mijen

hayata dair iç burkan detaylar

sokakta yaşayan madde bağımlısı çocukların kayıt bilgilerinin alındığı ilk adım istasyonu, küçük ama çocuklara hem yıkanma hem iç çamaşırlarını değiştirme, yeni giysiler, ayakkabı imkanları veriyor hem de karınlarını doyurmalarını sağlıyor...
ilk adım istasyonunda geçici olarak kalan çocuklar küçük televizyon odasında sıralarının üzerinde tavana monte edilmiş televizyondan maç izliyorlar; kumanda görevlilerin odasında, tv de tavana monte edildiği için çocukların ulaşabilme imkanı yok...
bir tanesi görevlilerin kapısında beliriyor, bekliyor bekliyor biri onu görsünde sorsun diye ne istediğini çok ürkek biri bişi dese hemen gerisin geri kaçacak gibi tetikte; istasyonun çalışmalarını gözlemlemek için geçici bir süre ordayım, görevliye çocuğu gösteriyorum, öyle de güzel ki insan bakmaya kıyamıyor 12 yaşlarında temiz yüzlü bir oğlan çocuğu...
abi diyor sesi kısık tvnin bişi duymuyoruz...
tamam diyor görevli açarım, çocuk çıkıyor ama ses açılmıyor, ben bilgisayar kayıtlarını inceliyorum aklım hep kumanda da, alıp sesini açsam ne derler sorusu zihnimde...
aradan nerdeyse 10 dakka geçiyor, dışarı bir sebeple çıkıyorum bakıyorum açık kapının hemen yanındaki duvarda aynı çocuk bekliyor, gözgöze geliyoruz, nerde televizyon odası diyorum, yolu gösteriyor, minik bir yer krem boyalı yine tavanda uzunca bir cam var en ulaşılamıyacak yerde, tv de maç var sesi duyulmuyor çocukların sesleri gibi, kimse umursamıyor...
sıranın üzerinde uyuya kalmış daha küçük yaşta bir çocuk yanağını tahtaya dayamış, tahtanın izi çıkmış yanağında hemen belli oluyor...
yeniden görevli odasına giriyorum, kumandayı alabilir miyim diyorum, çocuklar hiçbirşey duymuyor, görevli zoraki kalkıyor homurdanarak kendi alıyor kumandayı sesini açıyor, biraz daha diyorum, bakıyor yüzüme sanane der gibi...
sonra yine çocukların yanına gidip tahta sırada oturmayı deniyorum, on dakikadan fazla oturamıyorum batıyor sıra, sahipsizlik duygusu konfor duygumu yeniyor sonra onlarla maç seyrediyorum...

devamını okuyayım »