kaamos

hediye alamayınca evden bir şeyi paketlemek

hayatım boyunca bir kere, son derece planlı ve programlı bir şekilde yaptığım eylemdir hediye almak yerine evden bir şeyi paketlemek. anlatayım:

yıllar önce, 10 yaş civarlarında takılan bir veletken, bir doğumgünü veya okullarda yapılan kura sonucu birisi şahsıma halide edip adıvar'ın "tatarcık" isimli romanını kakalamıştı. çok okuyan, hatta ne bulsa okuyan bir çocuk olmama karşın, kapağından mıdır nedir, bir türlü sempati duyamamıştım bu kitaba ve tabi halide hanım teyze'ye. uzun süre kitabı evirdim çevirdim, uzaktan kestim durdum. elime geçen ilk fırsatta olmasa da, ikinci veya üçüncü fırsatta, bir doğum günü veya okul kurası vesilesiyle kim olduğunu bilmediğim bir kimseye ben de kitabı kakaladım. hatta bu eylemi yaparken düşünmüştüm bir yandan, bu kitap, hediye mantığıyla herkesin kitaplığına uğrayan fakat hiç okunmamış bir kitaptı diye. açıkçası, o zamanki öngörüm, kitabı bana hediye eden kişinin de berbat baskısı olan bu kitabı bir kitapçıdan almak yerine, kitaplığının hiç okunmayan kitaplar bölümünden kapıp getirdiğiydi. yine emin olduğum bir şey var ki, benim de kitabı hediye ettiğim kişi en kısa zamanda kurtulmuştur bu kitaptan.

işte, bu vesileyle halide edip adıvar'dan kurtulduğumu sanmıştım sonunda. daha doğrusu "tatarcık"tan. ta ki yıllar sonra, bir doğum günü sırasında şahsım için yapılmış bir hediye paketinden başka bir halide edip adıvar romanı olan "sinekli bakkal" çıkana kadar... tabi bu yapıt da bir başka doğum gününde elden çıkarılmıştır. yani, şu ya da bu vesileyle şahsınızı ziyarete gelen adıvar romanları varsa, elimin değimiş olma olasılığı yüksektir diye düşünüyorum.

öte yandan, bu davranışı bir karakter özelliği olarak benimseyen bir de hayali yaratıklar vardır: hobbitler. el değiştiren ve en sonunda yıpranmış hediye kategorisine ulaşan bu zımbırtılara belek denir. yolculuklarını sonlandırdıkları dinlence yerine de belek evi adı verilir ki, ben de bu iki kitabın bir belek evinde istirahate çekildiğini düşünüyorum yıllardır.

devamını okuyayım »