miserere

• jean christophe grangé'nin son kitabı...
  
  her ne kadar yazan abimiz grangé olsa da ve yine her ne kadar d&r'da birkaç haftadır çok satanlarda görünse de beni öyle aman aman vuran bir kitap olmadı.
  
  ana karakterlerin hayatlarının tüm detaylarına rağmen, tuhaftır, benimsenemiyorlar (kanımca)
  
  kitapta 57.641 farklı karakterin bulunması sorunu da bir süre sonra kimin neci olduğunu unutmamıza neden oluyor. kitabın sonunda akılda sadece üç isim kalıyor: lionel kasdan, cedric volokine ve wilhem goetz... bir de soyadlar tabii; hartmann, py vs.
  
  bütün hikayenin nereye bağlanacağı endişesi, her an bir yerden bir bit yeniği çıkabilir düşüncesi ise hikayenin sonunun o kadar uğraşa rağmen beş sayfada apar topar toplanması gerçeğiyle karşı karşıya gelince insanda "ne oldu ulen şimdi?" hissi yaratıyor.
  
  bütün bunlara rağmen nazizm'e ve sonrasına yaptığı atıfların yanı sıra barındırdığı bir kısım genel kültür için okunabilecek bir kitap (bkz: condor planı)