• yarışma kısmını bir kenara bırakırsak, gözlemlediğim kadarıyla köpekle koşu yapmak, bu güzel canlıları çok mutlu eden, sahipleri ile kurduğu bağı güçlendiren, birden fazla köpekle koşuluyorsa, grup içindeki hiyerarşiyi pekiştiren bir aktivite.

    kurt atalarından aldıkları sürü alışkanlıkları, birlikte koşarken en üst düzeyde tatmin edilmiş oluyor.

    biraz açmak gerekirse, patili dostlarımın sağlığı için yapıyorum ben bunu.

    malum, kısırlaştırma sonrası köpeklerin aktivitesi azalıyor, iştahı artıyor ve kilo sorunu başgösteriyor.

    biz de bu sorunu yaşamamak, ya da daha az yaşamak adına akşamları beraber koşular yapıyoruz. 5 kişilik bir koşu takımıyız: bozo, pati, balbal, kömür ve uuça. (bkz: wolfpack).

    en önde sürünün en baskın köpeği olmak üzere bir hiyerarşi belirleniyor. alfa köpek devamlı diğerlerini kontrol altında ve gerisinde tutuyor. koklanacak noktaları ilk o kokluyor. işaretlenecek yerlere önce o işaret bırakıyor. zaman zaman geri dönüp sahibinin yanıbaşında koşuyor. diğer köpeklerin sahibine kendisi kadar yaklaşmasına izin vermiyor.
  • cok tehlikelidir. kopek harbi kopekse belli bir yastan sonra sizi cok rahat bir sekilde gececek hale gelir. kopeklerde genellikle de gectikten sonra "onune geceyim, kazandigimi belli edeyim, evet ben kazandim" mantigi oldugu icin siz depar atarken o onunuze gecer. bir arkadasim bu sekilde dusup kolunu kirmisti, ben de cok kez takilip yere yuvarlandigimi bilirim. tabi kopek arkadas egleniyor orda, haberi yok birseyden.
  • oldum olasi yenildigim bir yaris turudur. okuz gibi olmam yuzunden midir bilemiyorum, ama kopek bir de safkan av kopegi olunca (kurzhaar) gecmek bir imkansiz oluyor.

    namussuz genelde bisikletlen gidince bile gecebiliyor ya, o da ayri konu.
hesabın var mı? giriş yap