zorba

• dumanların yarı aydınlık içinde kıvrılıp açıldığını, bir an mavileşerek, kat kat kıvrılarak oynaştığını, sonra da sönerek havaya dönüştüğünü izliyordum. ruhum da onunla birlikte kıvrılıyor, oynuyor, kayboluyor ve yeni duman kıvrımlarıyla birlikte yükselip yok oluyordu. büyük bir solgunluk... ve ben, aklın aracılığı olmadan, dünyanın başlangıcını, en yüksek noktasını ve yok oluşunu, belirtilmeyen bir kesinlik içinde tenimle yaşıyordum. sonra da, bu kez aklın aldatıcı sözcükleri, akrobatik ve sayısız oyunları olmadan buda'ya dalıyordum. bu duman, onun doğru yolu gösterişindeki tad, bu değişim, ölümlü biçimler, mavi nirvana'nın içinde sona eren dingin, gürültüsüz ve mutlu hayattır... düşüncelere dalmıyor, bir şey aramaya çalışmıyordum, hiçbir kaygım yoktu; kesinliği yaşamaktaydım.
  
  nikos kazancakis / zorba
  can yayınları / s. 54