aşk

• kalbinizde, aklınızda bir delik açılırsa ve hayata dair iyi kötü ne varsa dışarıdan döne döne içinize doğru akarsa; o vakum, o girdap sizi sizden edip başkalaştırırsa, aşkın kimseye faydası dokunmaz artık.
  
  çünkü aşk, yaralıyken asla bulamayacağınız garip bir kan grubudur.
  
  küçük iskender
• psikolojik rahatsızlık çeşidi. herhangi bir duygu selinde mantığımız bu işin dışında kalırsa buna delilik deriz ama konu aşk olunca, ne güzel diyoruz. aklımızı ekarte eden her bulgu psikolojik rahatsızlıktır, bence çok net.
• bazen ona hormonların bize oynadığı en güzel oyun deriz.
  bazen de kumarın en fenasıdır aşk.
  aşk bazen can suyudur,
  bazen de mayına basmaktır.
  bizim aşk dediğimiz şey tam olarak nedir biliyor musun?
  ben de bilmiyorum...
• aşk hem basit hemde çok karmaşık olabiliyor. aşkı böylesine çok bilinmeyenli bir denklem yapan şey ise kişinin kendi bakış açısına göre aşkı anlamlandırması, aşk üzerine kurduğu hayalleri, deneyimleri, tercihleri ve kendisine göre meşrulaştırma çabalarıdır. herkese göre aşkın farklı bir formülü olduğu için aşk için bir çözüm yolu da bulunmuyor.
• çoğumuz, hayatımızda âşık olduğumuz biri yokken daha mutlu olduğumuzu
  kabul etmek istemeyiz. ya da şöyle diyelim; mutsuzsak bile buna sebep
  çoğunlukla hayatımızda âşık olduğumuz birinin olmayışı değildir.
  
  halihazırda yalnızsak bunu fark etmeyiz. çünkü, başkasının yokluğundan
  kaynaklanan mutsuzluk hissi ancak âşık olup terk edildikten sonra
  duyumsadığımız bir şeydir.
  
  evet yalnızlık da zor iştir, bazen derinden yaralar insanı. ama beynini, yüreğini
  kaplayan tek bir kişi yoksa eğer; dostlarla, arkadaşlarla, kitaplarla, filmlerle de
  mutlu olabilir insan. işten eve-evden işe rutinleri, poğaçalı-simitli ofis
  kahvaltıları, hafta sonu eş-dost buluşmaları ya da tüm gün evde pinekleyip
  kanepeyle bütünleşme çabaları… bazı zaman tekdüzeliğinden şikâyet etsek
  de normal her insanı mutlu etmeye yeten eylemlerdir bunlar.
  
  otuzlu, belki de kırklı yaşlarınızdasınızdır ve sizi bu yaşa bu yaşam tarzı
  getirmiştir. hiç evlenmemiş, evlendiyseniz de belki boşanmışsınızdır. çocuk
  sahibi olmamışsınızdır. bu noktada üzülmeniz gereken tek şeyin bu olduğunu
  düşünürsünüz. bu duyguyla en çok arkadaşlarınızın çocuklarını severken
  yüzleşirsiniz. hayıflanırsınız, kendinize kızarsınız bu yaşa kadar başkalarının
  çocuklarını sevmekle yetindiğiniz için. o sevdiğiniz çocuğun ebeveynlerinden
  biri bazen de ikisi yaşıtınızdır oysa. onlar evlenmiş, yuva kurmuş, çoluk
  çocuğa karışmışken; siz bir hafta sonu beş çayına gittiğiniz evlerinde ultra sap
  halinizle o ortamda nasıl sırıttığınızı kabullenmeye çalışırsınız.
  
  bu yalnızlığı gözünüze sokan bir diğer ortam da arkadaşlarınızın düğünleridir.
  çoğu kez, “gitmezsem çok ayıp olur, hediyeden kaçtı derler.” düşüncesiyle
  katıldığınız bu düğün-dernek şeysinde sizin gibi yalnızları topladıkları
  masalardan birinde bir sandalyeye yerleşir; etrafınızdaki süslü püslü kadınlar
  ve iki dirhem bir çekirdek adamlardan oluşan ve genellikle dans eden, öpüşüp
  kurlaşan çiftleri izlemeye koyulursunuz yine ultra sap halinizle.
  
  eğer erkekseniz salondaki hanımefendilerden birini bir centilmene yakışacak
  bir tarzla dansa davet edebilirsiniz. kadınsanız işiniz o kadar kolay değildir.
  yalnızlar masasının dikenli sandalyesinde oturup bir centilmenin de sizi dansa
  kaldırmasını beklersiniz umutsuzca.
  
  beklenen o centilmen size denk gelmez bir türlü. o janjanlı elbisenizin sentetik
  kumaşı sayesinde, saatlerdir oturmaktan terlemiş poponuzun sandalyeye
  yapıştığını hissedip ayaklandığınız anda bir mucize olur: müzik değişir, oyun
  havalarına geçilir. bu evrede yalnız olup olmadığınızın bir önemi yoktur, piste
  atarsınız kendinizi ve o kalabalığın içinde kaybolur gidersiniz. yüksek ökçeli
  ayakkabılarınızla hiç tanımadığınız insanlarla karşılıklı geçip kurtlarınızı
  dökersiniz bir güzel. hatta bazen risk alıp o ayakkabılarla halaya bile dahil
  edersiniz kendinizi ayağınızı kırma pahasına. “dans da neymiş yahu gâvur
  icadı, halay candır!” diyen iç sesinize gülümsersiniz. oysaki yalnızlık
  saçınızdan tırnağınıza kadar teslim almıştır sizi.
  çaktırmazsınız.
  
  düğünler biter, çocuklar büyür, arkadaşlarınız üremeye devam eder yeni
  çocuklar dünyaya getirir. siz hâlâ yek başınızasınızdır. tam sezen aksu’nun
  “yalnız geldik, yalnız gidiyoruz. anladım.” cümlesini sizi düşünerek yazdığına
  tüm kalbinizle inanmaya başladığınız anda o çıkar karşınıza: aşk!
  
  dinlediğiniz müzikten, yediğiniz yemeğe; içtiğiniz çaydan, aldığınız nefese
  kadar her şey başka güzeldir artık. kuşların başka türlü cıvıldadığı, çiçeklerin
  başka türlü koktuğu pastoral bir hayatınız olmuştur bir anda. günleriniz daha
  aydınlık, geceleriniz daha yıldızlıdır.
  
  onca yıl tek başınıza yaşadığınız her şeyi iki kişi yapmaya başlarsınız.
  düğünlere birlikte gider sonunda siz de dans edersiniz. arkadaşlarınızın
  çocuklarını sevmek o kadar da kötü değildir onunla birlikteyken. çünkü her
  ikinize de bir gün sizin de bir çocuğunuz olacağı hayalini kurdurmaya
  başlamıştır aşk. doğmamış, muhtemelen de hiçbir zaman doğmayacak o
  ikinizin çocuğuna isim bile bulursunuz.
  
  değişirsiniz.
  
  ailenizle yaşayan biriyseniz ve evdekiler biraz da tutucuysa; akla hayale
  gelmeyecek, o yaşa kadar düşünmediğiniz yüzlerce yalan söylersiniz ailenize,
  sırf onunla bir bardak çay içip elini tutabilmek için. arkadaşlarınızdan yardım
  istersiniz sizi idare etmeleri için.“annem sorarsa seninleyim tamam
  mı?” dersiniz çaresizce. o da; bugün sana, yarın bana düşüncesiyle idare eder
  sizi.
  
  eğer ailenizle yaşamıyorsanız işiniz kolaydır. daha dolu yaşayabilirsiniz
  ilişkinizi. yalana, dolana, birilerinin sizi idare etmesine ihtiyacınız yoktur.
  canınız istediğinde gider, istediğinde dönersiniz. dilediğiniz kadar sevişebilir,
  sabah aynı yatakta uyanıp günaydın öpücükleri verebilirsiniz birbirinize.
  birlikte geçirilen anlar çoğaldıkça daha fazlasını istersiniz her şeyin. daha
  fazla görmek, daha fazla dokunmak, daha fazla sevişmek vs. vs.
  
  bu noktada belirtilmesi gereken en önemli husus ilişkinizin sosyal medya
  ayağıdır ki es geçilmeyecek kadar büyük bir ehemmiyet teşkil eder.
  facebook, twitter, ınstagram artık allah ne verdiyse kullanıp ilişkinizi
  kamuoyuna duyurmanız farzdır. fotoğraf, yer bildirimi, birbirinize yolladığınız
  sevgi pıtırcığı şarkılar, paylaşımlarınızın altına yaptığınız bol emojili yorumlar.
  bunların her biri ilişkinizin lansmanında sektirmeksizin yerine getirmeniz
  gereken vecibelerdir.
  fotoğrafınıza gelen like sayısı, sizi seven ve
  mutluluğunuza ortak olan insan sayısı demektir, öyle zannedersiniz. ama
  kazın ayağı çoğu kez öyle değildir, zamanla anlarsınız.
  
  zaman geçer…
  
  ilişkiniz rayına oturur, iki tarafta makinistlik yaparak bu ilişki
  trenini raydan çıkarmadan son istasyona ulaştırmakla mükelleftir. bu
  istasyonun adı nikâh masasıdır. zaten bu zamana kadar başta aileniz olmak
  üzere eş, dost, akraba-i taallukat vs. düğün davetiyenizi beklemeye başlamıştır
  bile. isteseniz de istemeseniz de iş ciddiye binmiştir.
  
  bu aşamaya nasıl geldiğinizi anlamazsınız çoğu kere. anladığınızda ise (eğer
  nikâh masasında değilseniz tabii) iki seçenek vardır önünüzde: ya evlenirsiniz
  ya da sudan bir sebeple (ki bu sebeplerin başında; “ben sana uygun değilim,
  sen benden daha iyilerine layıksın” ve “özgürlük benim her şeyim, evlilik
  benim yapıma uymuyor” klişeleridir.) ilişkiyi bitirirsiniz.
  (bu noktadan sonra yazıma ilişkinin bittiğini ve terk edilen taraf olduğunuzu
  varsayarak devam ediyorum yüksek müsaadelerinizle. zira evlenildiğini
  varsayarak devam edecek olursam bu bir yazı olmaktan çıkar, kitap olmaya
  kadar gider.)
  
  acı ama gerçek ilişkiniz bitti. hem de siz evlilik hayalleri kurarken! (insan
  insana bunu yapar mı?)
  sizi terk edene hissetmeniz gereken duyguların ilk olarak nefret ve öfke olması
  gerekirken, sizi sarıp sarmalayan ilk duygunun adı yalnızlıktır ve en yakın
  arkadaşı mutsuzluğu da yanına alıp kapınızı çalmış; ruhunuza, yüreğinize,
  bedeninize çöreklenip yerleşmiştir.
  
  yazının başında anlatmaya çalıştığım tam da bu hâldir işte. yalnızken, daha
  doğrusu hayatınızda âşık olduğunuz biri yokken aslında ne kadar mutlu
  olduğunuzu işte o an anlarsınız.
  
  ilişkinin başında sizi mutlu eden her şey artık acı çekmeniz için beyninizi
  kemiren koca bir tümöre dönüşmüştür. tek başınalıktan iki kişilik hayata
  geçmek mutluluk vericidir çoğunlukla ama iki kişilik yaşanmışlıkları,
  alışkanlıkları tekrar tek kişiye indirgemek çok zordur. acıtır.
  
  birlikteyken yaptığınız en sıradan şey, güldüğünüz bir film sahnesi, birbirinizin
  gözlerine bakarak söylediğiniz keyifli bir şarkı nakaratı bile sizi üzmeye yeter
  de artar bile. onu bir daha görmemek, ona bir daha dokunamamak şöyle
  dursun artık birlikte bir bardak çay bile içemeyeceğinizi bilmek içinizi kanatır.
  
  yerle yeksan olmuşsunuzdur ve işin kötüsü yeniden ayağa kalkmak için
  ihtiyacınız olan el sonsuza kadar yitip gitmiştir.
  
  bu yerle yeksan olma hâlinin süresi kişiye, yaşanan aşkın şiddetine, birlikte
  geçirilen süreye göre değişkenlik gösteren görece bir zaman olmakla beraber
  genellikle oldukça uzundur.
  ama eninde sonunda mutlaka ayağa kalkarsınız. söylenenin tam tersine,
  eskisinden daha güçlü olmaz bu ayağa kalkış. çünkü hiçbir şey eskisi gibi
  değildir artık. en başta da siz eski siz değilsinizdir.
  
  eksilmişsinizdir.
  
  kalbinizin, beyninizin ve en önemlisi de ruhunuzun büyük bir kısmı onunla gitmiştir.
  bir süre ağlarsınız. her şeye…
  
  içersiniz.
  
  küfür edersiniz.
  
  isyan edersiniz.
  
  başkalarıyla sevişirsiniz. teoman’ın “daha kaç vücut gerekli benim seni
  unutmama?” sözünü doğrulamak istercesine.
  
  kendinizden iğrenirsiniz kimi zaman. kimi zaman da bu kadar aptal olduğunuz
  için kendinizden nefret edersiniz. içinize kapanır, kabuğunuza çekilir,
  herkesten her şeyden elinizi eteğinizi çekersiniz.
  
  o’nu arkadaşlarınız arasından çıkarmaya, engellemeye eliniz varmadığı, içiniz
  el vermediği için soysal medya hesaplarınızı kapatırsınız. kanserli hastalara
  verilen trombosit gibi, biraz daha zaman kazandırır size bu eylem iyileşmek
  için.
  
  o zaman dolar bir gün gelir. ya da öyle sanırsınız.
  
  evden işe-işten eve rutinlerine, poğaçalı-simitli ofis kahvaltılarına, hayatınızda
  o varken ihmal ettiğiniz arkadaşlarınıza geri dönersiniz. bazı zamanlarda
  tekdüzeliğinden şikâyet ettiğiniz bu eylemlerle yeniden mutlu olmaya
  çalışırsınız.
  
  hafta sonları arkadaşların çocuklarını sevmek, düğünlere gitmek
  falan artık daha da anlamsızdır. ama başkalarının mutluluğuyla avunmaktan
  başka çareniz kalmamıştır. kendi mutluluğunuzu yaşama, kendi çocuğunuzu
  sevme hakkınız elinizden alınmıştır. hem de bir zamanlar (hatta belki de hâlâ)
  âşık olduğunuz kişi tarafından.
  
  velhasıl kelam; âşık olduktan sonraki siz, asla ve asla âşık olmadan önceki siz
  değilsinizdir artık.
  olmanıza da imkân, ihtimal yoktur.
  
  aşk!
  
  üç harfli, kısaltma gibi bir kelime olan aşk ömrünüzü kısaltmayı başarmıştır
  sonunda.
  
  bundan sonra yapacağınız hiçbir şey bu ömrü yeniden uzatmaya
  yetmeyecektir.
  
  çünkü aşk kelimesi arapça “aşeka”dan gelir. aşeka; bir ağacı saran, besinini o
  ağaçtan alan ve zamanla o ağacı kurutup öldüren sarmaşığa denir.
  
  işte bu yüzden hayali ve ihtimali güzeldir aşkın kendisi değil.
• ing. my better half
• başkasında kendini bulmaktır.
• yanındayken evdeymişim hissi.
• geçici olarak dünyaya at gözlüğü ile bakma hali.
  hormon kimyası durulunca geçer.
• “tepeden tırnağa aşığım ben
  koskoca bir hayat var önümde...”