the perks of being a wallflower

• tanitim fragmanini gordukten sonra cok izlemek istedigim ama bunu isterken biraz da kendimden utandigim bir filmdi bu. kitabi okumamistim, adini bile duymamistim. film de iste bildigin amerikan genclik filmi gibiydi ama farkli biseyler vardi sanki, icime isleyen bir iki replik duydum ve gosterildigi son gun zar zor yetiserek gittim ben buna. solumda filme tek basina gelmis 60 yaslarinda oturakli bir amca, sagimda 40'li yaslarda bir kari koca vardi, biraz rahatladim yayildim koltuga, sasirdim da tabii... sonra iste birseyler oldu, sanki charlie'ye oldugu gibi bana da bir blackout oldu ve kendimi filmin son 10 dakikasinda hem aglayip hem gulumserken, hem usuyup hem terlerken, hem hayatin beyhudeligine inanip hem icime umut dolarken buldum...
  
  yani diyorum ki, gidin siz buna. son on dakikaya dikkat edin, filmdeki repliklere dikkat edin. ozellikle ogretmeninin charlie'ye, charlie'nin sam'e soyledigini siz de hayatiniz boyunca kendinize ve duymaya ihtiyaci olan herkese soyleyin... bir de "we are infinite" deyin ara ara, inanarak ama... ben bu filmi izledikten sonra en umutsuz ve sacma anlarda bile "i am infinite" diye dusunmemin sacma olmadigini farkettim mesela, siz de farkedin. bi de emma watson'u cok sevin. cimcimeye bak sen ya, neler de yaparmis dunun hermione'si, peh deyin. paul rudd'un gozlerinin nasil oyle tatli bi isikla parladigina sasirin, keske ezra miller'le iki bira icebilseydim diye hayiflanin, logan lerman'a "sen de bos degilmissin haci" bakisi atin, eve gelip tunel sarkisini bulun manyak gibi dansedin falan... ben oyle yaptim misal.
  
  ozet: icinde yetenekli ve guzel insanlari barindiran, muhtesem muzikli super film. bonus olarak bir de surpriz son var, daha ne olsun. izleyin izlettirin.