habana blues

• festivalde alabildiğim biletler arasında en umutsuz yaklaştığım film olmasına rağmen, muhtemelen en sarsılmış olarak çıkmış olacağım film. sinema salonunda yalnız seyredilmemesi, her koşulda bir paket selpakla gidilmesini tavsiye ederim.
  
  filmin en başındaki küçücük davul solosunu hatırlarsanız, işte tam orda, önce, "bak psikiyatrist işe yarıyo , küçücük davul sololarından bile etkilenebiliyorum" derken, bir de baktım ki filmin sonu gelmiş ve ben, hayatımda sadece bir filmi daha "bu kadar" sevmişim. (bkz: antonia s line)
  -psikiyatristle alakası yokmuş yani diye belirtmeme gerek var mı bilmiyorum.
  
  önce bir takım ayrıntılar çok obvious geldi, onlar olmadan anlasak istedim filmi.
  
  --- spoiler ---
  
  örnek vermek gerekirse, ki o yüzden spoiler ibaresi koydum: çocuğun bagetle uyuması. arka arkaya hızlı verilen bilgiler, (stüdyo olmayan stüdyolarda çekilen eziyetler. müzisyen kocanın çilesi, müzisyen kocanın karısının çilesi, bagetle uyuyan çocuk vs.) hafiften kurgudan çok kurgu taslağı hali vermiş olsa da,
  
  --- spoiler ---
  
  filmin olgunlaşması hiç bekletmemiş, yönetmen - oyuncu birliği, hatta örneği çok az görülür yönetmen - setting ve oyuncu - setting birliği filmi mükemmelleştirmiş. nerdeyse castronun
  
  alberto yoel^* ve roberto sanmartin^*, daha sevimli olamazlar. alberto yoel, kübanın 2005 model yılmaz güneyi, içinde birazcık bile yılmaz erdoğanlık yok , çok belli. alex kafayı yemiş. marta calvo bana fazlaca christine scott thomas'ı hatırlattı ve o her an cihangir kahvesinde karşılaşabilirmişiz havası -ki aslında bir karakter bir oyuncu bu kadar cuk olur- beni gıcık ettiğinden -kadıncağız naapsın- ama gıcık etmeseydi de, yailene sierra^* 'ya on numara formayı layık gördüm.
  
  fatih akın'ın, orhan pamuk'ın döktürdüğü cinsten gözyaşlarım, benito zambrano'yu hiç kırmadı diye belirtmeden duramıyor, soundtrackini de aha da şimdi mp3 playerıma atıyorum ve bu 80630 bebesi-vari konuşamamamın da yakın zamanda geçmesini umuyor, bu entryyi editleyeceğim günü sabırla bekliyorum.