adaptation.

• synecdoche, new york'un habercisi olan yapımdır. bunun sebebi, kaufman'ın sinema dilinde kendine olan referansları kullanarak varoluş üzerine olan felsefesini kurduğu film olmasıdır. sinemada yazarın varoluşunun kendini yutmasıyla çıkan mutlu son yerini tiyatrodaki gündelik insanın ve onu yaratan yazarın varlık matruşkasına bırakacaktır, ve bu yüzden gerçek hayatın gerçek kompleksliğine, çözümsüzlüğüne varırız. insan bu kompleksite içerisinde çözümsüz bir varlıktır, geriye bir tek varlığının sonu kalan. mckee'yle derste olan konuşması da bir hipotezi kafada canlandırır.
  
  (bkz: alınteri değil copy paste)
  
  charlie kaufman: sir, what if the writer is attempting to create a story where nothing much happens? where people don't change, they don't have any epiphanies, they struggle and are frustrated and nothing is resolved. more a reflection of the real world.
  
  robert mckee: the real world?
  
  charlie kaufman: yes, sir.
  
  robert mckee: the real fucking world. first of all, you write a screenplay without conflict or crisis you'll bore your audience to tears. secondly, nothing happens in the world? are you out of your fucking mind? people are murdered every day. there's genocide, war, corruption. every fucking day somewhere in the world somebody sacrifices his life to save somebody else. every fucking day someone somewhere takes a conscious decision to destroy someone else. people find love, people lose it. for christ sake a child watches her mother beaten to death on the steps of a church! someone goes hungry, somebody else betrays his best friend for a woman. if you can't find that stuff in life, then you my friend don't know crap about life! and why the fuck are you wasting my two precious hours with your movie? i don't have any use for it! i don't have any bloody use for it!
  
  charlie kaufman: okay, thanks.
  
  p.s: o değil de, kaufman'ın filmin başlarındaki hastalık hastası halleri bile caden cotard'ın habercisi, bu kadar olur. kendinden şüpheyle başlıyor düşünce.