beş ahlak yazısı

• italyan yazar umberto eco'nun deneme türünde yazmış olduğu kitap.
  
  kitapta pek çok kişiden alıntılar yapmış. o kişileri bilmeden kitabı okumak pek makûl görünmüyor. en azından "peki, bu kimmiş" sorularını ortadan kaldırmak adına, o kişiler hakkında yazılan bir iki şeye göz atmakta fayda vardır diye düşünüyorum (en azından ben öyle yaptım).
  
  kitapta şöyle bir cümle vardır ki; bana altını çizdirmiştir: "çünkü kimi zaman bazı sorunları çözümsüz olduklarını ortaya koyarak çözmek zorunda kalır insan". oldukça doğru bir tespit.
  
  kitaptaki "savaşı düşünmek" adlı ilk yazıda savaşın olanaksızlığına ilişkin birtakım koşullardan bahsetmiş ve sonlara doğru, "insanların savaşı tabu ilan etme yönünde içgüdüsel bir gereksinim duyduğu noktaya gelmiş olabiliriz" demiştir. bu noktada insan bir duraksıyor. bu gerçekten mümkün mü? bahsedilen koşullar içinde kabul edilebilir olanlar da var fakat, mantıklı gelmeyen noktalar da mevcut.
  
  savaş ilkel toplumlardan bu yana süregelen bir gerçek. savaşsız bir dünya, kesinlikle ütopya. insanların içindeki hırs, daha fazlasını isteme vs. varken, her geçen gün savaşsız bir dünyaya olan duyarlılık artsa bile, kanser hücresinin olduğu gibi kalmayıp yayılma gösterdiği gibi, bu istekler, duygular, dürtüler bunu mümkün kılmayacaktır.