baba oğul ilişkisi

• hayatım boyunca anlamadığım ilişki türü olarak kalacak ilişkidir. türk filmlerinde bile "babacığım, babacığım" diye koşan çocuk gördüğümde, daha o çocuk halimle başkaları adına utanma hissi yaşardım. belki de o anki bana karşı hissedilecek bir acınma hissine karşı çocukça verdiğim dik duruşun mücadelesiydi bu his, kim bilir? şakaya vurarak güçlü durmaya çalışıyordum belki de.
  
  akşam sözlükte dolanırken baba oğul ilişkilerine değinilmiş entry'ler geldi önüme de^* "babamla şöyle yaptık, bir keresinde babam beni x'e götürdü" gibi anlatılan sevimli hikayeler zihnimde bir merak, tebessüm, ilgi duyma gibi hisler hiç uyandırmıyor. o kadar uzak bir ilişki türü bana bu. "babayla ne paylaşılabilir ki?" diyorum istemsizce. ha tabii ki vardır bir şeyler, sadece benim iç dünyamda bir karşılığı olmadığı için anlayamıyorum.
  
  böyle bir ilişki yaşayabilecek babam^* olmadığı için belki de bir aile olmanın ne demek olduğunu hiç anlayamadım ve ortada bir halef-selef durumu olmadığı için doğal olarak da bir aile isteği, ihtiyacı hissedemedim.
  
  etrafımda rezil şekilde çocuk yetiştirdiğini gördüğüm ebeveynleri gördüğümde onlardan kat kat iyi derecede çocuk yetiştireceğimi iddia ederim ama bir baba olabileceğimi asla iddia etmem hatta olabileceğimi de hiç sanmam. hissedebildiğim kadarıyla baba olmakla çocuk yetiştirebilmek başka şeyler. her çocuk yetiştiren baba olamıyor.
  
  evet hayatımdaki hikayelerimin baba ile olan yerleri maalesef eksik. öyle "babanın araba kullanmayı öğretmesi, babayla top oynamak" gibi anlatabilecek, öykünülecek hikayelerim yok. erkek olmayı, kendi keşfettiğim yollarla öğrenebildim ama dünyanın bir denge üzerine kurulduğunu idrak eden bir insan olarak baba figürünün bir çocuk için çok önemli olduğunu reddetmiyor, her fırsat bulduğumda anlamaya çalışıyorum.
  
  çok uzun bir entry olmasını istemiyorum, sadece diyeceğim şu ki: lütfen ama lütfen; maddi manevi olarak ihtiyaçlarını karşılayamayacaksanız, sevginizi gösteremeyecekseniz, kendi hayatınız her şeyin üzerindeyse, kronik mutsuzluklarınız varsa, çocuğunuzun arkasında duramayacaksanız, kendinize güvenemiyorsanız çocuk sahibi olmayın. "belki hayatım değişir" "boş ver bir şekilde büyür dediğiniz" diye dünyaya getirdiğiniz çocuğunuzun nerelerden geçtiğini, neler yaşadığını anlamaya kalan ömrünüz yetmeyebilir.