din

• insanları - en azından benim tanıdıklarımı- mutsuz eden bir şey...
  
  birkaç hafta önce kayınvalidemle sohbet ediyorduk iftardan sonra... ramazanın büyük kısmını polonya'da geçirmiştim. hatta ilk iftarın olduğu akşam varşova'da domuz ve şarapla beslenmiştim, kulağa her ne kadar troll saçmalaması gibi gelse de doğru... domuz eti yerim ben, zevk de alırım, hiç problem değil... kayınvalidem dedi ki, ahirette insanlar, özellikle de anneler en çok çocuklarından ayrılırken acı çekerlermiş... cehenneme biletim olduğuna çok emin...
  
  kasedi hemen geriye sarıyorum, polonyadayım, son derece roman katolik bir aileyle beraberim, kiliseye gidiyoruz poznan yakınlarında bir yer, avrupa'nın en büyük katedrallerinden biri, her bir köşesine altın nakşedilmiş... ruhumu kurtarmaya, beni isa mesih'in yoluna davet etmeye çalışıyorlar, çünkü onlar da kendilerinden çok emin...
  
  amına koyduğumun dünyasında herkes kendi yolunun doğru olduğuna çok emin ve diğer yolların hepsi hurafe, budiste de sorsan aynı şeyi söyleyecek muhtemelen. bazıları bunun için boşanmaktan kaçınıyor, bazıları içmekten... sonuçta herkes inancı için mutsuz olmayı göze alıyor... ben hariç, ben mutluyum, cami de benim, kilise de... hem şarabımı içip domzumu yerim, hem iftarımı yaparım, benim inancım böyle.