6 eylül 2014 mecidiyeköy asansör kazası

• düşüyorum...
  zaman durmuş sanki,
  oysa biliyorum, son hızla aşağıya düşüyorum.
  tutunacak hiç şey yok.
  umutlarım zaten tükenmişti.
  tanrı bile terk etti beni.
  kayrılmış, kollanmış nadide bir kul değilim ben.
  canımın beş kuruşluk değeri yok.
  patron niye dert etsin ki beni?
  zaman neden bu kadar yavaş akıyor?
  ıstırabım, korkum had safhada kalsın diye sanırım.
  ne değişti ki?
  ayaklarım yere basarken dahi,
  sürekli düşüyormuşum ben,
  sürekli korkuyormuşum ben.
  şimdi anladım.
  üşüyorum...
  bebeğimi düşünüyorum,
  gül yüzlümü düşünüyorum,
  ürperiyorum,
  bitmek bilmeyen bu düşüş esnasında.
  birazdan öleceğimi biliyorum,
  ama,
  hâlâ düşüyorum.
  ve ölümü düşünüyorum.
  yaşamım gibi, düşlerim gibi karamsar,
  sahte ve değersiz hayatımı düşünüyorum.