çocukluğun kapatılmamış hesapları

• daha dün konuştuk. yeğenim her gün karın ağrısı çekiyo okula giderken. bana çekmiş olacak ben de 5. sınıfa kadar hergün ağladım okula gitmemek için. bana sen niye ağlıyodun diye sordu ablacım; valla kimse bozulmasın ama bizim ilkokul öğretmenimiz öyle eli öpülecek mesleğinin erbabı bir şahsiyet değildi. ben daha o vakitlerde öğrenmiştim öğretmenin nasıl bir öğrenciyi kayırıp diğerine alabildiğine hazksızlık yapabileceğini. kaç kez yanımdaki çocuğun ağzından burnundan kan gelecek şekilde vurduğunu hatırlarım. ben öyle dayak yemedim ama cetvelle sıra dayağından geçirdiğinde nasibimi almışımdır. başka bir sene gene yanımdaki malak çocuk sırf annesi bu öğretmenle günlere katılıyor diye karnesinde hepsi pekiyi gelmişken benim davranış notlarım bile iyi gelmişti. o zamanlar farketmiyodum sonradan düşündükçe anladım ki bunun bizim aile yapımızla oldukça alakası varmış. bunu çabuk atlattım ortaokul, lise, üniversite, sonra diğer üniversite derken hemen hemen bütün hocalarımla gayet iyi anlaştım. ama dün ablama ilkokul travmalarımı anlatınca benim yerime onun benim bu çocukluk hesabımı şiddetle kapatma isteği duyduğunu farkettim. lakin allahından bulsun dedik ve olayı kapattık. kimbilir yaşlılıktan falan unutmuştur bile biz gibi gariban öğrencilerini. hala gün yaptığı velilerin çocukarından öğretmenler günü tebriği falan alıyodur eminim.