ezln ^*

• meksika'nin guneybatisindaki yerlilerin haklari icin mucadele veren maskeli ve pipolu altkumandan^* marcos onderligindeki zapatista orgutu. ejército zapatista de liberación nacional'in kisaltilmisi. zapatista ulusal kurtulus ordusu anlamina geliyor, isimleri.
  isimleri ilk defa 1994 noel'inde chiapas eyaletinin baskentini basmalariyla duyuldu. ozellikle medyayi, interneti kullanislariyla ve avrupali aydinlarla olan diyaloglari ile sempati toplamayi basariyorlar.
• müthiş yaratıcı eylemlere imza atan grup. bir keresinde meksika askeri üssüne hava saldırısı düzenlemişlerdi.
  hakim bir tepede önceden basılan bildirileri uçak yaparak üsse atmışlar.
• adı üzerinde, ezlnlerin sesi, nefesi.
• http://www.ezln.org/
• (bkz: marcos bizi chipasa gotur)
• haziran ayında bütün dünyaya yayınladıkları mektupta kırmızı alarma geçtiklerini açıklayan örgüt. bütün dünyaya gönderilen mektup şu şekildedir:
  
  meksika halkına: dünya halklarına:
  erkek ve kız kardeşler:
  zapatista ulusal kurtuluş ordusu, bugün itibariyle,
  tüm isyan bölgesinde genel kirmizi alarm ilan etmiştir
  buna dayanarak, sizlere şu bilgileri veriyoruz:
  bir - şu sıralarda, "caracole"ler ile oventik, la realidad,
  morelia ve roberto barrios'taki zapatista yerellerinde
  yer alan güzel yönetim büroları'nın yanı sıra, farklı
  asi zapatista özerk belediyeleri'ndeki otoritelerin bütün
  karargahlarının kapatılma işlemleri gerçekleştirilmektedir.
  
  iki - ayrıca kendilerini korunma altına almak amacıyla,
  farklı güzel yönetim cuntaları ve özerk otoritelerin üyelerinin
  tahliyesi de gerçekleştirilmektedir. şu an için ve belirsiz
  bir zaman süresince, çalışmalarını gizli ve göçer biçimde
  yürüteceklerdir. bugüne kadar içinde bulundukları koşullardan
  farklı koşullarda bulunsalar da, hem projeler hem de özerk
  yönetim işlevini sürdürecektir.
  
  üç - farklı "caracole"larda basit kamusal sağlık hizmeti
  faaliyetleri sürdürülecektir. bu hizmetlerden siviller
  sorumlu olacaklar ve ezln / ccri-cg onlarla gelecekteki
  tüm eylemleri arasına mesafe koyacaktır, ve bizler hükümet
  güçlerinden onlara sivillere olduğu gibi davranmasını ve
  yaşamlarına, özgürlüklerine ve şahsi eşyalarına saygı
  göstermesini talep ediyoruz.
  
  dört - zapatista yerellerindeki kamusal işlerle meşgul olan
  ve kışlalarda bulunan düzenli birliklerimizdeki tüm ezln
  üyeleri silah altına alınmaktadır. benzeri şekilde,
  "sesi olmayanların sesi" radyo isyancı'nın [insurgente]
  fm bandı ve kısa dalgadan yaptığı tüm yayınlar,
  belirsiz bir zaman süresince askıya alınmıştır.
  
  beş - bu açıklamanın yayımlanmasıyla eş-zamanlı şekilde,
  barış kamplarında ve kamusal projelerde çalışan ulusal
  ve uluslararası sivil grupların isyan bölgesinden
  acilen ayrılmaları gerekmektedir. aksi halde, eğer
  kendileri özgürce kendi iradeleriyle kalmaya karar
  verirlerse, kendi sorumluluk ve risklerini üzerlerine
  alarak "caracole"larda toplu halde kalabilirler.
  yaşça küçük olanların ise ayrılmaları zorunludur.
  
  altı - ezln, öncelikle, ilk kurulduğu günden bu yana katılım
  göstermiş olan sivil topluluklara teşekkür ederek, zapatista
  bilgi merkezi'nin (ciz) kapandığını duyurur. ezln / ccri-cg,
  söz konusu bu kişileri ezln'nin gelecekteki olası eylemlerinin
  sorumluluğundan resmen muaf tutmaktadır.
  
  yedi - ezln, 1994'ten beri bize yakın olan bütün kişilerle
  sivil, siyasi, kültürel, yurttaş ve hükümet- dışı kuruluşları,
  dayanışma komitelerini ve destek gruplarını gelecekteki olası
  eylemlerinin sorumluluğundan muaf tutar. yerli haklarının ve
  kültürünün anayasada tanınması için yürüttüğümüz sivil ve barışçıl
  zapatista yerli mücadelesinde neredeyse 12 yıldan beri bizi
  içtenlikle ve dürüstçe destekleyen herkese teşekkür ediyoruz.
  
  demokrasi!
  özgürlük!
  adalet!
  
  güneydoğu meksika dağlarından.
  gizli devrimci yerli komitesi -
  zapatista ulusal kurtuluş ordusu genel komutanlığı.
  
  astkomutan isyancı markos
  
  meksika, 2005 yılının altıncı ayı.
  
  ispanyolca orijinali ezln / ccri-cg tarafından yayımlandı
  ************************************
  ingilizcesi irlandesa
  ************************************
  türkçesi batur özdinç/ainfos
  
  *[ed./çev. notu: "caracole", "sosyal merkez" anlamına gelmektedir.]
• aşağıda ezln'nin kırmızı alarm ile ilgili bu ay yayınladığı üç bildiri bulunmaktadır.
  
  i.
  
  meksika halkına: dünya halklarına:
  erkek ve kız kardeşler:
  zapatista ulusal kurtuluş ordusu, bugün itibariyle, tüm isyan bölgesinde genel kirmizi alarm ilan etmiştir buna dayanarak, sizlere şu bilgileri veriyoruz:
  bir - şu sıralarda, "caracole"ler ile oventik, la realidad, morelia ve roberto barrios'taki zapatista yerellerinde yer alan güzel yönetim büroları'nın yanı sıra, farklı asi zapatista özerk belediyeleri'ndeki otoritelerin bütün karargahlarının kapatılma işlemleri gerçekleştirilmektedir.
  
  iki - ayrıca kendilerini korunma altına almak amacıyla, farklı güzel yönetim cuntaları ve özerk otoritelerin üyelerinin tahliyesi de gerçekleştirilmektedir. şu an için ve belirsiz bir zaman süresince, çalışmalarını gizli ve göçer biçimde yürüteceklerdir. bugüne kadar içinde bulundukları koşullardan farklı koşullarda bulunsalar da, hem projeler hem de özerk yönetim işlevini sürdürecektir.
  
  üç - farklı "caracole"larda basit kamusal sağlık hizmeti faaliyetleri sürdürülecektir. bu hizmetlerden siviller sorumlu olacaklar ve ezln / ccri-cg onlarla gelecekteki tüm eylemleri arasına mesafe koyacaktır, ve bizler hükümet güçlerinden onlara sivillere olduğu gibi davranmasını ve yaşamlarına, özgürlüklerine ve şahsi eşyalarına saygı göstermesini talep ediyoruz.
  
  dört - zapatista yerellerindeki kamusal işlerle meşgul olan ve kışlalarda bulunan düzenli birliklerimizdeki tüm ezln üyeleri silah altına alınmaktadır. benzeri şekilde, "sesi olmayanların sesi" radyo isyancı'nın [insurgente] fm bandı ve kısa dalgadan yaptığı tüm yayınlar, belirsiz bir zaman süresince askıya alınmıştır.
  
  beş - bu açıklamanın yayımlanmasıyla eş-zamanlı şekilde, barış kamplarında ve kamusal projelerde çalışan ulusal ve uluslararası sivil grupların isyan bölgesinden acilen ayrılmaları gerekmektedir. aksi halde, eğer kendileri özgürce kendi iradeleriyle kalmaya karar verirlerse, kendi sorumluluk ve risklerini üzerlerine alarak "caracole"larda toplu halde kalabilirler. yaşça küçük olanların ise ayrılmaları zorunludur.
  
  altı - ezln, öncelikle, ilk kurulduğu günden bu yana katılım göstermiş olan sivil topluluklara teşekkür ederek, zapatista bilgi merkezi'nin (ciz) kapandığını duyurur. ezln / ccri-cg, söz konusu bu kişileri ezln'nin gelecekteki olası eylemlerinin sorumluluğundan resmen muaf tutmaktadır.
  
  yedi - ezln, 1994'ten beri bize yakın olan bütün kişilerle sivil, siyasi, kültürel, yurttaş ve hükümet- dışı kuruluşları, dayanışma komitelerini ve destek gruplarını gelecekteki olası eylemlerinin sorumluluğundan muaf tutar. yerli haklarının ve kültürünün anayasada tanınması için yürüttüğümüz sivil ve barışçıl zapatista yerli mücadelesinde neredeyse 12 yıldan beri bizi içtenlikle ve dürüstçe destekleyen herkese teşekkür ediyoruz.
  
  demokrasi!
  özgürlük!
  adalet!
  
  güneydoğu meksika dağlarından.
  gizli devrimci yerli komitesi -
  zapatista ulusal kurtuluş ordusu genel komutanlığı.
  
  astkomutan isyancı markos
  
  meksika, 2005 yılının altıncı ayı.
  
  ii.
  
  en son açıklama aşağıda…markos kırmızı alarm için en azından bir neden veriyor: “yeni bir adım” atarak her şeyi riske edip etmeyecekleri konusunda karar verecekleri genel istişare sırasında saldırıya uğramamaları için bir savunma önlemi…
  gizli devrimci yerli komitesi - zapatista ulusal kurtuluş ordusu genel komutanlığı’nın açıklaması
  meksika. 20 haziran 2005. meksika halkına: dünya halklarına:
  erkek ve kız kardeşler: bir - duyurulduğu üzere, 19 haziran’dan itibaren zapatista ulusal kurtuluş ordusu isyan bölgesinde genel kırmızı alarm yürürlüğe koymuş bulunmaktadır. genel kırmızı alarm’ın nedeni, gizli devrimci yerli komitesi - ezln genel komutanlığı’nın, isyancı birliklerine, tüm komutanlarına, bölgesel ve yerel sorumlularına ve destek tabanlarına istişare çağrısı yapmasıdır.
  
  bu kırmızı alarm ihtiyati bir savunma önlemidir. anımsanacağı üzere, şubat 1995’te, ezln iç istişare yürüttüğü sırada, hükümet güçlerinin saldırısına uğramıştı. o zamanki ihanet (o sıralarda federal idarenin başında bulunan ve bugün uluslarüstü şirketlerin hizmetinde olan) ernesto zedillo ponce de león ve (o sıralarda hükümet sekreteri olan ve bugün salinas pliego’nun hizmetinde bulunan) esteban moctezuma barragán tarafından gerçekleştirilmişti.
  
  iki - bu iç istişare sırasında...
  
  - ezln önderliği, neredeyse 12 yıl süren savaş ve direniş boyunca, destek tabanlarının, sorumlularının ve aktivistlerinin, isyancılarının, fedakârlığını, gönüllülüğünü ve kahramanlığını takdir edecektir. yaptığımız tüm güzel şeyler ve eriştiğimiz [başarılar] onlara aittir. yapılan hataların sorumluluğu ise yalnızca zapatista önderliğine aittir.
  
  - ezln / ccri-cg, üyelerine, örgütümüzün içinde bulunduğu safhanın değerlendirmesini ve şu anki ulusal durumun analizini sunacaktır. ayrıca - hareketimizin en üst komutasını oluşturan - destek tabanlarına, mücadelemizde yeni bir adım, diğer şeylerin yanı sıra erişilen [başarıları] az çok riske atan ve zapatista yerellerinin üzerilerindeki zulüm ve tacizleri arttıracak olan bir adım önerilecektir.
  
  - ezln, bu fırsattan istifade üyeleriyle konuşarak, 1 ocak 1994’te verdiği sözüne geri dönmektedir. şu an, tüm zapatistalar, üzerinde istişare edilecek yeni adım eğer çoğunluk tarafından uygun görülürse, ezln ile devam edip etmeme konusunda ahlaki açıdan serbesttirler.
  
  üç - bu iç istişarede karara varıldığı zaman, ulusal ve uluslararası kamuoyu sonuçlarından haberdar edilecektir.
  
  demokrasi!
  
  özgürlük!
  
  adalet!
  
  güneydoğu meksika dağlarından.
  
  gizli devrimci yerli komitesi - zapatista ulusal kurtuluş ordusu genel komutanlığı.
  
  astkomutan isyancı markos
  
  meksika, 2005 yılının altıncı ayı.
  
  iii.
  
  ezln’nin, hükümet yada paramiliterleri “alenen bilinen mevcut önderliğinin bir kısmını yada tamamını” ortadan kaldırsa bile, bunların yerine örgütün devamlılığını sağlayacak yapılar oluşturduklarını belirten açıklaması.
  
  zapatista ulusal kurtuluş ordusu’nun gizli devrimci yerli komitesi açıklaması
  
  meksika. 20 haziran 2005
  meksika halkına: dünya halklarına:
  erkek ve kız kardeşler:
  birinci ve tek - sizlere şunu bildiririz ki, 2002’nin ortasından bu yana ezln siyasi-askeri yapısını yeniden örgütleme süreciyle uğraşmaktaydı. bu içsel yeniden örgütlenme tamamlanmış bulunuyor.
  
  şu anki önderliğimizi ortadan kaldırabilecek yada bizleri bütünüyle imha etmeye çalışabilecek bir saldırıdan veya düşman eyleminden kurtulmamız için gerekli koşullara sahip bulunmaktayız.
  
  hükümet güçleri ve paramiliterleri tarafından gerçekleştirilecek bir saldırı durumunda yapılacak işlerin ve alınacak önlemlerin yanı sıra, emir-komuta zincirleri ve sorumluluk silsilesi de kesin biçimde saptanmış bulunmaktadır.
  
  ezln / ccri-cg, şunun da bilinmesini ister ki - ister hapis, ister ölüm, isterse ortadan kaybolmaya zorlama yoluyla olsun - alenen bilinen mevcut önderliğinin bir kısmını yada tamamını kaybetse bile, zapatista mücadelesinin önderliğini sürdürme koşulları yerli yerinde durmaktadır.
  
  hepsi bu kadar.
  
  demokrasi!
  özgürlük!
  adalet!
  
  güneydoğu meksika dağlarından.
  
  gizli devrimci yerli komitesi - zapatista ulusal kurtuluş ordusu genel
  komutanlığı.
  
  astkomutan isyancı markos
  
  meksika, 2005 yılının altıncı ayı.
• kırmızı alarmdan hemen önce ve kırmızı alarmın verilme nedeni olan toplantılardan hemen sonra yapılan iki açıklama şöyle:
  
  bu hemen önce:
  
  ezln: bir açıklama ve/veya belki de bir veda mektubu
  zapatista ulusal kurtuluş ordusu
  meksika. 21 haziran 2005.
  ulusal ve uluslar arası sivil topluma:
  bayan, bayım, genç kişi, erkek, kız:
  bu bir veda mektubu değildir. zaman zaman öyle, yani veda mektubuymuş
  gibi
  görünebilir, ama öyle değil. bir açıklama mektubu. en azından buna
  girişeceğiz. bu, önce bir bildiri olacaktı, ama bu biçimi tercih ettik,
  çünkü iyi ya da kötü, sizlerle konuştuğumuzda hemen her zaman kişisel
  bir
  tonu yeğledik.
  
  bizler zapatista ulusal kurtuluş ordusu’nun erkekleri, kadınları,
  çocukları
  ve yaşlılarıyız. belki bizleri anımsıyorsunuz – 1 ocak 1994’te silahlı
  bir
  ayaklanma başlattık ve o günden bu yana, unutulmaya karşı bir savaş
  yürütüyoruz ve çeşitli hükümetlerin bize karşı sürdürdükleri başarısız
  imha
  savaşına karşı direniyoruz. meksika denilen bu ülkenin en uç köşesinde
  yaşıyoruz. “yerli halklar” denilen köşede. evet, aynen öyle, çoğul.
  çünkü
  burada saymayacağımız nedenlerden dolayı bu köşede çoğul her şey için
  kullanılmakta: acı çekiyoruz, ölüyoruz, savaşıyoruz, direniyoruz.
  
  şimdi, iyi bildiğiniz üzere, ’94 başlangıcının şafağından bu yana,
  -önce
  ateşle, ardından da sözcükle sürdürdüğümüz- mücadelemizi, çabalarımızı,
  yaşamımızı ve ölümümüzü münhasıran meksika’nın yerli halklarına,
  haklarının
  ve kültürlerinin tanınmasına adadık. bu, doğaldı – biz zapatistalar
  ağırlıklı olarak yerlileriz. daha doğrusu maya yerlileri. ama buna ek
  olarak, bu ülkede yerliler –ulus’un büyük dönüşümlerinin temelini
  oluşturmalarına karşın- halen en çok saldırıya uğrayan ve en fazla
  sömürülen
  toplumsal gruptur. kimseye merhamet göstermedikleri askerî savaşları ve
  “siyaset” kisvesi altında yürütülen savaşları –yağma, fetih, itlaf,
  marjinalleştirme, cehalet savaşları- yerlilere karşı olanlardır. bize
  karşı
  yürütülen savaş o denli yoğun ve acımasızdı ki, yerlinin ancak yerli
  olmaktan vaz geçtiğinde… ya da öldüğü zaman marjinalleşme ve yoksulluk
  koşullarından kaçınabileceğini düşünmek, rutin hale gelmişti. ölmemek
  ve
  yerli olmaktan vaz geçmemek için savaştık. sırtlarımızda yükselen bu
  ülkeye
  –diri ve yerli olarak- ait olmak için savaştık. belirleyici anlarında
  üzerinde yürüdüğü (hemen her zaman yalın) ayakları olduğumuz ulus.
  toprağı
  meyveye durduran, her şeyi olanların onca böbürlendiği büyük binaları,
  yapıları, kiliseleri ve sarayları inşa eden kolları ve elleri olduğumuz
  ulus. söz, bakış ve tarzla, yani kültürle kökü olduğumuz ulus.
  
  yaralı olduğumuz için mi hakaretler yağdırıyoruz? belki de, yılın
  altıncı
  haziran’da olduğumuz için. sadece ayaklanmamızın, tepedeki otoriterlik
  nedeniyle sağır ve dilsiz olan bir ulus’a “işte buradayız!” diye
  haykırmaktan ibaret olmadığına işaret etmek istiyoruz. o, aynı zamanda,
  “biz buyuz ve bu olmaya devam edeceğiz… ama artık saygınlıkla,
  demokrasiyle,
  adaletle, özgürlükle” demekti aynı zamanda. bunu iyi biliyorsunuz,
  çünkü
  başka şeylerin yanı sıra, o günden beri bizlere eşlik ediyorsunuz.
  
  ne yazık ki, bu yola adanmış 7 yıldan sonra, 2001 nisanı’nda, tüm
  partilerden (öncelikle de pri, pan ve prd) siyasetçiler ve kendi
  deyişleriyle “birliğin üç dalı” (başkanlık, kongre ve mahkemeler)
  meksika’nın yerli halklarının hakları ve kültürünün anayasal
  tanınmasını
  reddetmek üzere bir ittifak oluşturdular. ve bunu yükselen ve bu amaçla
  bir
  araya gelen büyük ulusal ve uluslar arası harekete aldırmadan yaptılar.
  medya dahil büyük çoğunluk, hesabın kapatılmasından yanaydı. ama
  siyasetçiler kendilerine para getirmeyecek hiçbir şeyi önemsemezler;
  yıllar
  önce san adrés anlaşmaları imzalandığında ve cocopa anayasal reform
  önerisi
  taslağı hazırladığında kabul ettikleri öneriyi, bu kez reddettiler.
  reddettiler, çünkü aradan kısa bir zaman geçtiğinde herkesin
  unutacağını
  düşünüyorlardı. ve belki pek çok insan unuttu, ama biz unutmadık. bizim
  belleğimiz var ve onlardı: pri, pan, prd, cumhurbaşkanı,
  milletvekilleri ve
  senatörler ve anayasa mahkemesi. evet, yerli halklar günümüzde bu
  ulus’un
  yumuşak karnı olmayı sürdürüyor ve 500 yıldır aynı ırkçılığın acısını
  çekiyorlar. seçimlere (bir başka deyişle onlara kâr sağlayacak
  konumları
  güvence altına almak için) hazırlandıkları bugün ne söyledikleri önemli
  değil: çoğunluğun iyiliği için hiçbir şey yapmayacaklar; para olmayan
  hiçbir
  şeye kulak vermeyecekler.
  
  biz zapatistalar bir şeyden gurur duyuyorsak o da söze önem
  vermemizdir;
  dürüst ve ilkeli söze. tüm bu süre boyunca sizlere, taleplerimizi elde
  etmek
  için diyalog ve müzakere yolunu deneyeceğimizi söyledik. barışçı
  mücadelede
  büyük çabalar göstereceğimizi söyledik. yerli mücadelesi üzerinde
  odaklanacağımızı söyledik. ve öyle de oldu. sizlere ihanet etmedik. bu
  soylu
  davaya cömertçe katkıda bulunduğunuz yardımların tümü, yalnızca buna
  kullanıldı, başka hiçbir şeye değil. hiçbir şeyi başka bir alanda
  kullanmadık. meksika’dan ve dünyadan aldığımız tüm insanî yardım
  yalnızca
  zapatista yerli cemaatlerin yaşam koşullarının iyileştirilmesinde ve
  yerli
  hakları ve kültürünün tanınması yönündeki barışçı girişimlerde
  kullanıldı.
  alınanlardan hiçbir şey silah elde etmede ya da savaş hazırlıklarında
  kullanılmadı. yalnızca buna ihtiyacımız olmadığından değil (ezln askerî
  kapasitesini 1994’ten bu yana olduğu gibi korudu), ama her şeyden önce,
  yardımlarınızın bir şey için olduğunu söyleyip, başka bir şey için
  kullanmak
  dürüstçe olmayacağı için. adaletli ve saygın bir barış için alınan
  yardımın
  bir milimi bile savaş için kullanılmadı. savaşmak için yardıma
  ihtiyacımız
  yoktu. barış içinse, evet.
  
  tabii, sözümüzü meksika’daki ve dünyadaki başka mücadelelere gönderme
  yapmak
  (ve kimi durumlarda onlarla dayanışmamızı ifade etmek) için kullandık;
  ama o
  kadar. ve pek çok kez, daha fazlasını yapabileceğimizi bilmemize
  karşın,
  kendimizi engellememiz gerekti, çünkü çabalarımız –sizlere de
  söylediğimiz
  gibi- münhasıran yerlilerle ve onlar için di.
  
  kolay olmadı. 1,111’lerin yürüyüşü’nü anımsıyor musunuz? 1999’daki
  5000’lerin consulta’sını? 2001’deki yeryüzünün rengi yürüyüşünü? o
  zaman
  campesino’lara (köylüler), işçilere, öğrencilere, öğretmenlere,
  çalışanlara,
  eşcinsellere ve lezbiyenlere, genç insanlara, kadınlara, çocuklara,
  yönelen
  haksızlıklar ve nefreti görüp duyduğumuzda neler hissettiğimizi varın
  siz
  düşünün. yüreğimizin neler hissettiğini düşünün.
  
  acı, öfke, bize ait olduğu için tanıdığımız bir kızgınlık duyduk. ama
  bu kez
  ötekinde olduğu için bizi etkiliyordu. ve daha genişlemeyi istememizi
  sağlayan, daha kolektif, daha ulusal olmasını esinleyen “biz”i duyduk.
  ama
  hayır, sadece yerli demiştik, buna sadık kalmalıydık. sanırım tarzımız
  böyle; sözümüze ihanet etmektense ölümü yeğleriz.
  
  şimdi başka bir şeyler söyleyip yapabilmek üzerine yüreğimize
  danışıyoruz.
  eğer çoğunluk evet derse, o zaman bunu yapmak için olanaklı her şeyi
  yapacağız. her şeyi, gerekirse ölmeyi de. dramatik görünmek
  istemiyoruz.
  sadece ne kadarına talip olduğumuzu açığa çıkartmak için söylüyoruz
  bunu.
  bir başka deyişle, “bize bir konum, bir miktar para, bir vaat, bir
  adaylık
  verilmesine kadar” değil.
  
  belki birileri, altı ay önce, “ne kayıpsa kayıptır”la başladığımızı
  anımsayacaktır. şu halde, kayıp olanı bulmaya çalışıp çalışmayacağımıza
  karar verme vakti geldi. bulmak değil, inşa etmek. evet, “başka bir
  şeyi
  inşa etmek”.
  
  son birkaç güne ait bildirilerden bazılarında, bir iç danışmaya
  girdiğimizi
  sizlere duyurmuştuk. kısa sürede sonuçları alacağız ve sizi bunlardan
  haberdar edeceğiz. o zamana dek, size mektup yazma fırsatını
  değerlendiriyoruz. sizlere hep içtenlikle seslendik; yüreğimiz ve
  koruyucumuz olana, votan zapata’ya, zapatista cemaatlere, kolektif
  komutamıza da.
  
  güç ve zor bir karar olacak, tıpkı yaşamımız ve mücadelemiz gibi. dört
  yıl
  boyunca, halklarımıza kapı ve pencereleri sunabilecek koşulları
  hazırlamakla
  uğraştık; öyle ki, günü geldiğinde, herkes, hangi pencereden bakacağını
  ve
  hangi kapıyı açacağını seçebilmesini sağlayacak tüm bileşenlere sahip
  olsun.
  ve bizim yolumuz bu. bir başka deyişle, ezln önderliği yönetmez; bunun
  yerine yolları, adımları, eşlik etmeyi, yönü, hızı, hedefi arar. birkaç
  tane. sonra da halklara yolları sunar ve onlarla birlikte şu ya da bu
  yolu
  izlediğimizde neler olacağını tartışır. çünkü, üzerinde ilerlediğimiz
  yola
  bağlı olarak, iyi olabilecek şeyler de vardır, kötü olabilecek şeyler
  de. ve
  sonra onlar –zapatista cemaatler- düşüncelerini söyler ve tartıştıktan
  sonra
  ve çoğunluk olarak nereye gideceğimizi kararlaştırır. ve emri verirler
  ve
  ezln önderliği, işi örgütlemek, o yolu yürümek için ne gerekiyorsa
  hazırlamak zorundadır. tabii ezln önderliği yalnızca onlara ne olduğuna
  bakmaz, aynı zamanda halklara bağlı olmak ve onların yüreklerine
  dokunmak,
  söyledikleri gibi, onlarla bir olmak zorundadır. sonra hepsi bizim
  bakışlarımız, bizim kulağımız, bizim düşüncelerimiz, bizim yüreğimiz
  olur.
  ama ya, şu ya da bu nedenden dolayı, önderlik hepimiz gibi bakmıyor,
  veya
  duymuyor, veya düşünmüyor veya hissetmiyorsa? ya da bir kısım
  görülmüyor,
  başka bir şey duyulmuyor, diğer düşünceler düşünülmüyor ya da
  hissedilmiyorsa? herkese danışılmasının nedeni budur. herkese
  sorulmasının
  nedeni budur. herkesten onay alınmasının nedeni budur. çoğunluk hayır
  diyorsa, o zaman önderlik başka bir yol aramak, ve biz kolektif olarak
  bir
  karara varana dek halklara başka bir yol sunmak zorundadır. başka bir
  deyişle, halk yönetir.
  
  şimdi kolektifi oluşturan bizler bir karara varacağız. lehte ve
  aleyhteki
  noktaları tartıyorlar. neyin yitirilip neyin kazanılacağını dikkatle
  hesaplıyorlar. kaybedilecek olanın az olmadığı görülürse, buna değip
  değmeyeceği kararlaştırılacak.
  
  belki bazı kişilerin tartılarında elde ettiklerimize fazlaca ağırlık
  verilecek. belki başkalarınınkinde, toprağımızın ve göklerimizin
  iktidarın
  aptalca açgözlülüğüyle tahrip edildiğini görmenin verdiği öfke ve
  utanç,
  daha ağır basacak. her durumda, bir külhanbeyi çetesi patria’mızı
  (vatan
  –ç.) ona ve herkese varoluşunu sağlayan şeyden, saygınlıktan yoksun
  bırakırken, edilgin kalıp salt seyretmekle yetinemeyiz.
  
  ah, evet, şimdi önümüzde pek çok dönemeç var. size belki de son kez,
  destek
  vaadinizi iade etmek için yazıyoruz. yerli mücadelesinde
  kazandıklarımız az
  değildi ve bu da, -size hem özel, hem de kamusal olarak söylediğimiz
  üzere-
  yardımlarınız sayesinde oldu. sanırız biz zapatistaların, bu noktaya
  kadar
  sizlerle birlikte inşa ettiklerimizden, hiçbir utanca yer
  bırakmaksızın,
  gurur duyabilirsiniz. ve sizin gibi insanların yanımızda yürümüş
  olmasının
  bizler için bir onur olduğunu bilin.
  
  şimdi başka bir şey yapıp yapmayacağımıza karar vereceğiz, ve sonuçları
  uygun zamanda kamuoyuna açıklayacağız. şimdi –spekülasyonların önüne
  geçmek
  için- bu “başka bir şey”in bizim tarafımızdan herhangi bir askerî
  saldırı
  eylemi olmadığını açıklıyoruz. kendi adımıza biz, saldırgan askerî
  mücadeleyi yeniden başlatmayı ne planlıyor ne de tartışıyoruz. 1994
  şubat-mart’ından bu yana, tüm askerî mevcudiyetimiz savunmaya yönelik
  olagelmiştir. hükümet de, kendi adına, federal kuvvetler ya da
  paramiliterleri eliyle saldırı savaşı hazırlıkları yürütüp
  yürütmediğini
  açıklamalıdır. ve pri ve prd de, chiapas’da destekledikleri
  paramiliterlerle
  bize karşı saldırı planlayıp planlamadıklarını açıklamalıdır.
  
  eğer zapatista çoğunluğun kararı bu yönde olursa, bize şimdiye dek
  münhasıran yerli olan mücadelemizde omuz vermiş olanlar, herhangi bir
  utanç
  ya da pişmanlık duymaksızın, comandante tacho’nun, iki buçuk yıl önce,
  2003
  ocağında san cristóbal de las casas meydanında değindiği “başka bir
  şey”den
  kendilerini uzaklaştırabilirler. ayrıca, şu andan itibaren bu ilişki
  kesmeyi
  doğrulayan ve iş başvurularında, cv’lerde, kahve sohbetlerinde, yayın
  kurullarında, yuvarlak masa toplantılarında, kapalı tribünlerde,
  forumlarda,
  sahnelerde, cilt kapaklarında, dipnotlarda, kolokyumlarda,
  adaylıklarda,
  teselli kitaplarında ya da gazete sütunlarında kullanılabilecek ve,
  bunlara
  ek olarak, her mahkemede savunma kanıtı olarak gösterilebilecek bir
  bildiri
  yayınlanmıştır (gülmeyin, bu olayın bir içtihadı var: 1994’te, kötü bir
  hükümet tarafından tutuklanan –ve zapatista olmayan- bazı yerliler,
  ccri-cg’nin bu kişileri ezln’nin yaptıklarından aklayan bir mektubu
  sayesinde yargıç tarafından serbest bırakılmışlardı. bir başka deyişle,
  avukatların dediği gibi “bunun içtihadı var.”)
  
  ama yüreklerinde yeni sözümüzün –küçük de olsa- bir yankısını bulanlar
  ve
  seçtiğimiz yol, adım, hız, eşlik ve hedefin çağrısını hissedenler,
  belki,
  “başka bir şey” olduğunu bilerek yardımlarını yenilemeye (ya da
  doğrudan
  katılmaya) karar verebilirler. aynen öyle; hilesiz, ihanetsiz,
  ikiyüzlülükten, yalanlardan uzak.
  
  kadınlara teşekkür ediyoruz. bize yardım eden, bize eşlik eden ve pek
  çok
  kez acılarımızı ve adımlarımızı paylaşan tüm kızlara, yeniyetmelere,
  genç
  kadınlara, señorita’lara, señora’lara ve ihtiyarlara (ve 12 yıl boyunca
  birinden diğerine değişenlere). bize yardım edip bizimle yürüyen,
  meksikalı
  ya da başka ülkelerden, hepsine. yaptığımız her şeyde siz büyük
  çoğunluktunuz. belki de sizlerle, herkes kendi yerinde ve tarzında
  olmak
  üzere ayırımcılığı, aşağılanmayı…ve ölümü paylaştığımız için.
  
  kendini hükümet görevleri, harcırahlar, güçlülerin “yerlilere ve
  hayvanlara
  layık” dedikleri pohpohlamalara satmayan ulusal yerli hareketine
  teşekkür
  ediyoruz. sözümüze kulak verenlere ve sözlerini bizden esirgemeyenlere.
  yuvasını, yüreğini bizlere açanlara. saygınlıkla direnenlere ve
  direnmeyi
  sürdürenlere, yeryüzünün bizim oluşturduğumuz rengini yükseklere
  taşıyanlara.
  
  meksika’nın ve dünyanın genç erkek ve kadınlarına teşekkür ediyoruz. o
  ’94
  yılında çocuk ya da yeniyetme olup, kulaklarını ve gözlerini kapatmadan
  soyluca büyüyenlere. gençliğe erişenlere ya da takvimden kopartılan
  yapraklara karşın orada kalıp koyu tenli ellerimize isyanlarının elini
  uzatanlara. gelip saygın yoksulluğumuz, mücadelemiz, umudumuz ve çılgın
  girişimimizle günlerini, haftalarını, aylarını, yıllarını paylaşmayı
  seçenlere.
  
  eşcinsellere, lezbiyenlere, transseksüellere, cinsiyet-ötesi kişilere
  ve
  “kendi tarzındaki herkese” teşekkür ediyoruz. gizlenmenin bir kusur
  olmadığı
  bilinciyle farklılığa saygı mücadelelerini bizimle paylaşanlara.
  cesaretin
  testosteronla hiç mi hiç ilişkisi olmadığını gösterenlere ve bizlere
  tekrar
  tekrar aldığımız saygınlık ve soyluluk derslerinin en güzellerinden
  bazılarını verenlere.
  
  meksika’dan ve dünyadan, yerliler için mücadelemize omuz veren
  aydınlara,
  sanatçılara, bilim insanlarına teşekkür ediyoruz. pek az hareket ya da
  örgüt, arkasında bu denli zeka, deha ve yaratıcılığın (her zaman
  eleştirel,
  ve onlara bunun için teşekkür ediyoruz) desteğinin bulunmasıyla
  övünebilir.
  sizlere hep kulak verdiğimizi ve görüşlerinizi paylaşmadığımız
  zamanlarda
  dahi sizleri saygı ve dikkatle dinlediğimizi, taşıdığınız ışıktan bir
  şeylerin karanlık yollarımızı aydınlatmada yardımcı olduğunu zaten
  biliyorsunuz.
  
  gördüklerini ve duyduklarını tüm dünyaya hakikate bağlı kalarak duyuran
  ve
  seslerimize ve yolumuza, onları çarpıtmaksızın saygı gösteren dürüst
  basın
  emekçilerine ve saygın medyaya teşekkür ediyoruz. mesleğinizin
  icrasında
  yaşadığınız, yaşamlarınızı riske attığınız, saldırılara uğradığınız ve
  bizler gibi, adalet bulamadığınız bu zor günlerde sizlerle
  dayanışmamızı
  ifadelendiriyoruz.
  
  ve kimseyi ihmal etmeden, dürüstçe ve içtenlikle bize yardımcı olan
  herkese
  teşekkür ediyoruz.
  
  bu mektubun başında, bunun bir veda olmadığını söylemiştim. ama öyle
  görünüyor ki, kimileri için bu bir veda. diğerleri için ise, ne
  olacaksa, o,
  yani bir vaat… çünkü kayıp olan, artık görülebiliyor….
  
  vale. selamlar ve yürekten yüreğe, her şey için teşekkürler.
  
  ezln zapatistaları adına.
  
  meksika güneydoğusu dağlarından.
  
  isyancı subcomandante marcos
  
  meksika, 2005 yılının altıncı ayı.
  
  not – artık futbol oynamaktan söz etmediğimizi görebiliyorsunuz. ya da
  salt
  bunu düşünmediğimizi. çünkü bir gün milano internazionale’siyle
  oynayacağız.
  biz, ya da bizlerden geriye kalanlar.
  
  bu da hemen sonra:
  
  gizli devrimci yerli komitesi - zapatista ulusal
  kurtuluş ordusu genel komutanlığı'nın açıklaması.
  
  meksika.
  26 haziran 2005.
  
  meksika halkına:
  dünya halklarına:
  
  bir - ezln / ccri-cg, on binlerce kişiden oluşan
  destek tabanıyla istişaresini tamamladığını bildirir.
  20 ila 26 haziran tarihleri arasında, güneydoğu
  meksika eyaleti chiapas'taki binden fazla yerli
  topluluğunda toplantılar ve kongreler
  gerçekleştirildi.
  
  iki - bu kongrelere katılarak zapatista önderliğinin
  raporlarını dinleyenlerin % 100'ü yerliydi ve % 100'ü
  meksikalı erkekler ve kadınlardan, ergenlerden, ezln
  destek tabanından oluşuyordu. ayrıca ulusal duruma
  ilişkin bir analiz ve mücadelede yeni bir adım önerisi
  de dinlenildi.
  
  üç - avantajlarını ve dezavantajlarını, tehlikelerini
  ve risklerini tahlil edip tartıştıktan sonra, herkes
  öneriye ilişkin yaklaşımını bireysel, özgür oylarıyla
  ifade etti.
  
  dört - sonuçlara göre % 98'den fazlası yeni adımı
  onayladı ve % 2'den daha azı öneriyi desteklememe
  kararı aldı.
  
  beş - bu anlamda, üyelerinin geniş bir çoğunluğunun
  onayı ve desteğiyle, ezln, ulusal ve uluslararası
  nitelikli yeni bir siyasi girişim başlatacaktır.
  
  altı - iç istişarede neyin tahlil edilip
  tartışıldığını bildirmek amacıyla, - onaylanan yeni
  girişimi açıklama ve buna katılma çağrısı yapmanın
  yanı sıra - ezln / ccri-cg, önümüzdeki birkaç gün
  içerisinde, "altıncı selva lacandona bildirgesi"nin
  parçası olan bir dizi metni kamuoyuna açıklayacaktır.
  
  demokrasi!
  özgürlük!
  adalet!
  
  güneydoğu meksika dağlarından.
  
  gizli devrimci yerli komitesi - zapatista ulusal
  kurtuluş ordusu genel komutanlığı.
  
  astkomutan isyancı markos
  
  meksika, 2005 yılının altıncı ayı.
• inter milan ile oynayacakları maç ile ilgili marcos ve massimo moratti arasındaki mektuplaşmanın ingilizce çevirileri aşağıdaki gibidir. isteyen linki de takip edebilir.
  http://chiapas.indymedia.org/…hp3?article_id=113483
  
  originally published in spanish by the ezln
  ************************************
  translated by irlandesa
  
  [letter from massimo moratti follows]
  
  zapatista army of national liberation
  mexico
  may 25, 2005
  
  to: massimo moratti, president of the milan international f.c.
  milan, italy
  
  from: subcomandante insurgente marcos
  ezln
  chiapas, mexico
  
  don massimo,
  
  we have received the letter in which you inform us that your football team, the international f.c., has accepted the fraternal challenge we made to you. we appreciate the kindness and honesty of your response. we have learned through the media of statements by the inter's management, coaching staff and players. they are all simply more examples of the nobility of your hearts. know that we are delighted to have met you along our now long path and that it is an honor for us to be a part of the bridge which unites two dignified lands: italy and mexico.
  
  i am letting you know that, in addition to being spokesperson for the ezln, i have been unanimously designated head coach and put in charge of intergalactic relations for the zapatista football team (well, in truth no one else wanted to accept the job). in this role i should, perhaps, make use of this letter to move forward in fixing details about the match.
  
  perhaps, for example, i might suggest that, instead of the football game being limited to one match, there could be 2. one in mexico and another in italy. or one going and one on return. and the trophy known the world over as "the pozol of mud" would be fought for.
  
  and perhaps i might propose to you that the game in mexico would be played, with you as visitors, in the mexican 68 olympic stadium, in cu, in df, and the stadium receipts would be for the indigenous displaced by paramilitaries in los altos of chiapas. although then, obviously, i would have to send a letter to the unam university community (students, teachers, researchers, manual and administrative workers) asking them to lend us the stadium, not without previously solemnly promising them that we wouldn't ask them to remain silent…and then imposing don porfirio's word on them.
  and perhaps we might agree, given that you would already be in mexico, that we would hold another game in guadalajara, jalisco, and that the proceeds would go to provide legal help for the young altermundistas unjustly imprisoned in the jails of that mexican province and to all the political prisoners throughout the country. transportation would not be a problem, because i have read that someone here in mexico, generous as before, has offered his help.
  
  and perhaps, if you are in agreement, for the games in mexico the ezln would turn to diego armando maradona and ask him to be referee; to javier el vasco aguirre and to jorge valdano and ask them to act as assistant referees (or linesmen); and to sócrates, midfielder who was from brazil, to be 4th referee. and perhaps we might invite those two intergalactics who travel with uruguayan passports: eduardo galeano and mario benedetti to do the play by play of the game for the zapatista system of intergalactic television ("the only television which is read"). in italy, gianni mina and pedro luis sullo could be the commentators.
  
  and, perhaps, in order to differentiate ourselves from the objectification of women which is promoted at football games and in commercials, the ezln would ask the national lesbian-gay community, especially transvestites and transsexuals, to organize themselves and to amuse the respectable with ingenious pirouettes during the games in mexico. that way, in addition to prompting tv censorship, scandalizing the ultra-right and disconcerting the inter ranks, they would raise the morale and spirits of our team. there are not just 2 sexes, and there is not just one world, and it is always advisable for those who are persecuted for their differences to share happiness and support without ceasing to be different.
  
  rushing headlong now, we might play another game in los angeles, in california, the us, where their governor (who substitutes steroids for his lack of neurons) is carrying out a criminal policy against latin migrants. all the receipts from that match would be earmarked for legal advice for the undocumented in the usa and to jail the thugs from the "minuteman project." in addition, the zapatista "dream team" would carry a large banner saying "freedom for mumia abu jamal and leonard peltier."
  
  it is quite likely that bush would not allow our spring-summer model ski masks to create a sensation in hollywood, so the meeting could be moved to the dignified cuban soil, in front of the military base which the us government maintains, illegally and illegitimately, in guantánamo. in this case each delegation (from the inter and from the ezeta) would commit themselves to taking at least one kilo of food and medicines for each of their members, as a symbol of protest against the blockade the cuban people are suffering.
  
  and perhaps i might propose to you that the return games would be in italy, with you as the home team (and us as well, since it is known that italian sentiment is primarily pro-zapatista). one could be in milan, in your stadium, and the other wherever you decide (it could be in rome, because "all games lead to rome"…or is it "all roads lead to rome?"… ah well, it's the same). some of the receipts would be to help migrants of different nationalities who are being criminalized by the governments of the european union and the rest for whatever you decide. but we would certainly need at least one day in order to go to genoa to paint caracolitos on the statue of christopher columbus (note: the likely fine for damages to monuments would be covered by inter) and in order to take a flower of remembrance to the place where the young altermundist carlo giuliani fell (note: we would take care of the flower).
  
  and, if we are already in the europes, we could play a game in euzkal herria in the basque country. if "an opportunity for the word" couldn't happen, then we'd try for "an opportunity for the kick." we would demonstrate in front of the head office of the racists from the bbva-bancomer who are trying to criminalize the humanitarian aid received by the indigenous communities (perhaps in order to divert attention from the criminal proceedings against them for "tax evasion, secret accounts, illegal pension funds, secret contributions to political campaigns, bribes in order to buy banks in latin america and wrongful appropriation of goods" - carlos fernández-vega. "mexico, s.a." in la jornada 2s/v/05). hmm...it looks like there's going to be 7 games now (which isn't bad, because that way we can compete for the audience for the european cup, the liberators and the qualifiers for the world cup). the one which wins 4 of the 7 games will win "the pozol of mud" (note: if the zapatista team loses more than 3 games, the tournament will be canceled).
  
  too many? fine, don massimo, you're right, perhaps it's better to leave it at 2 games (one in mexico and the other in italy), because we don't want to tarnish the inter's record too badly with the certain defeats we're proposing.
  
  perhaps, in order to balance your evident disadvantage a bit, i might pass on to you some secret information. for example, the zapatista team is mixed (that is, there are men and women); we play with so-called "miner's" boots (they have steel toes, which is why they puncture balls); according to our uses and customs, the game is only over when none of the players of either team is left standing (that is, they are high resistance); the ezln can reinforce itself at its discretion (that is, the mexicans "bofo" bautista and maribel "marigol" domínguez can appear in the lineup…if they accept). and we have designed a chameleon-like uniform (if we're losing, black and blue stripes appear on our shirts, confusing our rivals, the referee…and the public). and also we've been practicing, with relative success, two new plays: the "marquiña avanti fortiori" (note: translated into gastronomical terms it would be something like a pizza and guacamole sandwich) and the "marquiña caracoliña con variante inversa" (note: the equivalent of spaghetti with stewed beans, but spoiled).
  
  with all this (and a few other surprises), we might, perhaps, revolutionize world football, and then, perhaps, football would no longer be just a business, and once again it would be an entertaining game. a game made, as you put it so well, of true feelings.
  
  perhaps…nonetheless, this is just to reiterate to you and to your family, to all the men and women of the inter and the nerazzurro fans, our appreciation and admiration for you (although i'm warning you that, in front of the goalposts, there will be neither mercy nor compassion). as to all the rest, well…perhaps…but…
  
  vale. salud and may the green-white-red that clothes our dignities soon find themselves on both lands.
  
  from the mountains of the mexican southeast.
  
  subcomanadante insurgente marcos (d. t. z.)
  
  (designing plays on a chalkboard and fighting with durito because he's insisting that, instead of the traditional 4-2-4, we should present 1-1-1-1-1-1-1-1-1-1-1, which, he says, is confusing).
  
  mexico, may of 2005.
  
  p.s. for the mexican federation of football, the real madrid, the bayern munich, the osasuna, the ajax, liverpool and the ferretería gonzález team – i'm sorry, but i have an exclusive contract with the ezetaelene.
  
  p.s. in the tone and volume of a sports announcer – the sup, using the tactics of the uruguayan obdulio varela in the final against brazil (world cup, maracaná stadium, rio de janeiro, 7/16/1950), ball in hand, having traveled as if in slow motion (since may of 2001), from the zapatista goalpost. after complaining to the referee about the illegitimacy of the goal, he puts the ball in the center of the field. he turns around to look at his compañeros and they exchange glances and silences. with the scorecard, the bets and the entire system against them, no one has any hope for the zapatistas. it starts to rain. a watch reads almost 6. everything appears ready for the game to resume…
  
  ***************************************************
  
  originally published in spanish by the f.c. internazionale milano
  **********************************
  translated by irlandesa
  
  f. c. internazionale milano
  
  dear subcomandante insurgente marcos,
  
  i am exceedingly pleased to have the privilege of writing in response to your extremely pleasant and kind challenge. i am addressing you, and through you to all the ezln, in order to thank you for the opportunity you have given all of us to experience this special relationship. allow me also to express my thoughts in response to your very, very kind letter. we will play. we will play our game, and i thank you for that. it will be a great match. perhaps in a field, like we did as children, perhaps surrounded by giant trees. or in a stadium, in the capital or on a rectangle drawn out in chalk on the earth, with the dust rising up until it makes us cough. exhausted, but happy.
  
  since we are in agreement, we will bring the balls and you the bitter pozol. if you accept, we will begin discussing the organization with the respective representatives and managers. we hope we can play soon. i think we could send a good group of players to mexico, we'll see about the timing. let us know what location would be best. whether in df or san cristóbal, or in a community or a caracol. football can be an instrument for achieving important objectives, but it is something that turns us all into children and all equals. dreamers all. we imagine great things, and we take pleasure in the small ones: a dribble, a scissors kick, a header, all make us happy. and we discover later that these small things are made of true feelings.
  
  dear subcomandante, i am happy and proud to have known you and to have developed this relationship with the indigenous peoples of mexico, in the name of the men and women of the fc internazionale. the inter peoples, like this football society, will try to always be close to you, exactly as you, with your example, are close to us. the game will truly be a simple and important moment. every revolution begins from its own penalty area and ends in the opponent's goalpost.
  
  with so very much admiration and affection, i am sending you and all the zapatista indigenous men and women, my most personal best wishes, as well as those of my wife, my children and the nerazzurro peoples.
  
  un abrazo,
  
  massimo moratti
• zapatistaların kırmızı alarmdan sonra yaptıkları bir diğer açıklama..
  
  zapatista ulusal kurtuluş ordusu-meksika...
  bu, bizler gibi mütevazı ve basit insanlara, ama bizler gibi saygın ve
  asi
  insanlara basit sözümüzdür. bu sözü yolumuzun ne olduğunu, şimdi nerede
  olduğumuzu, dünyayı ve ülkemizi nasıl gördüğümüzü açıklayabilmek, ne
  yapmayı
  ve bunu nasıl yapmayı düşündüğümüzü açıklamak ve başka insanları, adına
  meksika denilen bu büyük yerde ve dünya denilen daha da büyük yerde
  birlikte
  yürümeye çağırmak için söylüyoruz.
  
  bunlar, tüm dürüst ve soylu yüreklere, meksika’da ve dünyada neyi
  istediğimizi bildirmek üzere söylediğimiz basit sözler. bu, bizim yalın
  sözümüz, çünkü fikrimiz, bizim gibi olanlara seslenmek ve yaşadıkları
  ve
  mücadele ettikleri her yerde onlarla buluşmak.
  
  i-) biz neyiz?
  
  bizler, ezln zapatistalarıyız; bize “neo-zapatistalar” dendiği de
  oluyor.
  biz, ezln zapatistaları, bizi yalnızca aşağılayan, yağmalayan, hapseden
  ve
  öldüren güçlülerin getirdiği kötülüğün ne kadar yaygınlaştığını ve
  kimsenin
  bir şey söyleyip yapmadığını gördüğümüz için ocak 1994’te
  silahlarımızla
  ayaklandık. bu nedenle, onların bizleri aşağılamasına ya da
  hayvanlardan daha
  kötü davranmalarına artık izin vermeyeceğimizi göstermek için “ya
  basta!”
  dedik. ve yerli halklar üzerinde yoğunlaşmış olsak da, tüm meksikalılar
  için
  demokrasi, özgürlük ve adalet istediğimizi söyledik. çünkü biz, ezln
  hemen
  tümüyle chiapas’lı yerlilerdik, ama yalnızca kendi iyiliğimiz ya da
  chiapas
  yerlilerinin iyiliği, ya da yalnızca meksika’nın yerli halklarının
  iyiliği
  için mücadele etmek istemiyorduk. bizler gibi mütevazı ve basit olan,
  ihtiyaçlar içinde olan ve burada, meksika’da ya da dünyanın öteki
  ülkelerinde
  zenginler ve kötü hükümetlerin hırsızlığına maruz kalan herkesle
  birlikte
  savaşmak istiyorduk.
  
  ve küçük tarihimiz öyleydi ki, güçlülerin sömürüsünden yorgun düşmüştük
  ve
  kendimizi savunmak ve adalet için savaşmak üzere örgütlendik.
  başlangıçta
  sayımız azdı, bu yolda giden, bizim gibi olanlarla konuşup onlara kulak
  veren
  birkaç kişiydik. bunu yıllar boyu yaptık ve kıpırtısız, gizlice yaptık.
  bir
  başka deyişle, sessizce güçlerimizi birleştirdik. 10 yıl kadar böyle
  yaptık,
  ve sonra büyüdük, ve binlere ulaştık. siyaset ve silahta kendimizi iyi
  eğittik ve birden, zenginler yılbaşı partileri verirken kentlerine
  girip
  onları ele geçirdik. ve herkese, burada olduğumuz ve bizi fark etmeleri
  gerektiği mesajını verdik. ve zenginler harekete geçip bizi hâlletmek
  için
  üzerimize büyük ordularını gönderdiler - tıpkı sömürülen asilere her
  zaman
  yapıldığı gibi: hepsinin hâlledilmesini emrederler. ama biz
  hâlledilmedik,
  çünkü savaştan önce iyi hazırlanmış ve dağlarımızda güç kazanmıştık. ve
  ordular geldi, bizi arıyorlar ve üzerimize kurşun ve bomba
  yağdırıyorlar ve
  tüm yerlileri birden öldürmeyi tasarlıyorlardı, çünkü kimin zapatista
  olup
  kimin olmadığını bilmiyorlardı.
  
  ve tıpkı atalarımız gibi bir yandan kaçıyor, bir yandan savaşıyor, bir
  yandan
  savaşıyor, bir yandan kaçıyorduk. vazgeçmeden, teslim olmadan,
  yenilmeden.ve
  kentlerden insanlar sokaklara çıkıp savaşa son verilmesi için bağırmaya
  başladılar. ve bizden, sorunun katliam olmadan çözülebilmesi için kötü
  hükümetlerle bir anlaşmaya varmamızı isteyen kentli kız ve erkek
  kardeşlerimizin sözüne kulak vererek, biz savaşımızı durdurduk. onların
  sözüne kulak verdik, çünkü onlar “halk” dediklerimiz, meksika halkı.
  böylece
  ateşi bir kenara bırakıp söze sarıldık.
  
  ve öyle oldu ki hükümetler iyi davranacaklarını, diyaloga
  girişeceklerini ve
  anlaşmaya varıp buna uyacaklarını söylediler. ve biz bunun iyi olduğunu
  söyledik, ama aynı zamanda savaşı durdurmak için sokağa dökülen
  insanları
  tanımamızın iyi olduğunu da düşündük. ve kötü hükümetlerle diyaloga
  girdiğimizde, o insanlarla da konuşuyorduk ve çoğunun bizler gibi basit
  ve
  mütevazı insanlar olduğunu gördük ve onlar da, biz de neden
  savaştığımızı
  gayet iyi anlıyorduk. ve bu insanlara “sivil toplum” dedik, çünkü çoğu
  siyasal partilere ait değildi, daha çok, bizler gibi, sıradan, her gün
  karşılaşılan insanlardı ve basit ve mütevazı insanlardı.
  
  ama öyle oldu ki, kötü hükümetler iyi bir anlaşma istemediler; daha
  çok,
  konuşup anlaşmaya varmak istediklerini söylerken bizi topyekûn yok
  etmek için
  saldırı hazırlıklarını yürütüyorlardı. ve bize birkaç kez saldırdılar
  ama
  bizi yenemediler, çünkü iyi direndik ve dünyada pek çok insan harekete
  geçti.
  ve kötü hükümetler sorun çok sayıda insanın ezln’yle neler olup
  bittiğini
  görmesinde olduğunu düşünüp, hiçbir şey olmuyormuş gibi davranma
  planlarını
  uygulamaya koydular. bu arada bizleri hızla kuşattılar, dağlarımız
  gerçekten
  de uzakta olduğu için, insanların çok uzaklardaki zapatistaları
  unutacağını
  umuyorlardı. ve kötü hükümetler sık sık bizi deniyor ve bize ihanet
  etmeye ve
  saldırmaya çalışıyorlardı, tıpkı dev bir orduyu üzerimize saldıkları
  şubat
  1995’te olduğu gibi. ama bizi yenemediler. çünkü, o zaman söyledikleri
  gibi,
  yalnız değildik ve pek çok insan bize yardım etti ve biz iyi direndik.
  
  ve kötü hükümetler ezln’yle anlaşmaya varmak zorunda kaldılar ve bu
  anlaşmalara “san andrés anlaşmaları” denildi, çünkü bu anlaşmaların
  imzalandığı yerin adı “san andrés” idi. ve kötü hükümetlerden
  insanlarla
  konuştuğumuz bu diyaloglarda yalnız değildik. meksika’nın yerli
  halkları için
  mücadele eden pek çok insanı ve örgütü çağırdık ve herkes sözünü
  söyledi ve
  herkes kötü hükümetlerle nasıl konuşacağımız konusunda bir anlaşmaya
  vardı.
  ve diyalog böyle oldu, salt bir tarafta zapatistalar, öbür tarafta
  hükümetler
  değil. bunun yerine meksika’nın yerli halkları ve onları
  destekleyenler,
  zapatistalarla birlikteydi. ve kötü hükümetler bu anlaşmalarda
  meksika’nın
  yerli halklarının haklarını tanıyacaklarını, kültürlerine saygı
  göstereceklerini, ve her şeyi anayasa’da yasa hâline getireceklerini
  söylediler. ama, imzalar imzalamaz kötü hükümetler söylediklerini
  unutmuş
  gibi davrandılar ve çok yıl geçti ve anlaşmalar hiç yerine getirilmedi.
  tersine, hükümet yeniden mücadeleye çekebilmek için yerliye saldırdı;
  tıpkı
  zedillo’nun chiapas’ın acteal adlı kentinde 45 erkek, kadın ve çocuğun
  katledilmesini emrettiği 22 aralık 1997’de olduğu gibi. bu korkunç
  cinayet o
  kadar kolay unutulmadı ve kötü hükümetlerin haksızlıklara karşı
  ayaklananlara
  saldırıp onları katletmek için kalbini nasıl boyadığının bir kanıtıdır.
  ve
  tüm bunlar olup biterken, biz zapatistalar her şeyimizi anlaşmaların
  yerine
  getirilmesine koyuyor ve meksika’nın güneydoğusundaki dağlarda
  direniyorduk.
  
  ve meksika’nın öteki yerli halkları ve örgütleriyle konuşmaya başladık
  ve
  onlarla aynı amaç, yerli hakları ve kültürünün tanınması için birlikte
  mücadele etme kararını aldık. artık tüm dünyadan pek çok insan ve
  meksika ya
  da dünyanını yer yanından büyük aydınlar, sanatçılar ve bilimciler
  oldukları
  için saygı gören ve sözleri büyük sayılan kişiler bize yardım ediyordu.
  ayrıca uluslar arası encuentro’lar (buluşmalar) da düzenledik. bir
  başka
  deyişle, amerika’dan ve asya’dan ve avrupa’dan ve afrika’dan ve
  okyanusya’dan
  insanlarla buluşup konuştuk ve onların mücadelelerini ve tarzlarını
  öğrendik
  ve, sadece budala olmak için, ve başka gezegenlerden olanları da
  çağırdığımız
  için bunlara “galaksiler arası” buluşmalar dedik, ama galiba gelmediler
  ya da
  belki geldiler ama bunu belli etmediler.
  
  ama kötü hükümetler sözlerini tutmadılar ve pek çok meksikalıyla,
  bizlere
  yardım etmeleri için konuşmayı planladık. ve sonra, önce 1997’de mexico
  city’ye “1111’lerin yürüyüşü” dediğimiz yürüyüşü düzenledik, her bir
  zapatista kasabasından bir compañero ya da compañera yola çıkacaktı,
  ama kötü
  hükümet buna da kulak vermedi. sonra, 1999’da ülke çapında bir consulta
  (danışma toplantısı) düzenledik ve burada çoğunluğun yerli halkların
  taleplerini paylaştığı ortaya çıktı, ama kötü hükümetler yine kulak
  asmadılar. nihayet, 2001’de, meksikalı yerlinin tanınmasını talep etmek
  üzere, milyonlarca meksikalı’nın ve öteki ülkelerden insanların
  desteklediği
  ve milletvekilleri ve senatörlerin olduğu birlik kongresi’ne kadar
  uzanan
  “yerli saygınlığı yürüyüşü”nü yaptık.
  
  ama öyle oldu ki, pri, pan ve prd’li politikacılar kendi aralarında
  anlaştılar ve yerli hakları ve kültürünü tanımadılar. bu, nisan
  2001’deydi ve
  politikacılar hiçbir saygınlıkları olmadığını, yalnızca iyi para
  kazanmayı
  düşünen domuzlar olduklarını, ve kötü politikacılar olduklarını
  gösterdiler.
  bu unutulmamalı, çünkü yerli haklarını tanıdıklarını söylediklerini
  göreceksiniz ama size söyledikleri, onlara oy vermeniz için bir yalan.
  bu
  konuda bir şansları oldu ve sözlerini tutmadılar.
  ve sonra, meksika’nın kötü hükümetleri ile diyalog ve müzakereleri
  sürdürmede
  bir yarar olmadığını açıkça gördük. politikacılarla konuşmayı sürdürmek
  bizim
  için bir zaman kaybıydı çünkü ne yürekleri ne de sözleri dürüsttü.
  çarpıktılar ve sözlerini tutacaklarına dair bize yalan söylediler, ve
  tutmadılar. bir başka deyişle, pri, pan ve prd’den politikacılar işe
  yaramaz
  bir yasayı onayladıklarında, diyalogu hepten öldürdüler ve neyi kabul
  edip
  imzaladıklarının önemi olmadığını, çünkü sözlerini tutmadıklarını
  açıkça
  belli ettiler. ondan sonra federal organlarla hiç temas etmedik. çünkü
  diyalog ve müzakerenin o siyasal partiler yüzünden başarısızlığa
  uğradığını
  anladık. kanın, ölümün, acıların, hareketlerin, consultaların,
  çabaların,
  ulusal ve uluslar arası demeçlerin, encuentro’ların, anlaşmaların,
  imzaların,
  taahhütlerin onlar için önemli olmadığını gördük. ve böylece siyaset
  sınıfı
  yalnızca kapıyı yerli halklara kapatmakla kalmıyor, savaşın,diyalog ve
  müzakere yoluyla barışçıl çözüme ulaşmasına da ölümcül bir darbe
  indiriyordu.
  anlaşmaların elinde herhangi bir şeyle çıkagelecek biri tarafından
  yerine
  getirileceğine de artık inanılamaz. bunu görmeleri gerek ki, bize
  olanların
  deneyimlerinden ders çıkartabilsinler.
  
  ve sonra biz tüm bunları gördük, ve yüreklerimizde, ne yapacağımızı
  düşündük.
  ve gördüğümüz ilk şey, yüreklerimizin eskisi, mücadeleye başladığımız
  zamanki
  gibi olmadığıydı. daha genişti, çünkü pek çok iyi insanın yüreğine
  dokunmuştuk. ve yüreklerimizin daha acılı, daha yaralı olduğunu gördük.
  ve
  kötü hükümetlerin ihanetleriyle yaralanmamıştı, ötekilerin yüreklerine
  dokunduğumuzda, onların üzüntülerine de dokunmuştuk. sanki bir aynada
  kendimizi görüyorduk.
  
  ii-) şimdi neyiz?
  
  o zaman, zapatistalar olarak hükümetle diyalogu kesmenin yeterli
  olmadığını,
  tembel politikacı asalaklara rağmen mücadeleye devam etmek gerektiğini
  düşündük. ezln böylece yalnız başına ve tek taraflı olarak (“tek
  taraflı”,
  çünkü öbür taraf yoktu) yerli hakları ve kültürüne ilişkin san andrés
  anlaşmaları’nı yerine getirmeye karar verdi. 2001 ortasından 2005
  ortasına,
  dört yıl boyunca kendimizi buna ve size söyleyeceğimiz başka şeylere
  adadık.
  
  evet, bundan sonra-halkın yönetmek ve kendini yönetmek için
  örgütlendiği-
  özerk isyancı zapatista belediyelerini daha güçlenmeleri için teşvik
  ettik.
  bu özerk yönetim biçimini ezln keşfetmiş değildi, bu tarz, birkaç
  yüzyıllık
  yerli direnişinden ve zapatistaların kendi deneyimlerinden gelir.
  cemaatlerin
  kendilerini yönetmesidir. bir başka deyişle, yönetmek üzere dışarıdan
  kimse
  gelmez ama insanlar, kendi aralarında kimin yöneteceğine karar verirler
  ve
  onlar boyun eğmezlerse, yerlerinden alınırlar. yöneten kişi halka boyun
  eğmezse, onu izlerler ve görevden alınır, yerine başkası getirilir.
  
  ama sonra özerk belediyelerin aynı düzeyde olmadığını gördük. bazıları
  daha
  ileriydi ve sivil toplumdan daha fazla destek alıyordu, diğerleri daha
  fazla
  ihmal edilmişti. onları birbiriyle denk hâle getirecek bir örgüt yoktu.
  ve
  siyasal-askerî bileşeniyle ezln’nin, demokratik otoritelere, söylendiği
  gibi
  “sivillere” ait olan kararlara müdahil olduğunu gördük. ve burada sorun
  şuydu
  ki, ezln’nin siyasal-askerî bileşeni demokratik değildi, çünkü o, bir
  orduydu. ve tepede ordunun, altta demokratik olanın olmasının iyi
  olmadığını
  gördük, çünkü demokratik olan askrî olan tarafından
  kararlaştırılmamalı,
  bunun tersi geçerli olmalıydı: demokratik-siyasal olan yukarıdan
  yönetmeli,
  askerî olan altta boyun eğmeliydi. ya da belki aşağıda hiçbir şeyin
  olmaması,
  her şeyin aynı düzeyde olması, askeriyenin bulunmaması daha iydi;
  zapatistalar artık kimsenin asker olmaması için asker olmuşlardı.
  pekâlâ, bu
  sorun konusunda şunu yaptık: siyasal-askerî olanı zapatista
  cemaatlerdeki
  örgütlenmenin özerk ve demokratik veçhelerinden ayırmaya başladık. ve
  böylece, önceleri ezln tarafından alınan karar ve yapılan eylemler
  yavaş
  yavaş köylerdeki demokratik biçimde seçilmiş otoritelere devredilmeye
  başladı. tabii bunu söylemek kolay, ama yapması çok zor oldu, çünkü
  -ilkin
  savaş hazırlıklarında, sonra da savaş sırasında- uzun yıllar geçmişti
  ve
  siyasal-askerî veçheler alışkanlık hâline gelmişti. ama buna rağmen,
  bunu
  yaptık, çünkü bizim yolumuz söylediğimizi yapmaktır, çünkü bunu
  yapmazsak,
  yapmayacağımız şeyleri neden söyleyelim ki?
  
  iyi yönetişim hükümetleri, 2003 ağustosu’nda böyle doğdu ve onlar
  aracılığıyla, kendini yetiştirme ve “boyun eğerek yönet” uygulaması
  devam
  etti.
  
  o zamandan 2005’in ortasına dek, ezln önderliği sivil konularda emir
  vermedi
  ama halklar tarafından demokratik biçimde seçilen otoritelere eşlik ve
  yardım
  etti. bunun yanı sıra, halkların ve ulusal ve uluslar arası sivil
  toplumun
  sağlanan yardım ve bunun kullanımı konusunda bilgilendirilmesini
  gözetti.
  şimdi geçici yönetim görevlerinin, herkesin bu işi öğrenip
  yürütebilmesi için
  dönüşümlü olduğu iyi hükümetin korunması görevini zapatista destek
  üslerine
  devrediyoruz.
  çünkü yöneticilerini denetlemeyen bir halkın köleleşmeye mahkûm
  olduğuna
  inanıyoruz ve biz özgür olmak için mücadele ettik, altı yılda bir
  efendilerimizi değiştirmek için değil.
  
  ezln bu dört yıl boyunca, savaş ve direniş sırasında tüm meksika’dan ve
  dünyadan edindiği yardımı ve ilişkileri de iyi yönetişim cuntalarına ve
  özerk
  belediyelere devretti. ewln aynı zamanda bu süre içerisinde zapatista
  cemaatlerin özerkliklerinin inşasında ve yaşam koşullarının
  iyileştirilmesinde ilerleme kaydederken daha az güçlükle
  karşılaşmalarını
  sağlayacak ekonomik ve siyasal desteği de inşa etmişti. belki pek fazla
  bir
  şey değil, ama ocak 1994’te isyanın başlamasından önceki günlere göre
  durumları çok daha iyi. hükümetin yaptırdığı incelemelerden birine
  bakarsanız, -eğitim, sağlık ya da konut açısından- yaşama koşullarında
  düzenleme kaydeden yerli cemaatlerin yalnızca zapatista bölgesinde
  olanlar
  olduğunu görürsünüz, buradaki köylere biz böyle diyoruz. ve tüm bunlar
  zapatista köylerinin kaydettiği ilerleme ve “sivil toplumlar” adını
  verdiğimiz iyi ve soylu insanlardan ve örgütlerden aldığımız çok geniş
  destek
  sayesinde mümkün oldu. bütün bu insanlar “başka bir dünyanın mümkün
  olduğunu”, sözlerle değil, eylemlerle gösterdiler.
  
  ve köyler iyi ilerlemeler kaydetti. artık yönetmeyi öğrenen daha fazla
  compañero ve compañera var. ve -azar azar da olsa- daha çok kadın bu
  işe
  girişiyor, ama hâlâ compañera’lara yeterince saygı gösterilmiyor ve
  mücadeleye daha fazla katılmaları gerekli. ve yine, iyi yönetişim
  cuntaları
  aracılığıyla, özerk belediyeler arasındaki eşgüdüm daha iyi bir duruma
  geldi
  ve diğer örgütlerle ve resmî otoritelerle ilişkilerdeki sorunlar çözüme
  kavuşmakta. cemaatlerdeki projelerde ilerlemeler kaydedildi ve tüm
  dünyadan
  sivil toplumun sağladığı projeler ve yardımın dağılımı daha adil bir
  hâl
  aldı. henüz olması gereken duruma erişilmemesine rağmen, sağlık ve
  eğitimde
  düzelmeler sağlandı. aynı durum konut ve besin için de geçerlidir, ve
  bazı
  yerlerde, finquero’lardan (kahve plantasyonlarının sahipleri -ç) el
  konulan
  topraklar dağıtıldığı için, toprak sorununda çok ilerleme kaydedildi.
  ama
  hâlâ ekilecek topraklardan yoksun bölgeler var. ayrıca ulusal ve
  uluslar
  arası sivil toplumdan gelen destekte de büyük ilerlemeler kaydedildi,
  çünkü
  önceden isteyen istediği yere gidiyordu, şimdi iyi yönetişim cuntaları
  en
  fazla gereksinim duyan bölgelere yönlendiriyor. ve benzer biçimde,
  heryerde
  artan sayıda compañero ve compañera meksika’nın ve dünyanın başka
  yerlerinden
  gelen insanlarla ilişki kurmayı öğreniyor. saygı göstermeyi ve saygı
  talep
  etmeyi öğreniyorlar. bir çok dünyanın olduğunu ve herkesin kendine ait
  bir
  yeri, zamanı ve tarzı olduğunu ve bu nedenle de herkesin birbirine
  saygı
  göstermesi gerektiğini öğreniyorlar.
  biz ezln zapatistaları bu kez esas kuvvetimizi bizi destekleyen
  insanlara
  adadık. ve durum biraz iyileşti. zapatista örgütlenme ve mücadelesinin
  boşuna
  olduğunu kimse söyleyemez. bizi yok etmeyi başarsalar dahi, mücadelemiz
  yarar
  sağladı.
  ama büyüyen yalnızca zapatista köyleri değildi - ezln de büyüdü. çünkü
  bütün
  bu süre içinde yeni kuşaklar tüm örgütümüzü yenilediler. ona yeni güç
  kattılar. 1994 ayaklanmasının başlangıcında olgunluk çağlarında olan
  kadın ve
  erkek komutanlar artık savaşta ve tüm dünyadan binlerce erkek ve
  kadınla
  kurdukları diyalogdan edindikleri bilgeliği taşıyorlar. zapatista
  siyasal-örgütsel önderliği ccri üyeleri artık mücadelemize yeni giren
  kişilere ve önderlik konumunda olanlara danışmanlık yapıp onları
  eğitiyor.
  “komiteler” (onları böyle adlandırıyoruz) bir süredir yepyeni bir erkek
  ve
  kadın komutanı hazırlıyor. onlar bir eğitim ve sınanma döneminin
  ardından
  örgütsel önderlik işini öğrenip görevlerini yerine getirmeye
  başlıyorlar.
  ayaklanmanın başlangıcında genç olan erkek ve kadın isyancılarımız,
  militanlarımız, yerel ve bölgesel sorumlularımız ve destek üslerimiz,
  artık
  olgun erkek ve kadınlar, birim ve cemaatleri içinde mücadele
  veteranları ve
  doğal önderler oldular. ve ocak 94’te çocuk olanlar, direnişte
  büyüdüler ve
  bu 12 yıllık savaş boyunca büyüklerinin yükselttiği isyancı saygınlığı
  içinde
  yetiştiler. bu genç insanların, zapatista hareketini başlatan bizlerin
  sahip
  olmadığı bir siyasal, teknik ve kültürel donanımı var. bu gençlik,
  artan
  ölçüde birliklerimizi ve örgütteki önderlik konumlarını beslemekte. ve
  gerçekten de hepimiz meksika siyaset sınıfının ihanetlerine ve
  eylemlerinin
  ülkemizde neden olduğu yıkıma tanık olduk. ve neo-liberal
  küreselleşmenin tüm
  dünyada neden olduğu büyük adaletsizlikleri ve katliamları gördük. ama
  size
  bunlardan daha sonra söz edeceğiz.
  
  ezln böylelikle 12 yıl boyunca savaşa, askerî, siyasal, ideolojik ve
  iktisadî
  saldırılara, kuşatmaya, tacize, kovuşturmalara direndi ve bizi alt
  edemediler. ne sattık ne de teslim olduk, ve ilerleme de kaydettik. pek
  çok
  yerden artan sayıda compañero mücadeleye girdi ve böylece, bunca yılda,
  zayıflayacak yerde güçlendik. tabii siyasal-askeri alanla
  sivil-demokratik
  alanın birbirinden ayrılmasıyla çözülebilecek sorunlar var. ama başka
  şeyler,
  uğruna mücadele ettiğimiz taleplerimiz gibi daha önemli konular var ki,
  bunlar tam olarak elde edilemedi.
  
  düşünme tarzımıza göre ve yüreklerimizde gördüklerimize göre, daha
  fazla
  ileri gidemeyeceğimiz bir noktaya ulaştık ve buna ek olarak, olduğumuz
  gibi
  kalırsak ve ileri doğru gidebilmek için bir şey yapmazsak, her şeyi
  yitirmemiz mümkün. bir kez daha risk alma ve tehlikeli ama buna değecek
  bir
  adımı atma zamanı geldi. çünkü, belki bizimle aynı yoksunluğu paylaşan
  öteki
  toplumsal kesimlerle birleşirsek, ihtiyacımız ve hakkımız olanı elde
  etmemiz
  mümkün olur. yerli mücadelesinde ileriye doğru yeni bir adım, ancak
  yerlinin
  işçilerle, campesino’larla (köylüler -ç.), öğrencilerle, öğretmenlerle,
  memurlarla… kır ve kent emekçileriyle bir araya gelmesiyle mümkün
  olabilecektir.
  
  iii-) dünyayi nasil görüyoruz?
  
  şimdi sizlere biz zapatistaların, dünyada olup biteni nasıl
  değerlendirdiğini
  açıklayacağız. kapitalizmin şu anda en güçlü hâlinde olduğunu
  düşünüyoruz.
  kapitalizm toplumsal bir sistem, toplumun şeyleri ve insanları, kimin
  mülk
  sahibi olup kimin olamayacağını ve kimin emir verip kimin itaat
  edeceğini
  örgütleyiş tarzıdır. kapitalizmde para ya da sermaye sahibi olan
  insanlar ve
  hiçbir şeyleri olmayıp yalnızca çalışacak güce ve bilgiye sahip olan
  insanlar
  vardır. kapitalizmde parası olanlar emreder, çalışma yetisinden başka
  bir
  şeyi olmayanlar itaat eder.
  şu hâlde kapitalizm büyük servet sahibi olan az sayıda insanın varlığı
  demektir, ama bunlar bu parayı bir ödül kazanarak, bir define bularak
  ya da
  bir ebeveynden kalıtarak elde etmemişlerdir. bu serveti çok sayıda
  insanın
  emeğini sömürerek elde etmişlerdir. şu hâlde kapitalizm işçilerin
  sömürülmesi
  üzerine temellenir, bu onların işçileri sömürüp alabilecekleri kadar
  kârı
  aldıkları anlamına gelir. bu adaletsiz bir şekilde yapılır, çünkü
  işçiye
  çalışmasının değeri ödenmez. bunun yerine, ona biraz yiyebilmesini ve
  biraz
  dinlenebilmesini sağlayacak bir ücret verirler ve ertesi gün, ister
  kırda
  olsun ister kentte, sömürüldüğü işinin başına döner.
  
  ve kapitalizm servetini yağma ya da hırsızlıktan sağlar, çünkü
  istediklerini
  başkalarından alırlar, örneğin toprak ya da doğal kaynaklar. böylelikle
  kapitalizm soyguncuların özgür olduğu ve takdir görüp örnek
  sayıldıkları bir
  sistemdir.
  
  ve sömürü ve yağmaya ek olarak, kapitalizm baskıcıdır da, çünkü
  haksızlığa
  başkaldıranları cezaevlerine atar ve öldürür.
  
  kapitalizm en çok metalarla ilgilidir, çünkü bunlar alınıp
  satıldığında, kâr
  edinilir. ve kapitalizm her şeyi metaya dönüştürür, insanları, doğayı,
  kültürü, tarihi, vicdanı. kapitalizme göre her şey alınıp
  satılabilmelidir.
  ve her şeyi metaların arkasına gizler ki varolan sömürüyü görmeyelim.
  ve
  metalar piyasada alınıp satılır. ve piyasa, alıp satmanın dışında
  işçilerin
  sömürülmesinin gizlenmesinde kullanılır.örneğin piyasada küçük paketi
  ya da
  şık kavanozu içindeki kahveyi görürüz ama, o kahvenin hasadı için
  ıstırap
  çeken campesino’yu, emeğine karşılık ona az ücret ödeyen coyote’u,
  büyük
  şirkette, kahveyi paketlemek için yüreklerini tüketen işçileri
  görmeyiz. ya
  da cumbias, rancheras veya corridos gibi müzikleri dinlemede kullanılan
  cihazları görürüz ve iyi ses verdiği için onu beğeniriz ama, kabloları
  ve
  cihazın parçalarını bir araya getirmek için saatlerce uğraşan ve bunun
  karşılığında eline ancak üç-beş kuruş geçen, işinden çok uzakta
  oturduğu için
  yolda saatler geçiren ve meksika’da ciudad juárez’de olduğu gibi,
  kaçırılma,
  tecavüze uğrama ve öldürülme riskiyle karşı karşıya olan
  maquiladora’daki
  işçiyi göremeyiz.
  
  böylece, piyasada metayı görürüz ama onu imal eden sömürüyü göremeyiz.
  ve
  kapitalizmin bir çok piyasaya ihtiyacı vardır… ya da çok geniş bir
  piyasaya,
  bir dünya piyasasına.
  
  böylece günümüz kapitalizmi, zenginlerin kendi ülkelerindeki işçileri
  sömürmekle yetindiği eskisiyle aynı değildir, şimdi, neo-liberal
  küreselleşme
  denilen yola girmişlerdir. bu küreselleşme kapitalistlerin, bir ya da
  birkaç
  ülkedeki işçiyi denetlemekle yetinmeyip dünyadaki her şeyi tahakküm
  altına
  almaya çalıştıkları anlamına gelir. ve dünya, ya da yeryüzüne “küre” de
  dendiği için, bu sürece “küreselleşme” ya da bütün dünya deniliyor.
  
  ve neo-liberalizm kapitalizmin tüm dünyayı tahakkümü altına almada
  özgür
  olduğu fikridir; öyle kabadayıdır ki, sizin payınıza teslim olup boyun
  eğmek
  ve sorun çıkarmamak, yani isyan etmemek düştüğünü düşünür. şu hâlde
  neo-liberalizm, kapitalist küreselleşmenin kuramı ya da planı gibidir.
  ve
  neo-liberalizmin kendi iktisadi, siyasal, askeri ve kültürel planları
  vardır.
  bu planların hepsi herkesi tahakküm altına almayla ilgilidir ve boyun
  eğmeyen
  herkesi, isyancı fikirleri başkalarına bulaşmasın diye baskı altına
  alır ya
  da tecrit ederler.
  
  şu hâlde, neo-liberal küreselleşmede, abd gibi güçlü ülkelerde yaşayan
  büyük
  kapitalistler tüm dünyayı metaların büyük bir piyasa gibi üretildiği
  büyük
  bir teşebbüse çevirmek isterler. tüm dünyanın alınıp satılabileceği ve
  tüm
  sömürünün dünyadan gizlenebileceği bir dünya pazarı. bunun için küresel
  kapitalistler büyük işlerini çevirmek, büyük sömürüyü gerçekleştirmek
  için
  kendilerini heryere, bütün ülkelere eklemlerler. hiçbir şeye saygı
  göstermezler ve diledikleri şeye karışırlar. başka ülkeleri
  fethedermişcesine. bu nedenledir ki zapatistalar neo-liberal
  küreselleşmenin,
  kapitalizmin küresel tahakküm için verdiği, tüm dünyayı fethetme savaşı
  olduğunu söylüyorlar. bu fetih kimi zaman bir ülkeyi istila edip zor
  yoluyla
  fetheden ordular eliyle yürütülüyor. ama kimi zaman da, ekonomi
  yoluyla; bir
  başka deyişle, büyük kapitalistler paralarını başka bir ülkeye
  yatırıyor ya
  da ona borç veriyorlar - ama söylediklerini yapması koşuluyla. ve ve
  piyasanın meta, kâr kültüründen başka bir şey olmayan kapitalist
  kültürle
  birlikte fikirlerini de dayatıyorlar.
  
  böylece fetih savaşı yürüten kapitalizm, dilediğini yapıyor,
  beğenmediğini
  tahrip edip değiştiriyor ve yoluna çıkanı tasfiye ediyor. örneğin,
  modern
  metaları üretmeyenler, alıp satmayanlar çıkıyor yollarına, ya da bu
  düzene
  başkaldıranlar. ve işlerine yaramayanlardan nefret ediyorlar. yerliler
  bu
  nedenle karşılarına çıkıyor ve onlardan bunun için nefret edip tasfiye
  etmek
  istiyorlar. ve neo-liberal kapitalizm sömürmelerine ve kâr etmelerine
  engel
  olan yasalardan da kurtulmanın yolunu buluyor. her şeyin alınıp
  satılabilir
  olmasını talep ediyorlar ve kapitalizmin parası olduğu için her şeyi
  satın
  alıyorlar. kapitalizm fethettiği ülkeleri neo-liberal küreselleşmeyle
  tahrip
  ediyor ama aynı zamanda her şeyi kendi tarzına, kapitalizme yarayacak
  ve
  yoluna çıkmayacak bir tarza dönüştürmeyi istiyor. o zaman, neo-liberal
  küreselleşme kapitalizmi bu ülkelerde varolanı tahrip ediyor,
  kültürünü,
  dilini, iktisadî sistemini, siyasal sistemini, bu ülkede yaşayanların
  birbirleriyle ilişkilenme tarzını tahrip ediyor. böylece bir ülkeyi
  ülke
  yapan her şey tahrip ediliyor.
  
  şu hâlde neo-liberal küreselleşme dünya uluslarını yıkıp tek bir ulus
  ya da
  ülkenin kalmasını istiyor, paranın, sermayenin ülkesi. ve kapitalizm
  her
  şeyin kendi istediği gibi olmasını istiyor ve farklı olana tahammül
  edemiyor
  ve onu kovuşturup saldırıyor ya da bir köşeye koyup yokmuş gibi
  davranıyor.
  
  şu hâlde, kısacası, neo-liberal küreselleşme kapitalizmi sömürü, yağma,
  aşağılama ve reddedenlerin bastırılması üzerine temellenmektedir. tıpkı
  eskiden olduğu gibi, ama bu kez küreselleşmiş, dünya çapındaki hâliyle.
  
  ama işler neo-liberal küreselleşme için pek kolay değil, çünkü her
  ülkede
  sömürülenler hoşnutsuzlar arasına katılıyor ve “eh, ne yapalım, çok
  kötü”
  diyip oturmak yerine, ayaklanıyorlar. ve kapitalizmin yolu üzerinde
  olanlar
  direniyor, kendilerinin tasfiye edilmesine izin vermiyorlar. bu
  nedenledir
  ki, tek bir ülkede de değil, tüm dünyada, kaderlerine razı olmayıp
  ayaklananları görüyoruz. tıpkı neo-liberal küreselleşme gibi, isyan da
  küreselleşiyor.
  
  isyanın küreselleşmesinde boy gösterenler yalnızca kır ve kent
  emekçileri
  değil; aynı nedenlerden ötürü, tahakkümü reddettikleri için aşağılanan,
  kovuşturmalara uğrayan başkaları da var, kadınlar, gençler, yerliler,
  eşcinseller, lezbiyenler, transseksüeller, göçmenler ve dünyada
  varolmalarına
  karşın, aşağılanmaya karşı “ya basta!” diye haykırana dek
  göremediğimiz,
  ancak ondan sonra görüp, duyup, tanımaya başladığımız gruplar.
  
  ve bütün bu grupların neo-liberalizme, kapitalist küreselleşme planına
  karşı,
  insanlık için mücadele ettiklerini görüyoruz.
  
  ve savaşları ve sömürüleriyle tüm dünyayı tahrip etmek isteyen
  neo-liberallerin aptallıklarını gördüğümüzde şaşırıyoruz, ama direniş
  ve
  ayaklanmaların her yerde patlak verdiğini görmek, bizleri mutlu ediyor;
  tıpkı
  bizimkisi gibi, belki küçük, ama işte buradayız. ve bunu tüm dünyada
  görüyoruz ve yüreğimiz yalnız olmadığımızı öğreniyor.
  
  iv-) ülkemizi, meksika’yi nasil görüyoruz?
  
  şimdi meksika’mızda olup bitenleri nasıl gördüğümüzü anlatacağız.
  gördüğümüz,
  ülkemizin neo-liberaller tarafından yönetildiğidir. yani, daha önce de
  açıkladığımız gibi, liderlerimiz ulusumuzu, meksika patria’mızı tahrip
  ediyorlar. bu kötü liderlerin halkın refahıyla bir ilgileri yok, tek
  kaygıları kapitalistlerin refahı. örneğin, serbest ticaret antlaşması
  gibi
  yasalar çıkartıyorlar ve bunlar, büyük tarım-sınaî şirketlerinin
  “yuttuğu”
  pek çok meksikalı’yı çaresizlik içine sürüklüyor. aynı zamanda işçileri
  ve
  kimse hiçbir şey demeden, hatta teşekkürler arasında gelip düşük
  ücretleri ve
  yüksek fiyatları tesis eden büyük çokuluslularla rekabet edemeyen küçük
  işletmecileri de. böylece meksika’mızın kıra, sanayiye ve ulusal
  ticarete
  dayanan iktisadi temellerinden bazıları yıkıma uğruyor ve -hiç kuşkusuz
  ki
  satışa sunacakları- bir moloz kalıyor geride.
  
  ve bu, patria’mız için büyük bir rezalet. çünkü artık kırda besin
  üretilemiyor, sadece büyük kapitalistlerin sattıkları tüketiliyor ve
  güzelim
  topraklar hile yoluyla ve politikacıların yardımlarıyla çalınıyor.
  kırda
  olanlar, tıpkı porfirismo döneminde olanlara benziyor, ama artık
  hacendado’lardansa (büyük çiftlik sahipleri -ç.) campesino’nun çanına
  ot
  tıkayan birkaç yabancı şirket var. eskiden kredi ve fiyat kontrolünün
  olduğu
  yerde, şimdi sadece hayırsever yardımları var… bazen o da yok.
  
  kentteki işçiye gelince, fabrikalar kapanıyor ve işsiz kalıyorlar, ya
  da ya
  da yabancı ve uzun çalışma saatleri karşılığında birkaç kuruş ödeyen
  maquialdora’lar ver. ve insanların ihtiyaç duyduğu maddelerin fiyatının
  bir
  önemi yok, kimsede para olmadığı için ucuz, pahalı fark etmiyor. ve
  eskiden
  küçük ya da orta boy işletmelerde çalışanlar, artık çalışmıyorlar çünkü
  onlar
  kapatılıp büyük işletmelere satıldılar. ve küçüş iş sahiplerinin
  işletmeleri
  de yok oldu, ya da onları feci şekilde sömüren ve küçük çocukları bile
  çalıştıran büyük işletmeler için kayıtdışı çalışmaya başladılar. ve
  işçi
  yasal hakları için sendikaya üye olmuşsa, şimdi aynı sendikalar ona
  ücretlerinin düşürülmesine, çalışma saatlerinin uzatılmasına, sosyal
  haklarının budanmasına razı olmasını, yoksa işin kapanıp başka bir
  ülkeye
  taşınacağını söylüyorlar. ve böylece, hükümetin bütün kentli işçileri
  sokak
  köşelerinde ciklet ya da telefon kartı satmaya yönelten ekonomik
  programı
  “microchangarro” ortaya çıkıyor. bir başka deyişle, kentlerde mutlak
  iktisadi
  yıkım.
  
  ve böylece olan şu ki, hem kır hem de kentte ekonomilerinin çanına ot
  tıkanınca çok sayıda meksikalı erkek ve kadın patria’dan, meksika
  topraklarından ayrılmak ve iş aramak için başka bir ülkeye, abd’ye
  göçmek
  zorunda kalıyor. ve onlara orada iyi davranılmıyor, sömürülüyor,
  kovuşturuluyor, aşağılanıyor, hatta öldürülüyorlar. kötü hükümetlerin
  dayattığı neo-liberalizmde, ekonomi iyileşmedi. tam tersi, kırsal kesim
  ihtiyaç içinde ve kentlerde iş yok. öyle oldu ki, meksika artık
  insanların
  yabancıların, çoğunlukla da zengin gringo’ların serveti için çalıştığı
  bir
  ülke, kısa bir süre için doğup, kısa sürede öldüğünüz bir yer hâline
  geldi.
  bu nedenle meksika’nın abd’nin tahakkümü altında olduğunu söylüyoruz.
  ama
  salt bu değil. neo-liberalizm meksika’nın siyaset sınıfını da
  değiştirdi,
  onları her şeyi çok ucuza satmak zorunda olan tezgahtarlara çevirdiler.
  ejido
  ve ortak toprakların satılabilmesi için anayasa’nın 27. maddesini
  ortadan
  kaldırmak üzere yasaları değiştirdiklerini gördünüz. bu, salinas de
  gortari’nin dönemiydi ve çetesiyle birlikte, bunun kırsalın ve
  campesino’nun
  iyiliği için olduğunu söylüyordu, böylece zenginleşip iyi
  yaşayacaklardı.
  öyle mi oldu? meksika kırsalının durumu her zamankinden daha kötü ve
  campesino’lar porfirio diaz döneminden daha kötü bir durumdalar. şimdi
  de
  halkın refahı için devlet’in elindeki şirketleri özelleştireceklerini
  -yabancılara satacaklarını- söylüyorlar. çünkü, diyorlar, bu şirketler
  iyi
  çalışmıyor ve modernleştirilmeleri gerekiyor, onları satmak en iyisi.
  ama
  1910 devriminde kazanılan toplumsal haklar, iyileşecek yerde artık
  insanı
  üzüyor… ve daha cesaretli kılıyor. ayrıca sınırların yabancı sermayeye
  açılması gerektiğini söylüyorlar, böylece meksika iş dünyası
  onarılabilecek
  ve her şey düzelecekmiş. ama artık ulusal bir girişimcilikten söz
  etmenin
  mümkün olmadığını, yabancıların hepsini yuttuğunu ve satılan şeylerin,
  meksika’da imal edilenlerden daha kötü olduğunu görüyoruz.
  
  ve meksikalı politikacılar şimdi de tüm meksikalılara ait olan petrolü,
  pemex’i satmak istiyorlar; aralarındaki tek fark, bazıları hepsinin
  satılmasını savunurken, diğerleri bir kısmının satılmasını istiyor. ve
  sosyal
  sigortaları, elektriği ve suyu da özelleştirmek istiyorlar; ta ki
  meksika’dan
  geriye hiçbir şey kalmasın ve ülkemiz bomboş bir arazi olarak kalsın ya
  da
  bütün dünyadan zenginler için bir eğlence merkezine dönüşsün ve biz
  meksikalı
  erkek ve kadınlar da onların bahşettiklerine bağımlı -kötü konutlara
  mahkûm,
  köklerinden kopmuş, kültürünü yitirmiş, hatta patria’sız kalmış-
  hizmetkarlar
  olalım.
  
  böylece neo-liberaller meksika’yı, mexsika patria’mızı öldürmek
  istiyorlar.
  ve siyasal partiler yalnızca onu savunmamakla kalmıyorlar, kendilerini
  yabancıların, özellikle de abd’lilerin hizmetine ilk sunanlar onlar
  oluyor ve
  bizlere ihaneti onlar üstleniyor, ve her şey satılıp kendi ceplerini
  doldururken bizim dikkatimizi başka taraflara çekmeye çalışıyorlar. şu
  an
  mevcut bütün partiler, yalnızca birkaç tanesi değil. hiç iyi bir şey
  yapıldı
  mı, düşünün, göreceksiniz ki hayır, hırsızlık ve yolsuzluk dışında
  hiçbir
  şey. ve bakın, politikacıların hepsinin güzel arabaları var, lüks
  içinde
  yaşıyorlar. ve hâlâ kendilerine teşekkür edip oy vermemizi istiyorlar.
  ve
  utanmadıkları o kadar açık ki. utanmıyorlar, çünkü onların patria’ları
  yok,
  sadece banka hesapları var.
  
  ve uyuşturucu kaçakçılığı ve suçun da hızla arttığını görüyoruz. ve
  kimi
  zaman suçluların şarkılarda ve filmlerde gösterildikleri gibi
  olduklarını ama
  gerçek reisler olmadıklarını düşünüyoruz. gerçek reisler pahalı
  giysiler
  içinde dolaşıyor, yutdışında eğitim görüyor, çok şık giyiniyorlar,
  saklanmaya
  gerek duymuyorlar, iyi restoranlarda yemek yiyip gazetelerde, şık
  giysileriyle partilerde boy gösteriyorlar. onlar, söyledikleri gibi
  “iyi
  insanlar”, hatta kimi zaman yüksek dereceli memurlar, milletvekilleri,
  senatörler, bakanlar, zengin iş adamları, emniyet müdürleri ve
  generaller.
  
  siyasetin hiçbir işe yaramadığını mı söylüyoruz? hayır, söylediğimiz, o
  politikanın bir işe yaramadığı. bir işe yaramıyor, çünkü halkı hesaba
  katmıyor. onlara kulak vermiyor, dikkat etmiyor, sadece seçimler
  yaklaşınca
  yanına gidiyor. artık oy dahi istemiyorlar, çünkü kamuoyu yoklamaları
  kimin
  kazanacağını söylemek için yeterli. ve ardından şunun ne yapacağı,
  berikinin
  ne yapacağına dair vaatler ve sonra da eyvallah, görüşürüz; ama bir
  daha
  onları görmüyorsunuz - yalnızca çok miktarda para çaldıklarında basında
  görünüyorlar ve yanlarında kalıyor, çünkü -aynı politikacıların
  yaptığı-
  yasalar, onları koruyor.
  
  çünkü, başka bir sorun daha var; anayasa tümüyle çarpıtıldı ve baştan
  aşağıya
  değiştirildi. artık çalışan insanların hakları ve özgürlükleriyle
  ilgili
  değil. artık, devasa kârlar sağlamaları için neo-liberallerin hak ve
  özgürlüklerini koruyor. ve yargıçlar bu neo-liberallere hizmet etmek
  için
  var, çünkü hep onlara hizmet eden kararlar veriyor ve zengin
  olmayanların
  payına adaletsizlik, cezaevi ve mezarlıklar düşüyor.
  ama neo-liberallerin yarattığı bu pislikte dahi örgütlenip direnen
  meksikalı
  erkek ve kadınlar var.
  
  ve gördük ki, toprakları bizden çok uzakta, chiapas’da olan yerliler
  var ve
  özerkliklerini kuruyor, kültürleri için mücadele ediyor, toprakları,
  ormanları ve sularlını savunuyorlar.
  
  ve kırsal kesimde, kredi ve kırsal kesime yardım için örgütlenen ve
  yürüyüşler, kampanyalar düzenleyen campesino’lar var.
  
  ve kentlerde, haklarının ellerinden alınmasına, işlerinin
  özelleştirilmesine
  izin vermeyen işçiler var. ellerinde kalan pek az şeyin alınmaması,
  tıpkı
  elektrik, petrol, sosyal güvenlik, eğitim gibi kendisinin olan ülkenin
  ellerinden alınmaması için protestolar düzenliyor, gösteriler
  yapıyorlar.
  
  ve eğitimin özelleştirilmesine geçit vermeyen ve onun özgür, halkçı ve
  bilimsel olması için, parasız olması için, herkesin öğrenebilmesi için,
  okullarda aptalca şeylerin öğretilmemesi için mücadele eden öğrenciler
  var.
  
  ve kendilerine bir süs eşyası gibi davranılmasına ve salt kadın
  oldukları
  için aşağılanmaya karşı çıkan ve kadın oldukları için hak ettikleri
  saygı
  için örgütlenip mücadele eden kadınlar var.
  
  ve uyuşturucuyla budalalaştırılmaya karşı çıkan ya da tercihleri
  yüzünden
  kovuşturulmayı reddeden ve kendilerini müzikleri ve kültürleriyle,
  başkaldırılarıyla ortaya koyan genç insanlar var.
  
  ve aşağılanmaya, alay edilmeye, itilip kakılmaya, hatta salt tercihi
  farklı
  olduğu için öldürülmeye, patolojik ya da suçlu muamelesi görmeye karşı
  çokop,
  farklı olma hakkını savunmak için kendi örgütlerini kuran eşcinseller,
  lezbiyenler, transseksüeller ve başka farklı tarzlar var.
  
  ve zenginlerin yanında saf tutmayıp, kadere boyun eğmeyip halkın
  mücadelesine
  eşlik etmek üzere örgütlenen rahipler, rahibeler, kilise görevlileri
  var.
  
  ve tüm ömürlerini sömürülen insanlar için mücadeleye adamış, toplumsal
  eylemci dediğimiz erkek ve kadınlar var ve onlar büyük grevlere ve işçi
  eylemlerine omuz veriyor, büyük yurttaş hareketlerine, köylü
  hareketlerine
  katılıyor, baskılara uğruyor ve artık bazıları yaşlanmış da olsa,
  teslim
  olmadan devam ediyorlar ve mücadelenin, adaletin peşinde heryere
  gidiyor, sol
  örgütler, sivil toplum kuruluşları, insan hakları örgütleri, siyasal
  tutuklular ve kaybedilenler için örgütler, sol yayınlar, öğretmen ve
  öğrenci
  örgütleri, toplumsal mücadele örgütleri, hatta siyasal-askerî örgütler
  kuruyorlar; susup oturmuyorlar ve çok şey görüp yaşadıkları, çok
  mücadele
  ettikleri için çok şey biliyorlar.
  
  ve böylece, meksika denen ülkemizde olayların akışına kendini
  kaptırmayan,
  teslim olmayan, satmayan pek çok insan olduğunu görüyoruz. saygın olan.
  ve
  bu, bizi çok hoşnut ve mutlu ediyor, çünkü böyle insanlar oldukça
  neo-liberallerin kazanması o kadar kolay olmayacak ve belki de
  patria’mızı
  gerçekleştirdikleri büyük hırsızlıklara ve yıkıma karşı korumak mümkün
  olabilecek. ve “biz”imizin belki de tüm bu başkaldırıları
  kucaklayabileceğini
  düşünüyoruz.
  
  v-) ne yapmak istiyoruz?
  
  şimdi size dünyada ve meksika’da ne yapmak istediğimizden söz edeceğiz,
  çünkü
  durduğumuz yerde oturup gezegenimizde olup bitenlere seyirci kalamayız.
  dünyada yapmak istediğimiz, kendi tarzlarında direnip savaşanlara,
  yalnız
  değilsiniz, biz zapatistalar, küçük de olsak, sizi destekliyoruz ve
  mücadelelerinizde size nasıl yardımcı olacağımızı araştıracağız ve
  öğrenmek
  için sizinle konuşacağız, çünkü bizler öğrenebilmeyi öğrendik,
  demektir.
  
  ve latin amerika halklarına sizin küçük de olsa bir parçanız olmaktan
  gurur
  duyuyoruz, demek istiyoruz. yıllar önce bu kıtanın nasıl aydınlandığını
  gayet
  iyi hatırlıyoruz ve bu ışığın adı che guevara’ydı; tıpkı daha öncesinde
  bolivar olduğu gibi; çünkü bazen insanlar bir bayrağı devraldıklarını
  söyleyebilmek için bir ad alırlar.
  
  ve yıllardır direnen küba halkına, yalnız değilsiniz, ve size dayatılan
  ambargoyu desteklemiyoruz ve direnişiniz için size bir şeyler
  göndermeye
  çalışacağız - bu yalnızca mısır olsa da, demek istiyoruz. ve kuzey
  amerika
  halkına, sahip olduğunuz ve tüm dünyaya zarar veren kötü
  hükümetlerinizle,
  ülkelerinde mücadele eden, başka ülkelerdeki mücadelelere omuz veren
  kuzey
  amerikalılar ayrı şeyler demek istiyoruz. ve şili’deki mapuche
  kardeşlerimize
  mücadelelerinizi izliyor ve ondan öğreniyoruz, demek istiyoruz. ve
  venezüellalılara, egemenliğinizi, olanlar üzerinde ulusunuzun karar
  verme
  hakkını ne kadar iyi savunduğunuzu görüyoruz demek istiyoruz. ve
  ekvator ve
  bolivya’daki yerli kardeşlerimize tüm latin amerika’ya iyi bir tarih
  dersi
  veriyorsunuz, çünkü neo-liberal küreselleşmeyi durduruyorsunuz, demek
  istiyoruz. ve arjantin’in piquetero’larına ve genç insanlarına, sizleri
  seviyoruz, demek istiyoruz. ve daha iyi bir ülke isteyen uruguaylılara,
  sizleri beğeniyoruz, demek istiyoruz. ve brezilya’daki topraksızlara,
  size
  saygı duyuyoruz demek istiyoruz. ve latin amerika’nın tüm genç
  insanlarına,
  yaptığınız şey iyidir, bize ümit veriyorsunuz demek istiyoruz.
  
  ve sosyal avrupa’daki erkek ve kız kardeşlerimize saygın ve isyankar
  olanlara, yalnız değilsiniz demek istiyoruz. neo-liberal savaşlara
  karşı
  büyük hareketleriniz bizi sevindiriyor, demek istiyoruz. sizin
  örgütlenme
  biçimlerinizi ve mücadele yöntemlerinizi, belki bir şeyler
  öğrenebiliriz diye
  dikkatle izliyoruz, demek istiyoruz. mücadelenizde sizlere nasıl destek
  olabileceğimizi düşünüyoruz, ama euro göndermeyeceğiz, çünkü avrupa
  birliği’nin kargaşası nedeniyle değer yitimine uğrayacağını biliyoruz,
  demek
  istiyoruz.. ama belki size el sanatları ve kahve gönderebiliriz, siz de
  onları pazarlayıp geliri mücadeleniz için kullanabilirsiniz. belki size
  bir
  miktar pozol da gönderebiliriz, bu direnişinizde size kuvvet katar; ama
  gönderip göndermeyeceğimizi kim bilir, çünkü pozol, bizim tarzımız, ya
  midenizi hasta edip mücadelelerinizi zaafa uğratır, neo-liberaller
  karşısında
  yenik düşmenize neden olursa?
  
  ve afrika, asya ve okyanusya’daki kardeşlerimize sizlerin de mücadele
  ettiğini biliyorzu ve fikirlerinizi ve pratiklerinizi daha yakından
  tanımaya
  istekliyiz, demek istiyoruz.
  
  ve dünyaya, onu içine, tüm bu dünyaları, direnen dünyaları
  sığdırabilecek
  kadar genişletmek istediğimizi söylemek istiyoruz. onlar
  neo-liberalleri yok
  etmek için mücadele veriyorlar ve insanlık için mücadele etmeyi
  bırakamıyorlar.
  
  şu hâlde, meksika’da yapmak istediğimiz, sadece sol kişi ve örgütlerle
  bir
  anlaşmaya varmak, çünkü neo-liberal küreselleşmeye karşı direnme ve
  herkes
  için adalet, demokrasi ve özgürlüğün hüküm sürdüğü bir ülke yaratma
  fikrinin
  yalnızca siyasal solda bulunduğuna inanıyoruz. adaletin yalnızca
  zenginler,
  özgürlüğün yalnızca büyük iş sahipleri için olduğu ve demokrasinin
  yalnızca
  seçim propagandası için duvarlara yazı yazmadan ibaret olduğu
  günümüzdeki
  gibi değil. ve patria’mız meksika’nın ölmemesi için bir mücadele
  planının
  yalnızca soldan çıkabileceğine inanıyoruz.
  
  ve düşünüyoruz ki bu sol kişi ve örgütlerle birlikte, meksika’nın,
  bizler
  gibi mütevazı ve basit insanların yaşadığı her yerine gitmek için bir
  plan
  yapabiliriz.
  
  ve onlara ne yapmaları gerektiğini söyleyip emirler vermeyeceğiz.
  
  bir adayı desteklemelerini de istemeyeceğiz, mevcut olanların hepsinin
  neo-liberaller olduğunu biliyoruz.
  
  ne de onlardan bizim gibi olmalarını, ya da silaha davranmalarını
  isteyeceğiz.
  sadece onlara yaşamlarının, mücadelelerinin, ülkemiz hakkındaki
  düşüncelerinin ne olduğunu ve yenilgiye uğramamak için ne yapmamız
  gerektiğini soracağız.
  
  basit ve mütevazı insanların görüşlerini dikkate alıp belki de orada
  patria’mıza duyduğumuz sevginin aynını bulacağız.
  
  ve belki de biz basit ve mütevazı insanlar anlaşmaya varacağız ve tüm
  ülkede
  örgütlenip, şimdi birbirimizden ayrı, yalnız başımıza sürdürdüğümüz
  mücadeleleri birleştirmeye, bütün isteklerimizi karşılayan bir programa
  benzeyen bir şey bulmaya, ve “ulusal mücadele programı” denilen bu
  programı
  nasıl gerçekleştireceğimize dair bir plan yapmaya karar verebiliriz.
  
  ve kulak vereceğimiz bu insanların çoğunluğunun onayı ile, herkesle,
  yerliler, işçiler, campesino’lar, öğrenciler, öğretmenler, memurlar,
  kadınlar, çocuklar, yaşlılar, erkekler ve iyi yürekli olan ve adına
  meksika
  denen, rio grande ve rio suchiate arasındaki, bir ucu pasifik
  okyanusu’na,
  bir ucu atlantik okyanusu’na dayanan bu patria’mızın tahrip olup
  satılmaması
  için mücadeleye gönüllü bütün iyi yürekli insanlarla birlikte
  mücadeleye
  girişeceğiz.
  
  vi-) bunu nasil yapacağiz?
  
  ve meksika’nın ve dünyanın bütün mütevazı ve basit insanlarına basit
  sözlerimiz şu ki, bugünkü sözümüzü söylüyoruz.
  
  lacandona ormanından altıncı deklarasyon:
  
  ve basit sözlerimizle, diyoruz ki…
  
  ezln saldırgan bir ateşkese bağlılığını sürdürmektedir, hükümet
  kuvvetlerine
  saldırıda bulunmayacak ve saldırgan askeri hareketlere girişmeyecektir.
  
  ezln sürdürmekte olduğumuz barışçıl girişim aracılığıyla siyasal
  mücadele
  yolu üzerinde ısrarını sürdürmektedir. ezln bu nedenle ne ulusal
  siyasal-askerî örgütlerle ne de başka ülkedekilerle hiçbir gizli ilişki
  kurmama kararlılığını sürdürmektedir.
  
  ezln kendisini oluşturan ve en yüksek komuta organı olan zapatista
  cemaatlerini savunma, destekleme ve itaat etme ve, -iç demokratik
  süreçlerine
  müdahale etmeksizin- özerklerinin, iyi yönetimlerinin güçlenmesi ve
  yaşam
  koşullarının iyileşmesi konusunda elinden geleni yapacağına taahhüdünü
  bir
  kez daha yeniler. bir başka deyişle, meksika’da ve dünyada yapacağımız
  şeyi,
  silahsız olarak, sivil ve barışçıl bir hareket aracılığıyla ve kendi
  cemaatlerimizi ihmal etmeden ve desteklemeyi elden bırakmadan
  yapacağız.
  
  bu nedenle…
  
  dünyada…
  
  1. neo-liberalizme karşı, insanlık için direnen ve mücadele eden kişi
  ve
  örgütlerle
  karşılıklı saygı ve desteğe dayalı yeni ilişkiler kuracağız..
  
  2. yapabildiğimiz kadarıyla, tüm dünyada mücadele eden kız ve erkek
  kardeşlerimize yiyecek ve el sanatları gibi maddi yardım göndereceğiz.
  başlamak için, la realidad iyi yönetişim cuntası’ndan, “chompiras”
  adlı, 8
  ton yük taşıyan kamyonlarını ödünç vermelerini istiyoruz. ona mısır ve
  belki,
  eğer isterlerse 200 varil petrol yükleyip, kuzey amerika ambargosuna
  karşı
  direnişlerine zapatistalardan bir yardım olarak küba halkına
  göndermeleri
  için meksika’daki küba elçiliğine teslim edeceğiz. ya da belki
  teslimatı
  buraya daha yakın bir yerdeyapabiliriz; çünkü mexico city çok uzak ve
  “chompiras” yolda bozulursa işimiz zorlaşır. bunu hasattan sonra
  yapacağız,
  ürün şimdi tarlalarda yeşeriyor ve tabii bize saldırmazlarsa, çünkü
  önümüzdeki birkaç ay içinde gönderirsek mısır koçanlarından başka bir
  şey
  gönderemeyiz ve bunlar tamale’de (bir çeşit mısır yiyeceği -ç.) bile
  kullanılamaz. en iyisi kasım ya da aralık’ta göndermek.
  
  ve kadınların el sanatları kooperatifleriyle de bir anlaşma yapıp henüz
  hâlâ
  birlik olamamış avrupalara çok sayıda el işi göndereceğiz belki yanında
  zapatista kooperatiflerinden bir miktar organik kahve de
  gönderebiliriz, bunu
  satıp mücadeleleri için biraz para sağlayabilirler. satamasalar bile,
  afiyetle bir fincan kahve içip neo-liberalizme karşı mücadeleden söz
  edebilirler ve eğer hava soğuksa elle ve taşla yıkanmaya karşı dirençli
  zapatista işlemeli battaniyelerine bürünebilirler. bunların rengi
  yıkandıkça
  solmuyor.
  
  ve bolivya ve ekvator’daki yerli kardeşlerimize de biraz
  transgenik-olmayan
  mısır göndermek istiyoruz ama ellerine ulaşması için tam olarak nereye
  gönderebileceğimizi bilmiyoruz, ama bu küçük yardımı yapmaya
  istekliyiz.
  
  3. ve dünyada direnen herkese, başka kıtalararası encuentro’ların
  (buluşmalar
  -ç.) düzenlenmesi gerektiğini söylüyoruz; bir tane dahi olsa. belki bu
  yılın
  aralık ya da önümüzdeki yılın ocak ayında; bakmamız gerek. sadece ne
  zaman
  olacağını söylemek istemiyoruz, çünkü aynı zamanda nerede, ne zaman,
  nasıl ve
  kim üzerine, her şey üzerine anlaşmak gerek. ama birkaç kişinin konuşup
  geri
  kalanların dinlediği bir sahne değil, herkesin eş bir düzlemde ama
  düzenli
  bir biçimde konuştuğu bir yer olmalı, aksi durumda kargaşa olur ve
  sözler
  anlaşılmaz ve herkesin başkalarının direniş sözcüklerini duyupnot
  edebileceği
  iyi bir örgütlenme olmalı ve herkes dünyalarındaki compañerolar ve
  compañeralarla konuşabilmeli. ve çok büyük bir hapishanesi olan bir yer
  olmalı, çünkü bizi bastırıp cezaevine koymak isterlerse ne olacak; öyle
  ki
  üst üste yığılmayalım, ve hapishanede de neo-liberalizme karşı,
  insanlık için
  buluşmamızı sürdürebilelim. nasıl anlaşacağımız konusunda anlaşabilmek
  için
  neler yapacağımızı size ileride söyleyeceğiz. bunlar dünyada yapmak
  istediklerimiz konusundaki düşüncelerimiz. şimdi sıra…
  meksika’da
  
  1. meksika’nın yerli halkları için savaşmayı sürdüreceğiz, ama artık
  yalnızca
  onlar için ve yalnızca onlarla birlikte değil, meksika’nın tüm
  sömürülenleri
  ve mülksüzleştirlenleri için ve tüm ülkede. ve meksika’nın tüm
  sömürülenleri
  dediğimizde buna, iş aramak ve hayatta kalabilmek için abd’ye giden kız
  ve
  erkek kardeşlerimizi de dahil ediyoruz.
  
  2. meksika halkının basit ve mütevazı insanlarına kulak verip aracı
  olmadan
  doğrudan onlarla konuşacağız, ve duyup öğrendiklerimize göre, bizim
  gibi
  basit ve mütevazı olan insanlarla birlikte, ulusal bir mücadele
  programı
  geliştireceğiz; ama bu sol, ya da antikapitalist ya da neo-liberalizm
  karşıtı
  ya da meksika halkının adalet, demokrasi ve özgürlüğü için bir program
  olacak.
  
  3. tıpkı geçmişteki sol militanların darbeler, cezaevi ya da ölümle
  durdurulmadıkları ya da satın alınmadıkları zaman yaptıklarına benzer
  tarzda,
  siyaset yapmanın, başkalarına hizmet ruhuna sahip, maddi çıkar
  gütmeyen,
  özverili, adanmış, sözüne sadık, dürüst, tek ödülü görevini yerine
  getirmenin
  kıvancı olan başka bir tarzını inşa ya da yeniden inşa etmeye
  çalışacağız.
  
  4. meksika halkının konut, toprak, iş, yiyecek, sağlık, eğitim,
  bilgilenme,
  kültür, bağımsızlık, demokrasi, adalet, özgürlük ve barış taleplerini
  hesaba
  katan yeni bir anayasa ve yasalar talebi için mücadeleyi yükselteceğiz.
  halkın hak ve özgürlüklerini tanıyan ve güçlü karşısında zayıfları
  koruyan
  bir anayasa.
  
  bu amaçlar için…
  
  ezln önderliğinden bir heyeti ulusal topraklarda bu işi
  gerçekleştirmesi için
  belirsiz bir süreyle görevlendirecektir. zapatista heyeti,lacandona
  ormanları
  altıncı deklarasyonu’na katılan diğer sol örgüt ve kişilerle birlikte,
  açıkça
  davet edildikleri yerlere gidecektir.
  
  ezln’nin kuramda ve pratikte, aşağıdaki koşullar uyarınca kendilerini
  sol
  olarak tanımlayan seçime-yönelik-olmayan örgüt ve hareketlerle bir
  ittifaklar
  politikası oluşturacağını da duyuruyoruz.
  
  tepeden aşağıya dayatılacak anlaşmalar yapmayıp, öfkeye kulak verip onu
  örgütlemek üzere birlikte davranmaya yönelik anlaşmalar yapmak.
  kendilerini
  oluşturanların arkalarından müzakere edilecek hareketler oluşturmayıp
  katılımcıların görüşlerini her zaman dikkate almak. iktidardan ya da
  onu ele
  geçirmeye çalışanlardan armağan, konum, avantaj, kamusal görev
  beklemeyip
  seçim takviminin ötesine geçmek. ulusumuzun sorunlarını tepeden
  çözümlemeye
  kalkışmayıp, neo-liberal yıkıma karşı bir alternatifi, meksika için
  solun
  alternatifini
  tabandan ve taban için geliştirmek.
  
  evet, örgütlerin özerkliği ve bağımsızlığına, mücadele yöntemlerine,
  özgütlenme tarzlarına, iç karar alma süreçlerine, meşru temsillerine
  karşılıklı saygıya evet. ve ulusal egemenliğin ortak ve eşgüdümlü
  savunusuna,
  elektrik, petrol, su ve doğal kaynakların özelleştirilmesine uzlaşmaz
  bir
  karşı-duruşa evet.
  
  bir başka deyişle, kayıtdışı sol siyasal ve toplumsal örgütleri ve
  kayıtlı
  partilere üye olmayan sol iddiasındaki kişileri, ulusal bir kampanya
  örgütlemek, halkımızın sözüne kulak verip onu örgütlemek üzere
  patria’mızın
  her köşesini ziyaret etmek üzere, zamanı gelince önereceğimiz zaman,
  yer ve
  tarzda bizimle buluşmaya çağırıyoruz. evet, bu bir kampanyaya benziyor
  ama
  aynı zamanda çok farklı, çünkü seçimle ilişkili değil.
  
  kardeşler:
  
  ilan ettiğimiz sözümüz şudur ki:
  
  dünyada neo-liberalizme karşı, insanlık için direniş mücadelelerine
  daha
  fazla omuz vereceğiz.
  
  ve verebileceğimiz pek az şey olsa da, bu mücadeleleri destekleyeceğiz.
  
  ve karşılıklı saygı temelinde deneyimleri, tarihleri, fikirleri,
  düşleri
  paylaşacağız.
  
  meksika’da ise, tüm ülkeyi, neo-liberal savaştan geriye kalan
  yıkıntıları ve
  bu yıkıntılarda yeşermekte olan direnişleri dolaşacağız.
  
  bu toprakları, bu gökyüzünü bizler kadar seven insanları arayıp
  bulacağız.
  
  la realidad’dan tijuana’ya, örgütlenmek, mücadele etmek ve belki de bu
  ulus’un ölmeme konusundaki, en azından kartalın yılanı yemek üzere
  nopal
  üzerine konduğu günden beri süregelen son umudu olacak şeyi inşa etmek
  isteyenleri arayacağız.
  
  yoksun bırakılanlarımıza demokrasi, özgürlük ve adalet adına gidiyoruz.
  bir başka siyasetle, bir sol program ve yeni bir anayasa için
  gidiyoruz.
  tüm yerlileri, işçileri, campesino’ları, öğretmenleri, öğrencileri, ev
  kadınlarını, esnafı, küçük işletme sahiplerini, mikro-işletme
  sahiplerini,
  emeklileri, engellileri, dindar erkek ve kadınları, bilim insanlarını,
  sanatçıları, aydınları, genç insanları, kadınları, yaşlıları,
  eşcinselleri ve
  lezbiyenleri, erkek ve kız çocukları, bireysel ya da kolektif olarak,
  başka
  tarzda bir siyasetin inşasına, solun ulusal mücadele programı ve yeni
  bir
  anayasa oluşturmaya yönelik bu ulusal kampanya’ya, zapatistalarla
  birlikte
  doğrudan katılmaya çağırıyoruz.
  
  ve ne yapacağımıza ve nasıl yapacağımıza dair sözümüz bu. katılmayı
  isteyip
  istemediğinize sizler karar vereceksiniz.
  
  ve bu sözümüzle aynı fikirdeki, ve korkmayan, ya da korkup da korkusunu
  denetleyebilen iyi yürekli ve iyi niyetli erkek ve kadınları,
  sunduğumuz bu
  fikri uygun bulup bulmadıklarını açıklamaya çağırıyoruz ki,
  mücadeledeki bu
  yeni adımın kiminle, ne zaman, nasıl, ne zaman ve nerede
  atılabileceğini
  görelim.
  
  sizler bunun üzerine düşünürken, size, bugün, 2005 yılının altıncı
  ayında,
  zapatista ulusal kurtuluş ordusu’nun erkek, kadın, çocuk ve
  yaşlılarının,
  lacandona ormanlarından altıncı deklarasyonu kabul edip
  benimsediklerini ve
  imza atmayı bilenlerin imzaladığını, bilmeyenlerin ise parmak bastığını
  bildirelim. ama bugün okuma-yazma bilmeyenlerin sayısı daha az, çünkü
  eğitim,
  insanlık için neo-liberalizme başkaldıran bu bölgede, yani zapatista
  torakları ve göklerinde ilerleme kaydetti.
  
  ve tüm dünyada haksızlıklara başkaldıran ve direnen bütün basit ve
  mütevazı
  insanların soylu yüreklerine gönderdiğimiz basit sözümüz, budur.
  
  demokrasi!
  
  özgürlük!
  
  adalet!
  
  meksika güneydoğusu dağlarından.
  gizli devrimci yerli komitesi,
  zapatista ulusal kurtuluş ordusu genel komutanlığı.
  meksika, 2005 yılının altıncı ayı.
  
  çeviren: sibel özbudun