aşk bize küstü

• yılmaz odabaşı'nın şiiridir,
  
  i
  biz bu kentlere sığdık da
  bu kentler bize sığmadı âsiya
  ve bir çığlık gibi günlerin çarmıhında
  arttıkça yalnız, sustukça silik...
  
  ay ışığı gölgeleri büyüttü
  son kuşlar da vuruldular dağlarda
  yakamozları söndü sahillerin, ışıkları evlerin
  çağın vebalı gövdesinde
  bir hayalet gibi gölgemizde yalnızlık
  
  kaldık... kırık bardaklar gibi
  içilmiş sulardan geride buruk bardaklar gibi...
  ii
  düşler artık ölü çocuklar doğuruyorsa
  sevgiler boğduruluyorsa kürtajlarda
  ve daha eskimemiş tüfeklerle
  ordusu bozguna uğramış askerler gibi kalıp
  bozuk paralar gibi yuvarlanıyorsak kaldırımlarda
  bir bedeli vardır elbet cennetini çaldırmanın
  ömrünü piç bir bebek gibi
  bırakmanın
  bulvarlara
  bozgunlara
  ve yanlış yalan aşklara;
  bir bedeli
  bu kuşatmaların, ilkyazları kurşunlatmaların...
  
  biz bu kentlere sığdık aslında
  bu kentler bize sığmadı âsiya
  ah son kuşlar da vuruldular dağlarda!
  iii
  ay ışığı gölgeleri büyüttü
  mutluluk oyununa geç kalan ölü kuşlarla geldim
  geldim... kırık bardaklar gibi
  içilmiş sulardan geride buruk bardaklar gibi
  
  ve ömürlerimizde bin kasvetle upuzun
  sefalet seferlerinin ayazı
  belki de yalnız geçireceğiz artık kimbilir
  batan gemiler gibi yiten aşklardan geride
  kalan her kışı, güzü ve yazı
  
  ay ışığı gölgeleri büyüttü
  ayrılıklar eskidi... biz eskidik
  
  aşk bize küstü âsiya...
  
  iv
  belki de uzun sürecek bu bozgunun saçağında
  sen şarkılarını sesine yasla
  ve bırak beni de usulca
  bir apansız yalnızlığa!
  
  ay ışığı gölgeleri büyüttü
  büyüdü ölüm
  ve biz küçüldük âsiya...