evcil hayvanın ölmesi

• bu ölüme üzülmek insanın zaafıdır. hiç kimse kızmasın alınmasın. bütün insanlar alışkanlık yaratmış bir şeyi kaybettiklerinde üzülürler. kimisinde ağlama olarak tezahür eder. işin mantık yanı bu. benim için oyuncak bebeğinin kolu koptuğu için ağlayan küçük kız çocuğu da aynı kılıcı kırıldığı için ağlayan erkek çocuğu da. hatta köpeği öldüğü için ağlayan ev arkadaşım da. bir nesneyle duygusal bağ kurduğunuzda bir şekilde onu kaybedince elinizde olmadan üzülürsünüz. ama yine insan olduğumuzdan onun yerini başka bir şeyle doldurmaktan geç kalmayız. tabi bunu yapmayan istisnalar da var ama genelimiz böyle değil miyiz? evlenip boşanıp tekrar bir başkasıyla evlenmek, çıkıp ayrılıp bir başkasıyla terkar çıkmak... hepimiz aynıyız.
  
  bir arkadaşım cocker almıştı. köpek iki haftada öldü. dalga geçtim garantisi vardır faturayla gidin yenisini versinler diye. onlar ağlıyordu. manyak mısınız hayvan lan bu dedim. onları güldürmek için ne şebeklikler yaptım. çünkü köpeğin öldüğünü ben fark ettim ve ilk ben gördüm. iyi ki onlar görmemiş. neyse. sonra bir husky aldılar şimdi o köpeği annem diye çağırıyorlar. kızım diyolar falan.
  
  ben işin mantık tarafından bakmayı tercih edenlerdenim. ben öldüğümde kimsenin arkamdan ağlamasını istemem. hatta bir amerikan askerinin yaptığı gibi iki samimi arkadaştan hangisi önce ölürse diğeri onun mezarına mini etekle gelicek diye iddaya bile gererim. oha lan nerden nereye geldik. neyse sonuç olarak alışkanlıkları terkedebiliyor insan oğlu. evcil hayvanın ölmesi de bir diğer evcil hayvanın alınmasına kadar olan duyulan üzüntüye tekabül eder diyerek gidiyorum.