yeni gün

• yasami uzaktan izliyorum uzun zamandir. belki kendime uzun vadeli hedefler sectigimden, belki gercekten de olagan hayatin disina cikmisligimdan... zaman burada durmus ama disarida hizla akiyor ve ben olan biteni sadece izliyorum. birileri oluyor, birileri doguyor, birileri evleniyor, birileri buyuyor. bense aynaya her baktigimda hala yedi yasimin urkekligini, onbir yasimin yalnizligini, ondokuz yasimin aska olan inancini, yirmiuc yasimin hayal kirikligini, yirmiyedi yasimin yeniden dogusunu goruyorum. degismeyen tek sey degisimdir demis biri ama benim hayatimda degisen tek sey degisime olan inancim. gittikce azaliyor her sabah ayni gune uyandikca. arada kafami kaldirip izliyorum diger yasamlari. gecmiste kalan tozlu sayfalari araliyorum. bir bebek fotografi susluyor artik, uzun zamandir 'blocked' listesine hapsolup dun azat edilmis bir facebook profilini. ablami ariyorum bazen. isimleri hafiften cagrisim yapan ama yuzlerini bicimlendiremedigim insanlarin hayatlarini dinliyorum. annemin fotografini gordum uzun zaman sonra. gozluk takmaya baslamis. hafif de kilo almis. ama hep ayni sorumlu hali vardi yuzunde. herkesin arkasini toplamaktan yorulmayan hali. size bir sir vereyim mi? bir tek benim arkami toplamaya cesaret edemedi o kadin. benim yurudugum karanlik tunellerin henuz basinda vacgecti benden. o tunellerin birinde kaybolup gidecegimden o kadar emindi ki yokluguma alismasi zor olmadi. bazen bir hayal kuruyorum. saatlerin, takvimlerin olmadigi bir yasam kursam kendime diyorum. belli bir zaman sonra hangi yilda, hangi ayda, hangi gunde oldugumu unuturdum. insana aci vermekten, gecmisi basina yikmaktan baska ise yaramayan dogum gunleri, yildonumleri birer birer tukenirdi. iste o zaman her sabah gercek bir yeni gun belirirdi ufukta. gecmisin golgesinden, pismanliklarin tutsagindan kurtulmus, gelecegin beklentilerinden bagimsiz alabildigine ozgur yepyeni bir gun...