaşır, olaylar çok büyürse evdeki 3 aylık bebeğimi tehlikeden nasıl uzak tutarım kaygıları altında düşüncelerle geçirdiğim için oldukça yorgun vaziyette başladım sabaha.

    çivisi çıktı ülkenin iyice.

    edit : konum ankara
  • ulan yine masum siviller ölmüş lanet olsun.
  • bıkkınlık... usanmışlık...
hesabın var mı? giriş yap