commodore 64

• 87 senesi falan sanirim, 8 yasindayim. abim 1-2 senedir para biriktiriyor c64 alabilmek icin. normal harclikla mumkun degil tabii de, babam fazla fazla veriyor sirf biriktirmeyi ogrensin diye. annem arada abimin zulayi patlatip cekyat aliyor, ulan anne.
  
  ben bir veledin sabri ile sonsuzlugu bekliyorum.
  
  bir cuma aksami babamla abim beraber eve geliyorlar, ben uyuklamisim coktan. abimin kollarinda kocaman beyaz bir kutu, ustunde mavi bir yazi, commodore 64. hayal mi gercek mi kafam tam basmiyor. uyumaya devam ediyorum, lan ne guzel ruya diye.
  
  sabahin korunde abim beni durtuyor, 'kalk hadi' diye. ne oluyor ya diyorum. voltran yarin degil mi arkadas, ne uyandiriyorsun?
  
  salona girince yerde kurulu c64'u goruyorum. ekranda mavi bir helikopter saga sola gidip ates ediyor. acayip sesler geliyor televizyondan.
  
  matrix'ten uyanan neo gibiyim. ama uyandigim dunya gercegin colu degil, c64 dunyasi.
  
  evimde c64 var lan! yani bayagi bir durdum klavyenin basinda bu duyguyu nasil tasvir edebilirim diye. 42 yasindayim, bir suru sey gordum yasadim, iyisi ile kotusu ile. buna yaklasan siddette bir duygu yasamadim. cocuk mutlulugu denilip gecilebilir ama sadece bu yeterli degil. commodore 64 lan yerdeki makine!
  
  bu bilgisayar vesilesi ile nefret ettigim bir kariyeri birakacak cesareti bulup sevdigim isi yapiyorum son 15 senedir. bu bilgisayar sayesinde abim bilgisayar muhendisi oldu, amerika'da yasiyor 20 senedir.