görme engelli

• bir görme engelli arkadaşımın yurtdışındaki deneyimi:(ülkemizde nelerin eksik kaldığı bu yazıyla daha iyi anlaşılabilir)
  
  bugün şehir merkezinden kaldığım aparta tek başıma gelmeyi denedim. ilk izlenimlerim çok güzeldi. bir kere kimse arkanızdan koşup kolunuza yapışıp sizi sürükleyerek yardım etme çabası içine girmiyor. bu güzel bir şey. korku ve panik halini yaşamadım bu sayede. ikincisii, kimse arkaanızdan ya da evinin balkonundan size "sol yap sol yap abla! direk var abla çarpacan abla!" diye böğürme çabası içine girmiyor. huzura erdim bu konuda resmen. kimsenin bakışlarını bana çevirmediği o kadar belli ki, hiç negatif enerji hissetmedim yürürken insanlarda. arkamda yürüyen erkeklerden rahatsız olmadım nedense. kötü bir enerji hissetmedim. bir ara nereye gideceğim konusunda şaşırdım mesela, kimse gelip "düz git bacım düz git" diye saçmalamadı. beni görenler sakince kenara çekildiler ve sorunsuzca ilerleyebildim. yanlış yapmaktan korkmadım çünkü insanlar benim yanlışlarımla ve eksiklerimle ilgilenmeyorlardı. bunu fark edince çok rahatladım. en son apartın önüne geldiğimde, binanın önünde biri durduğu için orası olup olmadığından emin olmadım ve biraz daha ilerleyip doğru yerin orası olduğunu anlayıp geri döndüm. ama hala bina girişini algılayamadığım için ve etrafa anlamsızanlamsız kafa sallayıp bakındığım iin bir erkek kolumu tutup çekiştirmeden, sakince uzaktan nereye gitmek istediğimi sordu. hatta sonra bana bina girişini göstermek için kolunu uzattı. yani doğru olan buydu ve bunu bilmesine çok şaşırdım.