ekşi itiraf

• hamileliğimin ilk haftaları ... zorunlu harcamalardan dolayı ufak tefek maddi sıkıntılar var .eş kişisi, ^* maaşımı kullanma biçimimi sorguluyor, "nereye harcıyorsun paranı, nereye gidiyor" diye çemkiriyor tepemde. halbuki sigara yok, kuaför yok,makyaj malzemesi bile yok... bilmediği bi harcama asla yok. öyle içime dokundu ki,ertesi sabah uyandım, annemin düğünümüzde taktiği pırlantalı bilekliği üzerinde bir dakika bile düşünmeden kuyumcuya götürdüm. pazarlık bile etmeden sattım.
  
  sonra bi içim acıdı. anneciğim, binbir özveri ile almıştı onu. itirazlarıma rağmen de caymamıştı alma isteğinden. "bir kere alalım, evladiyelik olsun, kızın olursa ona takarsın" diye.
  
  eve geldi,söyledim. yalandan bi kızdı, "ne gerek vardı, hallederdik" falan derken dudağının kenarında beliren gülümseme, parayı alırkenki keyifli hali hiç gitmedi aklımdan.
  
  paraya, mala mülke, takıya, mücevhere asla düşkün olmadım. aslında hatıra düşkünlüğüm bile yok. ama annem sever. severek aldı. ve yalan söyledim. "düşürmüşüm" dedim. hâlâ bilmez gerçeği. söyleyebileceğimi de sanmıyorum.
  
  nerden esti gece gece. bilmiyorum. özür dilerim anne. iyi insan olmak ne kadar önemliyse, iyi insan seçmek de o denli mühimmiş, öğrendim.