helikopter aile

• en sevmedigim aile tipi. cocuklari da psikolojik sorunlu olur 100 de 99. genel de ofkeli ya da aniden ofkelenebilen cocuklar oluyorlar ya da pasif agresif.
• eşşek kadar olmuş(16-17) oğlunu kızını okulundan alır, spor salonundan alır, evde yalnız kalınca tasalanır. gözkulak olmak başka bir şeydir, kafakola almak başka bir şey. sonra benim oğlum/kızım neden kendi kendine iş yapamıyor, gömleğini ütüleyemiyor, hasta olduğunda(nezle vs. gibi) kendiliğinden doktora gidemiyor. bu çocuklar üniversiteye başladıklarında hele bir de gurbet eldelerse, değmeyin haline. işte o leş gibi evler, yıkanmamış bulaşık dağları, en ufak sorununda dahi depresif haller ve hemen ana babaya koşma durumları hep bu nedenle oluşuyor.
• çocuklarıyla, öz be öz türkçe dilii konuşulan bir sülaladen gelmelerine karşın, yemek sofrasında; "could you pass the salt, please orçun?" şeklinde diyaloglar geçen ailedir.
  
  ayrıca bu tip ailelerin veledleri en az 4 farklı dilde 1'den 10'a kadar sayabilirler.
• helikopter aile kavramı, çocuklarının başından ayrılmayan, etrafında pervane olan, her şeylerine yetişmeye çalışan, hayatlarına ve kişiliklerine müdahale eden, evlatlarını tamamen kendilerinin uzantısı olarak gören aileleri tanımlar.
  
  helikopter aileler, tüm iyi niyetlerine rağmen çocuklarının başarısı için çalışsa da "sen yapamazsın, bu genç yaşında hayatını dengelemen mümkün değil, işte bu yüzden devrede olmak zorundayım" imajını verirler. işin ilginç tarafı, çocuklar bu durumdan gayet hoşnuttur. önceki nesillerle karşılaştırıldıklarında inanılmaz teslimiyet sergiliyorlar, çünkü hayat onlara bu şekilde çok daha kolay geliyor.
  
  helikopter aile olarak adlandırılan bu durum, uzmanlarca psikolojik bir sorun olarak ele alınıyor. çocuklarının kendilerine bağımlı olması için ellerinden geleni yapıyor bu tip aileler. bu durum çocuğun kimlik gelişimine de engel teşkil ediyor bir durumda. aşırı korumacı bir çevrede büyüyen, her sorunu anne babası tarafından çözülen, kendi kararlarını alamayan çocukların en belirgin özellikleri; şişirilmiş egoya sahip olma, düşük öz saygı ve yeterlilik duygusu, bastırılmış kişilik, karar vermekte zorlanma, problem çözme becerisi eksikliği şeklinde özetlenebilir.
  
  aşırı koruyucu aile olmak, çocuğun normal gelişimine müdahale eden bir yaklaşımdır. dolayısıyla bu durumdaki çocuğun normal bir gelişim sergileyememesi durumu ortaya çıkar. birçok beceriden yoksun, psikolojik problemler yaşamaya yatkın, iş ve özel hayatında başarısızlıklar yaşayan bir birey olma olasılığı gayet yüksektir. kendi ayakları üzerinde durabilen sağlıklı bir birey olarak yetişemeyen gençlik, sadece aileler için değil toplum için de bir sorundur. sağlıklı bireyler olarak yetişmeyen insanların, sağlıklı bir toplum oluşturması düşünülemez.