esra elönü

• esra elönü, esasında dünyada trendi sağlanmaya çalışılan bir insan modeli örneği… işbu model, sağlam ve tutarlı bir temele dayanmıyor… parça parça ve cılk kabullerden, mesnetsiz ve bulanık bir akâidden ilham alıyor…
  sözkonusu olan, “kimlik” ile ifadesi nâmümkün garip, tuhaf, acayip, şaşılası bir yaşam biçimi… yani, kimlik yok, kimliksiz… kimliği emellerine teslime eden, asi, tırlatmış, fırlatmış ruhlar… biz bunları nasıl algılayacağız? nasıl anlayacağız? neyle tanıyacağız? nasıl tanımlayacağız?
  toprak suya, insan kimliğe muhtaç… yani şerefe…
  insana kimlik asayişinden vazgeçmesini öğütleyen postmodernizm…
  evet, postmodernizm… yani, bir nev’i anlamdan kaçış… anlamsızlık içinde anlam arayışı… sabitesiz, prensipsiz, uçuk kaçık, “çılgın” hercai ve demotratif…
  işin trajik yanı, bu bir tercih değil… tefessühle tekâmülün kesiştiği, kompleksle gıptanın birleştiği, istekle şehvetin karıştığı hissi emirlere yenik, anokranik, kronik, edilgen, pasif ve son tahlilde ibretlik bir teslimiyet…
  bu model türkiye’de hemen her kesimde karşılık buldu, fakat islami camia diye nitelenen kesimde daha da etkili sonuçlar verdi…
  türkiye’deki islami camia, son yirmi yıl içinde zihni, fikri, hissi, ruhi ilmi, ve tabii maddi ehem bir dönüşüm yaşadı… konuyla ilgili en önemli dönüşüm; dönüşememek, tutunamamamak, arada kalmak kısırlığı… karasızlık, istikrasızlık, istikametsizlik… tercih edebilme bilincinden, iradesinden mahrum… kabul görme, medeni-modern sayılma kompleksiyle tezahür etti…
  bunun tipik örnekleri toplum önünde arzı endam eden islamcı sıfatlı bay ve bayanlarla ortaya çıktı… işte, elönü de bunlardan biri… ne batı, ne doğu… ne ak, ne kara… ne tevhit, ne şirk… hepsi… ama hiçbiri… işte postmodernizm…
  kendilerini sosyal bir fenomenin tikel bir unsurunu inceleyen lojik nazarlarla mütalaa ediyorum…