ümmü gülsüm

• hayatimda uc defa muzigin yarattigi duygu yogunlugu beni aglatti.
  
  birincisi babamin vefatinde kosustururken, ve hatta "allah'a sukur daha cok cekmedi" diyerek rahatladigimi dusundugum anda verilen selayi duymamla bosalan goz yaslariydi. ikincisi hayatin pek boktan oldugu gunlerde birden bire rastgeldigim beethoven'in yedinci senfonisinin ikinci bolumuyle oldu. ucuncusu ise gayet keyfli oldugum bir zamanda iranli bir arkadastan "haci ne dinliyon bu arap muzigi mi ver bakayim" diyerek odunc aldigim cdyi dinlerken oldu. ummu gulsum anlamadigim bir dilde, pek dinlemeyi secmedigim bir tur muzikle kendini anlatirken calismayi, dusunmeyi birakip kaptirmisim kendimi, agladigimi akan damlalari hissedince farkettim. nereye dokundu, neyi hatirlatti bilmeden insani duygulandirabilecek guzellikte bir sesmis rahmetli ablamizin sesi, ne kadar ovulse yeridir.