kırmızı çiçeklinin öyküsü

• yine saian, yine tütünlü eller, yine insan solduran bir şarkı.
  
  ''benim üç ağır kurşunum var belalı
  ve çıkınımda bir çirkin fikrim var, vebalı ''
  
  sözler
  
  işbu adamın elleri açık fakat gökyüzüne
  açtı cebindeki romanı, tükürdü önsözüne
  büyük yağmurdan geçti kötü bir şair ceketiyle
  ve sokaktan kimselere selam dahi vermeden!
  o ne şekilde tütün sararsa sarsın
  yaktı mı yakardı birkaç cümle ve birkaç da anı
  her ne kadar öykümüzün konusu bir başka da olsa
  vardı her düz durumda bile ters bir yanı
  söylenirdi manşetlere bıyık altından
  ve ceplerinde not alınmış kağıtlarla her defa!
  yakasında anlaşılmaz kırmızı bir çiçek;
  sorsak derdi ki, gelip geçenler diyecek merhaba!
  kötü bir ceket ve de bir paspal pantol
  böylece yaşardı çay parasına ve de tütüne
  champollion okur ve geceleri yaslanıp uçardı
  baudleaire'e lautréamont'a bir de yılmaz pütün'e...
  o günden tam üç hafta önceydi
  kasabanın geniş bahçesinde ışıklı bir gecede
  sanki artık varoluş bir anlam kazanmıştı
  onun dudaklarına yapışan o birkaç damla hecede;
  je suis perdue! c'est malgré moi! je n'y peux rien!
  je ne peux pas résister! ...ama bu şurada bir dursun
  o üç hafta nasıl geçti bilmem
  bize kaldı şu belalı şiir bir de 3 belalı kurşun
  
  ayaklarımız bahçelerde
  ayaklarımız çimenlerde kalmış
  her gecenin var bir günahı
  bir kolunda tarla kuşları şarkı söyler
  bir kolunda kargış seni söylerdi
  gloksinyalar ve filbaharlar
  ah kasnı ve sparna
  bahçelerde intiharlar var
  görmüyorsun çıplak bulvarlarda düşlenen dünyayı
  duymuyorsun tik tak saatin kadranında korku
  ben bilendim seni bilmem bırak bizi!
  yıldız tozlarından şiirim var benim bırak bizi!
  nabzım atonal gözüm var fersizim
  mızrapsızım sen yoksan ay karası ben düzensizim
  benim üç ağır kurşunum var belalı
  ve çıkınımda bir çirkin fikrim var, vebalı
  biz sımsıkı ölümün içini gezerdik dışarıdan bakanlar ne derlerse desinler desinler!
  
  çekti vurdu, zavallı kızcağız düştü yere boylu boyunca
  tek kurşun! tek kurşun da borsalino şapkalıya, yerde iki seksen!
  yerde puro yerde sermaye yerde iki noksan
  iki kayıp şarkı kalan tek belalı kurşun
  iki kayıp gövde kaldı tek belalı kurşun
  onu da tuttu sıktı kendi kafasına...
  fakat her nasılsa kaldı yine hayatta
  kaldı komada aylarca
  yattı mahpus damında tam yirmi beş sene
  bir genel afla sonra çıktı bir gün işte..!
  karşısında görüp de beni
  yine yakasında anlaşılmaz bir çiçek
  gülümsedik göz göze gelir gelmez
  doğru nihavent meyhanesine
  olanı biteni o gün bana tekrar tekrar anlattı
  sabaha yakın ve en sonuncusuna şöyle başlamıştı:
  
  ağzım bir küfür! kendini kesecek
  dilimde bir süslü fiyonk onun hakkından gelecektim
  o mahut yaz yeni bir rıhtım çıktılardı kıyıdan
  herkes kendinden verdi ben küpeştesi oldum
  uyudun mu?
  yak bir tane daha yak yak
  doldursana kardeşim sen de!
  velhasılıkelam birader
  deniz çatladı, aşk çatladı
  çatılarda damar damar
  yaz bir bakarsın çiçekleriyle geldi, bahar bir çıktı
  ben bu teknede bir ıskarmoz oldum, bir pupası karayel vurdu
  onu gördüm farbalalı başında tafta kurdele
  bir kaleskadan indi bir kontrdans
  borsalino şapka...
  bir adam...
  sonra kardeşim...
  3 belalı kurşun...