ağlarken uykuya dalmak

• koca bir gün, hatta belki günler boyunca güçlü ve sakin görünmeye çalıştıktan sonra, tüm ev sessizliğe ve karanlığa gömüldüğünde gece lambasının cılız ışığında aynaya bakarsın önce. yaşadıkların gelir aklına kendi yansımana bakarken, gözlerinin hep saçtığı ışığı kaybettiğini farkedersin, ya da belki yalnızca sana öyle gelir o an. ya da başka bir şey olur işte, mutsuzluğunu aklına getirecek herhangi bir şey; gözyaşlarının usul usul akmaya başlamasına neden olacak ilk kıvılcım... gözlerinden önce yavaş yavaş akmaya başlar gözyaşların, tek tek, aralıklarla... ağladıkça arkası gelir gözyaşlarının, daha da şiddetle ağlamaya başlarsın. kendini yatağına yığılırcasına attığında sessiz sessiz hıçkırmaya başlamışsındır artık. döner durursun, bir köşede büzülüp küçücük kalırsın yatağının içinde, katıla katıla ağlarsın, şakaklarındaki damarlar çatlayacakmış gibi sızlar... gözlerinin, burnunun, dudaklarının şişip koskocaman ve aynı zamanda kıpkırmızı olmaya başladığını anlaman için aynaya bakmana gerek yoktur, hissedersin zaten... aldırmazsın, sabah kalktığında nasıl görüneceğini umursamazsın, ağlarsın öylece... ve öyle yorucudur ki böylesine şiddetle ağlamak, zaten şişmiş olan gözkapakların kolaylıkla ağırlaşır, uyku seni kollarına almaya başlarken gözyaşların da daha yavaş akmaya başlar. son akan damlaların tuzu yüzünü belli belirsiz yakar ve kuruyan damlalar cildinde geçtiği yolları gerginleştirirken dalıverirsin uykuya...
  
  uyumadan önce içindeki acıyı nispeten atmış, içini dökmüş olduğundan; uyandığında daha bir hafif hissedersin kendini, hatta mutlu bile sayılabilirsin ilk gözlerini açtığında. taa ki birkaç saniye içinde uyumadan önce son olanları hatırlayıp kalbine iğneler batmaya başlayana, ya da bir gece önce baktığın aynada eskisi gibi ışık saçmadığını farkettiğin gözlerinin şimdi ne kadar şiş olduğunu gördüğün ilk ana kadar...
  
  yine de, ağlarken uykuya dalmanın insana verdiği garip bir haz, ayrı bir hafiflik vardır. ağlarken daldığın uyku çok daha tatlı, çok daha derin ve dinlendiricidir. ve inanıyorum ki, acılarını, sıkıntılarını yok edemese de, bir nebze olsun azaltır; omuzlarındaki yükün bir kısmı ağlayarak daldığın uykunda rüyalarına yüklenip, onlarla birlikte hiçliğe karışır...