minimal öykü denemeleri

• ağır sevda
  
  romantik aşk filmlerinin oynadığı bir sinema burası. en azından girişin bu yanındaki tabelada öyle yazıyor.
  
  benim evim, yurdum ve dünyam bu sinemanın gelecek matinesini bekleyen şu insancıkları izleyerek geçiyor. onların dünyası şu sinemaya gelen filmlerden daha ilgi çekici. hele biri var ki...
  
  bizim nalan abla şu köşede oturan kişi. öğle matinesini hiç kaçırmaz. yine bir 14 şubat günü, sevdalandığı isimsiz bir adamın randevusuymuş ilk kez onu kapılarından sürükleyen bu bekleme salonuna. kimse o adam, gelememişti o gün ve sonraki günlerde de.
  
  ama o beklemeyi seçti. her gün bu saatlerde gelir; perdedeki filmi izler ve... gider. ertesi gün mutlaka geri dönmek üzere.
  
  onun haricindeki aşık yüzler ağır ağır değişirler bu salonda. gençlerdir onlar. aşkları da genç ve uçarıdır. hiçbiri nalan ablanın sevdası gibi değil tabii. yaşıyorlar hayatlarını kendi bildiklerince... ama nalan öyle mi?
  
  seviyorum onu. evet, itiraf ediyorum; seviyorum onu. başımı okşayışını, parmağını bedenimde gezdirişini... sırf onun için her gün kabuğumu yosunla temizliyorum.
  
  sevdamız karşılıksız sayılmamalı. belki dört saydam duvarın çevrelediği ıslak bir hapishanede kader mahkumuyum. belki onun peşinden özgürlüğe ve aşka kaçabilmek için haddinden fazla yavaşım. belki ben küçük, aptal bir kaplumbağayım.
  
  ama bu hapishanemin, hatta sinemanın ve hatta dışarıdaki alemin ötesine taşacak bir aşkla seviyorum seni nalan'ım. beklediğin kişi belki hiç gelemeyecek ama ben her gün senin bu salona girişini umutla ve tutkuyla bekliyor olacağım.
  
  seni çok ama çok seven pıtırcık salih'inin sözüdür bu.