iki kişiye bir dünya

• ümit yaşar oğuzcan tarafından 1957 yılının nisan ve eylül ayları arasında yazılmış senfonik şiir.
  
  "bir tanrı tarafımız vardı korkunç
  sevemedik"
• gelme diyorsun
  
  bu gel demektir
  
  birazdan güneş doğacak
  
  dolu dizgin atlılar geçecek yüreğimden
  
  seni düşüneceğim
  
  gümüş mahmuzların parlaklığında
  
  yağmur nal izlerini örtmeden
  
  sana geleceğim
  
  bekle beni
  
  hindistan ‘da banaras şehrinde seni aradım
  
  ganj ‘ın sularında lanetlenmiş insanlar yıkanıyordu
  
  ganj ‘ın suları pisti bulanıktı
  
  içtim
  
  bir kadın tanıdım haydarabat ‘da
  
  cüzamlıydı güzeldi üstelik
  
  sana benziyordu
  
  etli dudakları vardı
  
  brahman mabetlerinde seviştik üç gün üç gece
  
  taşların üstünde yattık
  
  bir hayvan tarafımız vardı alımlı
  
  bir tanrı tarafımız vardı iğrenç
  
  bir insan tarafımız olacaktı
  
  aradık üç gün üç gece
  
  bulamadık
  
  bir tanrı tarafımız vardı korkunç
  
  sevemedik
  
  sonra nijerya ‘da mozambik ‘te altınsahillerinde
  
  kulaklarımda ulu ormanların uğultusu
  
  vahşetin musikisini dinledim yeşil yeşil
  
  zifir gibi bir yalnızlıktı içimde yokluğun
  
  iri bir memeydin kalçaydın avuçlarımda
  
  belki bir tutam tuzdun kirli
  
  seni düşündükçe susuyordum
  
  nehirler göller kandırmıyordu beni
  
  o kadınlara gidiyordum
  
  o bakır tenli kadınlara
  
  o kadınlarla da yattım
  
  adam boyu yaprakların üzerinde
  
  boyanıp boyanıp yeryüzüne çıkıyorduk derinlerden
  
  yorgundum
  
  kuşkuluydum
  
  iliklerime kadar bendim
  
  bir yeşildim
  
  bir beyazdım
  
  karanlıktım
  
  insan eti yiyenler anladı beni
  
  kanarya adalarında
  
  bir kamış kulübede iki ayna buldum
  
  birinde ellerim vardı kemik kemik
  
  parmaklarım beni çağırıyordu sana
  
  birinde gözlerim vardı
  
  ağlıyordum
  
  çiğnenmiş otlara döndüm
  
  ağlamaklı denizlere
  
  köpek balıklarının azı dişleri avutmaz beni
  
  bir gemiydim
  
  battım
  
  santa – isabelle adasının önünde
  
  şimdi 3200 metre derindeyim
  
  sana ahtapot gözleri topluyorum
  
  sana mürekkep balıklarının gözyaşlarını getireceğim
  
  bırak beni
  
  yosunlarla bir çeşmeden su içiyorum
  
  o derinliklerde bir mağarada buldum kendimi
  
  önce garipsedim çıplaklığımı
  
  utandım
  
  sonraları alıştım güzelliğime
  
  bir elim sendin
  
  bir elim ben
  
  ayaklarımı göremezdin
  
  öyle uzaktaydı
  
  sağ kolumu mekke ‘de kestiler şafak vakti
  
  utanmaz yalnızlığımla kaldım çaresiz
  
  bitmez
  
  haçlı seferleri boyunca anlatsam maceramı
  
  yakına gel
  
  dört yanımız iri ıstakozlarla dolu
  
  yalnız değiliz
  
  tuk ki bu tuzlu balıklarda benim yüreklerim çarpıyor
  
  tut ki gözümün yarısı elmada yarısı kapanık
  
  tut ki ben beyaz peynirim ben zeytinim
  
  al
  
  ekmeğine katık et beni
  
  dufy ‘nin bir sokağı vardı bilir misin
  
  ilkin seni o mor sokakta gördüm
  
  temmuzun ondördüydü
  
  bütün itliği üzerindeydi güneşin
  
  bir yeşil elbisen vardı
  
  bir siyah ayakkabın vardı
  
  bir gözlerin vardı
  
  bir dudakların vardı
  
  ama ben yoktum o sokakta
  
  tahiti adalarında
  
  gaugin ‘le seni düşünüyordum
  
  absent kadehlerinde ellerini içiyordum yudum yudum
  
  dufy ‘nin sokağı aklıma nereden geldi
  
  bir çift zar aldım
  
  attım gökyüzüne
  
  adis-ababa şehrine düştü
  
  adis-ababa şehrinde kadınlar
  
  hepyek bakıyordu yüzüme
  
  yüzümde cinayetler işleniyordu her gece
  
  kadmiyum kırmızısından kanlar akıyordu nehir nehir
  
  sen baksan görürdün
  
  her gözüme bir düşeş oturmuştu
  
  sen görsen anlardın
  
  titanyum beyazı yalnızlığımı
  
  budapeşte köprüsünün üzerinde
  
  bir çingene falıma baktı
  
  dedi üç günde öleceksin
  
  ben üçbin yıldır seni arıyorum
  
  kapılara sığmıyor umutsuzluğum
  
  lağım kokuları gibi çirkef gibi kederliyim
  
  içimden dünyayı ipe çekmek geliyor
  
  cümle yıldızlar şahidim olsun
  
  yapmazsam adam değilim
  
  sanghay ‘da orospular benimle yatmadı
  
  çirkinsin dediler
  
  pissin dediler
  
  yıkandım arındım
  
  afyon yüklü mavnalar geçiyordu çin denizinden
  
  birisi geçmişime küfretti
  
  tuttum öldürdüm
  
  geçmişim seninle güzeldi temizdi aktı
  
  kirlettim
  
  affet beni
  
  hamamatsu ‘da bir geyşa kızı yüzüme tükürdü
  
  pyong-yang ‘da kurşuna dizdiler beni
  
  tiz bir boru sesi üç defa ti çekti
  
  trampetler başımda zonkluyordu
  
  kederliydim
  
  çaresizdim
  
  canım tchaikovski ‘yi dinlemek istiyordu
  
  ah o keman konçertoları öldürdü beni
  
  dinsizdim istanbul ‘da minareler üstüme yıkıldı
  
  yoksuldum kudüs ‘te kiliseler kabul etmedi beni
  
  gelme diyorsun
  
  bu gel demektir
  
  birazdan akşam olacak
  
  rachmaninof ‘la bir meyhanede içmeliyim bu gece
  
  sonra sana gelmeliyim
  
  rachmaninof nereye giderse gitsin
  
  şimdi bir derin mavide akşam oluyor
  
  gök mavi deniz mavi
  
  mor dağlar yeşil ağaçlar mavi
  
  bozuk düzen mavi gecelerden sesleniyorum sana
  
  ne opera aryaları
  
  ne beşinci senfonisi beethoven ‘in
  
  bir yalnızlık marşıdır çalınıyor uzakta
  
  gün ışığı arkamızda kaldı bak
  
  tanyerinde unuttuk gözlerimizi
  
  gel artık
  
  hayata yeniden baçlayalım
  
  gel artık
  
  bu mavilerde kimseler görmez bizi
  
  solfej anahtarlarını kaldıralım
  
  do ‘ların mi ‘lerin önünden
  
  bırakalım bu dünyayı alabildiğine dönsün
  
  ölmekse daha kolay ne var
  
  yaşamaksa sensiz mümkün değil
  
  iskender adam edemedi bu dünyayı
  
  biz mi edeceğiz
  
  eflatun çözemedi yaşamanın sırrını
  
  biz mi çözeceğiz
  
  bütün yataklar bir kişilik
  
  git diyorsun
  
  nereye gideyim
  
  birazdan gece olacak
  
  ağır kılıçlar parçalayacak yüreğimi
  
  pis bir koku gibi çökecek üstüme yalnızlığım
  
  seni düşüneceğim stepler ortasında yorgun kimsesiz
  
  dolu dizgin atlılar geçmeyecek yüreğimden
  
  bir gözümde gümüş mahmuzların pırıltısı hazin
  
  bir gözümde bozulmuş nal izleri
  
  durup durup ağlayacağım
  
  sen bu ayrılıklar için mi yaratıldın söyle
  
  bu zehir zemberek kederler için mi
  
  bak bütün orkestralar sustu
  
  bütün ışıkları söndü dünyanın
  
  korkma
  
  haydi uzat ellerini
  
  geçmiş yılları yeniden yaşayalım bir bir
  
  bak dinle
  
  bir seslenen var uzaklardan
  
  bak dinle
  
  kader kapıyı çalıyor
  
  gelme diyorsun
  
  gelme diyorsun
  
  bu gel demektir.
  
  ****
  
  tanrının bıraktığı yerden biz başlıyalım
  
  üç milyar insanın yarısını sen öldür yarısını ben
  
  üç kişi kalsak yetişir yeryüzünde
  
  yaklaş bana
  
  seninle kardeş değiliz
  
  hüzünle karışık sevinçlerden kurtul artık
  
  arzuların o belli belirsiz sıcaklığını sev
  
  biliyorsun
  
  önce tanrı insanı yarattı
  
  sonra insan sevgiyi
  
  ne yapsak boş
  
  ne kadar çabalasak faydasız
  
  geriye dönemeyiz
  
  olanlar oldu iş işten geçti
  
  çamurumuza sevgi katılmış bir kere
  
  kim bu şarkıları söyleyen
  
  karcığar faslından düm tek üzere
  
  aklım bir yere erişti durdu
  
  susun
  
  şimdi üçgenlerle oynuyorum
  
  kaldırın bu daireleri
  
  bir model kız geldi soyundu karşımda
  
  saçlarından üç fırça yaptım
  
  üç tüp boyan vardı
  
  verenoz yeşili zümrüt yeşili krom yeşili
  
  hepsini kattım birbirine
  
  senin yeşilini buldum
  
  senin yeşilinde orkestralar debussy ‘den çalıyordu
  
  senin yeşilinde unuttum siyahlığımı
  
  bu deli eden uğultu nerden geliyor
  
  kim kırdı bu aynaları
  
  toplayın yüzümüzü görelim
  
  çirkin değiliz artık
  
  bir kapı açılda önümüzde ölümsüzlüğe
  
  güzeliz
  
  sabahlar bizimle dolu
  
  işık diyordun al işte
• tanrı sensin dünya da sana girsin böyle bir bıkmışlık böyle bir ne işim var benim buradacılık..
  
  bir kuple sibuple
  
  nasıl aldandık bunca zamandır
  nasıl inandık güzelliğine hayatın
  bize ne doğan güneşten
  büyüyen buğdaydan akan sudan bize ne
  alabildiğine kederliyiz yorgunuz
  bize dostlugu öğrettiniz
  bize sevmesini öğrettiniz böyle delicesine
  sevdikse günahlarımız tanrının boynuna
  sevilmedikse insanlar utansın kederimizden
  ne aradık ne bulduk dünyanızda söyleyin
  bir sevgiyi bile çok gördünüz bize
  öpüştük uykularımızda ayıpladınız
  kara kara yengeçleri saldınız üstümüze
  şimdi de bir yaşamaktır tutturmuşsunuz
  rahat bırakın bizi
  göğüyle deniziyle
  taşıyla toprağıyla
  o yoktan var ettiğiniz tanrısıyla
  dünyanız sizin olsun.
  
  ü.y.o
• ümit yaşar oğuzcanın şiiri.
  salt aşk değil. dünya'ya, düzene, tanrıya isyan da vardır. gerçekten özel bir şiir.
  
  ''yeni bir dünya kurardım sana
  insansız, tanrısız, kedersiz
  severdin''
  
  ''verdiğin her kederin yüreğimde yeri var
  hangi kitabı açtıysam seni okudum yıllardır
  hangi aynaya baktıysam seni gördüm
  gel desen gelemem
  git desen gidemem
  öl desen kanım akmaz
  anladım artik seni sevmek yüce bir şey
  anladim seni sevmek tanrı'ya yaklaşmak gibi''
  
  ''kim kurdu bu düzeni nerdeyiz
  bu tekerlekler nasıl dönüyor boşlukta
  bu umutlar bu dualar bu kahrolası hayaller
  nasıl bunca yıldır barındırdı bizi
  bu katı yürekli topraklar
  bu gülünç mezartaşları
  ölümler ölümler ölümler
  ölümlerden beter yalnızlığımız
  bu macera ne zaman bitecek söyleyin
  söyleyin ne zaman aydınlanacak
  bu karanlık alın yazımız''
  
  şiirin tamamı, ve seslendirilmişi için
  http://www.aydogantemel.com/dunya.html
• umit yasar oguzcan bir kitabı gel bak bir tanrı yarattım senden diye bitiodu anımsadıım kadarıyla
• içeriği seçme şiirleri ve sahibini arayan mektuplardan oluşmaktadır...
• aydoğan temel'in sesinden dinlemek için:
  
  1. bölüm: http://www.youtube.com/watch?v=aybk886wjs0
  2. bölüm: http://www.youtube.com/watch?v=poqy-ktlxqe
  3. bölüm: http://www.youtube.com/watch?v=osw868nbilk
  4. bölüm: http://www.youtube.com/watch?v=jaw9ifpnpug
• “dinsizdim istanbul’da minareler üstüme yıkıldı
  yoksuldum kudüs’te kiliseler kabul etmedi beni
  gelme diyorsun
  bu gel demektir
  birazdan akşam olacak
  rachmaninof’la bir meyhanede içmeliyim bu gece
  sonra sana gelmeliyim
  rachmaninof nereye giderse gitsin”
• bütün şiirleri sanki şiirden ziyade şarkı olmak için yazılmış gibi bir duygu verir bana ümit yaşar'ın. o yüzden şiir tadında okuyamadım bundan önceki şiirlerini maalesef. bu şiirini de 30 yaşın üzerinde iken bir rakı masasında keşfettim. önceki yazdıklarından farklı, bambaşka...sevdiğinize daha çok aşık olmanızı sağlıyor dinleyince/okuyunca. 25 yaşında aynı hissi verir miydi bilemem. belki bir yaştan sonra yaşanmışlık ve tecrübe artınca bulunca kaybetmek istemediğiniz kişinin önemini algılamanıza yol açıyor.
  şiirin her bölümünde "dünyayı dolaştım durdum ama kıblem değişmedi ve her seferinde senin yönüne, senin gölgene eğiliyorum"dediğini hissediyorsunuz şair başka kelimeler tüketse de. bir bölümü var ki titreyerek okuyorum her okuduğumda :
  
  "desem ki yeryüzüne bes peygamber geldi
  besincisi sensin
  desem ki iki kisi kaldik dünyada
  ıkincisi sensin
  desem ki biri var yeri gögü var eden
  o da sen olurdun
  sana tapmak için
  kilden bir heykel yapardim güzelligince
  bilsem ki sen tanri'dan iyisin
  bilsem ki tanri senden güzel degil "
  
  aşk başka daha nasıl güzel tarif edilir ha bir asa bulmuş ve yarmışssın kızıldenizi boyuna şöyle ortadan ikiye , ha kapatmışsın tekrardan mutsuzluğuyla bütün firavunlar peşinden koşarken, yardığın gibi denizi... ya da bu harfleri ilmek ilmek birbirine geçirip daha nem olabilirsin demişsin...ne söylersen sevgiline bundan daha anlamlı olabilir ki ve gel de içme bu mısraları okuyup için titreyerek şimdi.
• dopdolu bir üyo şiiri olmasının yanı sıra en sevdiğim şiirlerden biridir.
  
  --- spoiler ---
  
  şimdi bir derin mavide akşam oluyor
  gök mavi deniz mavi
  mor dağlar yeşil ağaçlar mavi
  bozuk düzen mavi gecelerden sesleniyorum sana
  ne opera aryaları
  ne beşinci senfonisi beethoven'ın
  bir yalnızlık marşıdır çalınıyor uzakta
  gün ışığı arkamızda kaldı bak
  tanyerinde unuttuk gözlerimizi
  gel artık
  hayata yeniden başlayalım
  gel artık
  bu mavilerde kimseler görmez bizi
  
  --- spoiler ---