morfinsiz çekilen düş sancıları

• batuhan dedde'nin kitabının ismidir. aynı isim de facebook grup'u da var. beğenilesi.
• yaraticisi, 21 subat'ta "saçlarını sevsinler senin... yalnızca benim ellerim..." diyerek gülümseten bir batuhan dedde'dir.
• ocak ayi itibari ile 5. baskisini 6ltı kı4kbe5 yayın'dan temin edebileceginiz, 1,5 yildir ortalarda görünmeyen şiyirli miyirli batuhan dedde kitabidir.
• batuhan dedde adlı bir şayirin( evet şayir diyor kendisine ) çıkardığı kitaptır.
  
  kitaptan bir bölüm :
  
  basınçlı kutular gibi sıkıştırılmış hayatlar arasında geçiyor ömrüm. yüzüme buhranlar damlıyor gökyüzünün gözlerinden. amorti avuntular vuruyor biletlerime oynadığım her şans oyunundan. kırılan bütün umutlarımıı bir esrar nefesinden çıkan gri buğunun sırtına yükleyip gönderiyorum tanrıya, yenisini iade etsin diye. izlediğim her gösteride tavşanlar sıkışıp kalıyor sihirbazın şapkasında. donmuş kiraz dallarına ayrı bir motif işliyor kan, katanalarla doğrarken çocuklukluğumu. birçok insanla aynı ı rahimden düşmedik fakat aynı yerlerden düştük, aynı acılarla seviştik, aynı yalnızlıklarla yuvarlanıyoruz tepetaklak. toplu yangın terapilerine katılıyorum, kanıyorum, kanıyorum, kanıyorum... partisini kursam, iktidarı sallayabilecek kapasitede acı sahibiyim. alkol alıyorum, sigara içiyorum, dibe vurmuş şekilde yaşıyorum. köşebaşlarında takılan serserilerden tek farkım, yalnızlığımı şiirlerle bastırmak, biraz daha süslü kelimelerle ifade edebilmek. aslında arabesk yaşam sürüyorum. belki sürülüyorum çorak bir tarlada, acımasızca! tanımadığım hüzünler ‘saban’lar koşmuşlar ardımıa, götümden ter akıta akıta koşuyorum. sabırdan dem vuruyorum her dem, en demli hüzünlerde ayık gezemeyecek kadar insanım. güzel kızları pembe kaka yapıyor diye düşlüyorum. kibar olmayı, centilmen olmayı sıfır beden kelime kalıplarına indirgeyebilecek insanlar en büyük düşmanımdır. savaşta ölen çocuklara starbucks’larda oturup şiirler yazabilecek kadar duygulu, mastürbasyon sonrasında pişmanlık duyup ‘keşke’ diyebilecek kadar naif insanları testereyle doğramak isteyecek kadar naifim.
  aslında suçum yok, insan olmayı yine insanlardan öğrendim. küçükken
  cebime harçlık diye riya doldurdular, ‘yemezsen arkandan ağlar’ diye yalan
  tehditlerle bastırdılar midemi. kan öğrendim atalarımızdan, birileri tevazu
  diye bağırırken, öfke kokuyordu nefesi, ardında birikmiş ceset tepeleri...
  iki arada bir derede kaldım hep, kapalıçarşı esnafları gibi her koluma yapışan
  bir tarafa çekiştirdi, sündüm, saldım kendimi. ruh yalanları boşaltıp,
  doldurmaya başladığında gerçekleri, kimse dokunmadı. bu sefer de ortada
  kaldım bomboş, kimileri itekledi anarşist diye, kimileri ‘din’ tüccarlığı yapıp,
  peygamberlik tasladı, aforoz etti. umutsuz görünen, dibe vurmuş ve
  bataklıkta yaşıyorum en dipte! umutlarımı en mahrem yerlerimde hatta
  götüme soktum, orada saklıyorum. belki bir gün bataklık kuruyabilir? -
  has****** diyorum bu son söylediğim yalana da, hahahaahaas******.
  umudunuz varsa, uzak durun benden. gözlerimi kör ediyor.
• amatör bir yazarın berbat bir şiir kitabı denemesi. satın almaya ve okunmaya değmeyecegini düşünüyorum. okunması zaman kaybından başka bir şey olmaz.
• son dönemde ayarayıpta hiçbir yerde bulamadığım şiir kitabı.