ekşi itiraf

• epeydir en yakın arkadaşlarımla görüşemiyordum çok yoğun oldukları için. geçende ayarladık, içip muhabbet edelim dedik. içtik ama, içince hiç çekilmiyolar. sazı eline alan bırakmıyo, kimsenin birbirini dinlediği yok. ertesi gün epeydir görüşemediğim biriyle daha oturdum. hani kardeşim gibi birisi. ama oturttu beni karşısına ve anlattı. sahiden artık böyle hissediyorum. insanlar beni karşılarına alıp nasıl bir enkaz olduğuma bakmadan gerekli gereksiz her şeylerini anlatıyor. karşıdan gelen reaksiyon biraz olsun umurlarında olsa yine kabullenmeye çalışırım. ama kim konuşsa yüzlerinden bekledikleri cevabı okuyabiliyorum. güvensizliklerini ve kaldıramayacakları her cevsbı okuyabiliyorum. bomboş övünmelerini, aynı hikayeyi kaçıncıya anlatmalarını sabırla dinliyorum ve her seferinde istedikleri cevabı veriyorum. artık o kadar yoruldum ki bu döngüden. artık muhabbetlerden keyif alamıyorum. paylaşmak istediğim şeyi araya sıkıştırabileceğim bir es yakalamaya çalışıyorum o uzun anektodları dinlerken. esi yakaladığımda da söyleyeceğim şeyin kimsenin ilgisini çekmeyeceği sonucuna varmış oluyorum ve vazgeçiyorum. keyfim kaçıyo ve keyif kaçıramıyorum bile belli etmemek adına. sahiden artık insanlara ve kendilerini bu kadar sevmelerine katlanamıyorum. belki de kendimi sevmememe katlanamıyorum.