*

  • artık yavaş yavaş cümlelerinizi toparlayın kapatıyoruz denilecek son gün. hala ayaktaysak (allahabinşükür) (bkz: bu ne ki) son gece etkinlikleri çerçevesinde ülke çapında sokaklarda birbirine sarılmış ve kenetlenmiş olarak ağlayan sözlük yazarları, ortada aç susuz "anne anne " diye ağlayan çocuklar...
    (bkz: olayı dramatize etmek)
    (bkz: anne anne diye ağlayan çocuklar)
  • "20 12 2012" gibi nümerik olarak ilginç bir güne denk gelmesi bu işte parmağı olan ilahların bir işaretidir.
  • insani genel kurmay bir şeyler mi biliyor diye düşündüren tarih.

    "genelkurmay, bedelli askerlik konusunda hükümet'ten bir direktif gelmediğini belirterek, en az 2013 yılına kadar gündemde olmadığını açıkladı. cnntürk'ün sorularını cevaplayan genelkurmay, bazı siyasi açıklamalara karşın, bedelli askerlik uygulamasının tamamen ordunun ihtiyaçlarına göre verilmesi gereken bir karar olduğunu vurguladı"
  • (bkz: 2012 mardukla randevu)
  • 2012 avrupa futbol sampiyonasi ve olimpiyatlardan sonra olmasi da ayri bir guzellik.
  • insani serdar turgut sözlükte mi diye düşündüren tarih.

    http://www.aksam.com.tr/…/yazarlar/yazarlar210.html
  • gectigimiz gunlerde sozlukteki ba$liklardan feyzalmam sonucunda yazdigim bir kisa oykunun adi:

    yarın maya takviminin bitiş tarihi... endişeliyim. kimilerine göre insanlığın sonu, israfil’in görev zamanı, yakın çağ’ın bitişi. kimilerine göre de sıradan bir gün ve güneş yine yirmi beşbin dokuzyüz yirmi yıllık serüvenine kaldığı yerden devam edecek. herkes suskun bir bekleyiş içerisinde. üçüncü sınıf gazetelerde “işte kıyamet alameti sakallı bebek” manşetleri yok. doğruyu söylemek gerekirse birkaç hafta evveline kadar bu durumu ve günü fazla önemsemiyordum; hatta ilk başlarda gülüp geçmiştim “nostradamus kehaneti gibi bir şey olsa gerek bu” diyerek. şu an ise farklı... nedenini tam bilemediğim, sadece içgüdülerimle hissettiğim bir kaygı var içimde: yok olma kaygısı... hayatımda ilk kez hissettiğim, geride hiçbir şey bırakmamacasına bir yok oluşun kaygısı...

    çocukken müze gezilerinden sonra, orada gördüğüm kemikten, kilden yapılmış çanak çömlekleri, bakır ve bronzdan yapılmış silahları gözümün önüne getirmeye çalışır şapşal düşüncelere dalardım. tarih öncesi çağlardan günümüze, insanlar neler bırakmışlar, acaba biz de bırakabilecek miyiz diye... hatta yazılar yazar, resimler çizer, oyun hamurundan arabalar, evler, uçaklar yapar odamın belirli yerlerine saklardım belki bin yıl sonra bulunur da müzede sergilenir diye.

    büyüdükçe iz bırakabilme arzum da, bunu yapış şeklim de gelişti. resimler yaptım.yüzlerce tablo... ben hayattayken olmasa da, ben öldükten sonra torunumun torununu bile zengin etmeye yetecek kadar çok... karbon döngüsünde yer almak değildi korkum, eminim... genlerim var olacaktı bu dünyada nesiller boyunca, beden değiştireceklerdi sadece.. “kızımın gözleri benimkilere benzesin... şayet oğlu olursa yaratıcılığını alsın dedesinin...” gibi gizli bilinç altı dileklerim varmış benim, yeni keşfettiğim. sonra, iz bırakabilmek, bedenen var olmasam da sanki hiç gitmemişcesine... ilkokul yıllarında hep düşünürdüm sefalet içinde ölen vincent van gogh ya da amadeus mozart mı daha önemli yoksa emrinde binlerce insanın çalıştığı türkiye’nin en ünlü ve en zengin iş adamı mı diye? sorumun cevabını bulmam ve içimdeki yeteneği keşfetmem eş zamanlı olmuştu. kimbilir belki de engel olamadığım resim yapma tutkuma ek olarak çocukluğumdan beri her gün artarak süre gelen iz bırakabilme arzusuydu beni kamçılayan. güzel sanatlar yetenek sınavını birincilikle kazandıran, genç yaşta gelen bir başarı öyküsüne baş kahraman yapan ..

    ne önemi var ki bunların şu anda hem...

    korkuyorum... yarından korkuyorum. benim ve sevdiklerimin yok olmasından değil... hayatta otuz altı sene boyunca boşu boşuna var olmuş olmaktan korkuyorum. herşeyin tuz buz olmasından, sonsuz bir kara delik içine hapsolup hiçliğe yol almasından. ilk kez duygularımı çizerek ifade etmiyor olmaktan korkuyorum, edersem bir tanesini daha kendi ellerimle bu sonsuz hiçliğe yollayacak olmaktan.

    yarın kimbilir belki de insanlık ve dünya için yine sıradan bir gün olacak: güneş tüm ihtişamlıyla parıl parıl parlayacak, ardından yağmur yağacak ve gökyüzünde yedi renkte bir köprü oluşacak, ben bu güzellikten aldığım ilhamla yine kendime hakim olamayıp, fırçalarımı elime alacağım. sabahın loş ışığında fabrika bacalarından dumanlar tütecek, dünyanın geri kalmış bölgelerinde küçük kızlar esneyerek tütün saracak, jet sosyeteden ali bey işadamı bilmem kimin kızıyla muhteşem bir düğünle dünya evine girecek, kıyamet günü için yeni bir tarih bulunacak, fatma teyze huzur evinde bakımsızlıktan ölecek, çocuklar zil sesini duyunca soğuğa ve nöbetçi öğretmenin bağırışlarına aldırmadan bahçeye fırlayacak, avustralya sahillerinde gençler surf yapacak, golf oynayacak, afrika’da açlıktan ve aids’ten yüzlerce insan ölecek, kuzey yarımkürede en uzun gece, güneyde ise en uzun gün yaşanacak...

    evet yarın belki de sıradan bir gün olacak ama bugün kesinlikle öyle bir gün değil benim için...
  • maya takvimine göre sonun yani kıyametin, x files finaline göre son uzaylı istilasının tarihi...
  • çok acayip bir tarihmiş, ufoları falan görmeye başlıcakmışız. kuantum yaşam koçum öyle dedi, başka şeyler de görebilirmişiz; misal (bkz: ebeninki)
  • bir son değil başlangıç olacak özel gün ve tarih.bekliyoruz.
hesabın var mı? giriş yap