rudderless

• bu film beni fazlasıyla etkiledi. genel olarak müzik üzerine kurulu filmlerden pek de bir beklentim olmaz müzikleri güzel olsun tamamdır ama bu film bana beklediğimden çok daha fazlasını verdi. hem mükemmel soundtrackler hem güzel oyunculuklar hem de ters köşe olmanın dayanılmaz güzelliği diyeyim ben buna. karakterlerin pek de derin olduğunu söyleyemem ama konu itibari ile zaten alıyor götürüyor insanı, bu tarz konulardan ne kadar etkilendiğinizle de doğru orantılı herhalde bu filmin siz de bıraktığı etki. düşündürüyor, benim oğlum olsaydı ben ne yapardım? nasıl bir ruh halinde olurdum? ne halt yerdim?
  
  filmin 2 kere izlenmesi taraftarıyım açıkcası. 1. izleyişte hiç spoiler yemeden , bir de film bittikten sonra her şeyi bildikten sonra tavırları,olanları tam bilerek izlense 2. de çok daha etkili olacağı kesin. ben 1. yi bitirdikten sonra hemen ardından başlarını açtım tekrar izledim. ha tabi ki soundtrackleri de indirin evir çevir dinleyin.
  
  film gerçekten izlenilmesi gereken filmler arasında yerini aldı bende.
  
  --- spoiler ---
  
  o kadar çok alışmışız ki galiba mağdur olanı izlemeye, beyin direkt zaten öldürüldü olarak algılıyor daha biraz önce babasıyla konuşmuşlar şakalaşmışlar falan birazdan babasıyla buluşucak adam gitsin birilerini niye öldürsün ki? filmin sonlarına doğru bir afallama oluyor hala alttan alttan verilmesine rağmen algılayamıyorsun, konduramıyorsun . zaten her şey kesinleştikten sonrada oturup benim oğlum 6 kişinin canını almış, bir de ölmüş ben ne yapardım ne hissederdim moduna girmemenin imkanı yok. şu zamana kadar oturup bunu hiç düşünmemişim, ki bir çoğunuzun da düşündüğünü sanmıyorum. çünkü biz hep mağdur olan oluruz. bizim olan şey asla bir başkasını öldürmez zarar vermez, onu biz yaptık , o bizim oğlumuz nasıl böyle bir şey yapsın ki anca öldürülür ? ı-ıh işte öyle olmuyor bir de işin diğer yüzü var. hani herkesi suçlamak kolaydır katilin babası katilin annesi gözleriyle bakılır aileye kadar genellenir olay. çünkü asla sizden biri yapmaz di mi böyle bir şeyi?
  
  babamız görmezden geliyor olayı her şeyden kendisini soyutluyor. ama insan ne kadar soyutlayabilir ki ? düşünmezsin ama rezil durumdasındır, alttan alttan kafada döner de döner susturursun o sesleri. baba da aynen bu durumda. ki ben de aynen böyle olurdum, tam benlik hareket. sonra n'oluyor , oğlunun o güzel şarkılarına kaptırıyor kendisini, söylemeye öğrenmeye başlıyor. öyle biri aslında hiç var olmamış gibi davranmaktansa oğlunu kabullenme aşamaları da diyebiliriz buna. oğlunu artık görmezden gelemiyor. barışıyor, oğlu sonuçta , ne yaparsa yapsın o onun oğlu. öldürdüğü 6 kişiyi düşünme aşamasına daha gelemedi babamız tabi. o zaten yüzleşmesi en zor olan kısmı. karakter derinliği pek olan bir film değil ama bu aşamaları biraz da sizde uyandırdığı duygular sayesinde yaşıyorsunuz. baba o kütüphanenin önündeki anıta bakıp ölen 6 kişiyi görüp ağladığı o ufacık sahnede ben oturup ağladım mesela. fazla kaptırdıysam demek kendimi ...
  
  --- spoiler ---
  
  şunu da demeden geçemicem , insanları yargılamak yaftalamak en kolay olanı her zaman için. bir de kendinizi o duruma koyup aynısı benim başıma gelseydi demek bu kadar zor olmamalı. olay her zaman iki yönlü sizin yargıladığınız olaylar dönüp sizleri de bulabilir...