climbing up the walls

• günün birinde thom yorke'un rock vokalleri tarihindeki yeri -gereksiz yere- tartışmaya açılırsa lehinde tanıklık edecek şarkı.
  
  şarkıdaki bütün o karanlık hava kökenini yalnızlık duygusundan alan hallerden meydana geliyor gibi ve biz şarkıda yalnızlık sözüne tek bir yerde denk geliyoruz, "i've got the smell of a local man/who's got the loneliest feeling" derken. yalnızlık sözcüğünün kökü bu kelimenin "lone" kısmı ve yorke bu heceyi diğerlerinden biraz daha uzatarak, hafif dalgalandırarak söylüyor. teknik kısmı önemli değil, yorke sözcüğe olası tüm anlamlarını, tüm telmihlerini yükleyerek söylüyor, yalnızlığın ne olduğunu çok iyi anlatıyor. tek sözcük bir kilitttaşı olup bütün şarkıyı sırtlanıyor.
  
  böylesi bir büyüklük var bu şarkıda, şimdiden klasik kabul etmek için başka delil aramaya ihtiyaç duymuyorum kendime adıma. thom yorke mu? saygılarımla, başkasına dilim varmıyor...