aşklar içinde

• edip cansever şiiri...
  
  "...
  söyle en son nerede görmüştüm seni
  böyle dumanlar vardı gözlerinde, boynunda bir de
  şimdi gene var
  bileklerinde, bileklerinin renginde
  dudaklarında, dudaklarının
  gözlerinin dolar gibi olması renginde ve
  yorgunsan bir kıyı kahvesinde dinlenirkenki
  üşüdüğün, başını omuzuma koyduğun, sonra elele
  bir aşkı yaşamak, bir aşkın bilinmesinden bambaşka değil miydi
  ve bu ikisini ayıran duman, yani bir aşkı bizim yapan
  bu dumanların hepsi gibi varsın şimdi de
  acele etme yoksun belki
  ben her şeyin bir bir yok olmasına o kadar alıştım ki
  ve her şeyin bir bir var olmasına o kadar alışacağım ki
  bilirsin neler için çarpmıyor bir yürek
  ..."
• denizin en az yeri bir köpüğü başlatıyor
  yürüyorum kumların çakıllarin yanı sıra
  yüreğimde bir sancı keskin bir akasya kokusundan avuçlarımda bir yanma
  büyüyen bir ürpertiyim sanki, kayıp gidiyorum üstünde sabahın
  oldu olacak
  eğilip bir taş alıyorum yerden, fırlatıyorum denize
  ufacık bir gülüş geçiyor suyun üzerinden
  bir çocuğun gülüşü gibi
  aşkların, nice aşklarin ayrılık günü gibi
  bir sokağın ucunda kaybolup solan
  daha çok solan, aşkların solgunluğu suyun üzerinde
  korularda yoğun bir erguvan sisi.
  
  hisarlı balıkçı ağlarını ayıklıyor
  ağları pembeden hüzne giden
  dip sularında mercanlar gibi koyulaşan
  kirpiksiz gözleri böyle daha güzel
  çil basmış yüzünü bütün
  parmakları capcanlı, pavuryalar gibi
  merhaba, desem bir kucak balık atacak önüme
  biliyorum atacak
  böyledir memleketimin yoksul halkı
  bir onlarda rastladım bu cömertliğe
  istavritler kıpır kıpır dibinde sandalının
  balık dedin mi, oynamaz gözleri hiçbirinin, tertemiz bir resim gibi
  bakarlar insana
  günlerce bakarlar, bıraksan yıllarca bakarlar belki
  gözlerin gibi senin, yıllardır unutamadığım
  ve bu yüzden olacak düşünmedim şimdiye kadar bir balığın ölebileceğini.
  
  hızar sesleri geliyor yakından, güneşin döndüğünü görüyorum
  çınar yapraklarının arasında yeşil yeşil
  yeşille sarı birlikte dönüyor
  denize düşüyorlar kırıla kırıla
  bir örtü oluyor düşündügüm her şey denizin ve asfalt yolun üstünde
  gözyaşları bir örtü, onurla cesaret bir örtü
  senin upuzun gövden -kapkara saçlarınla-
  daha da uzun şimdi bir örtü olarak
  denizin kıvrımlarında aşka hazırlanıyor
  göğe düğmeler gibi yapışmış kirazların altında
  yıllar var ki unuttuğumu sanırdım bu örtüyü ben
  sevgiyi bilmezdin de ondan, sevişmeyi bilirdin yalnızca
  birtakım sözler de bilirdin, niye saklamalı, en ustalıklı sözlerdi onlar
  
  ama bak
  kaybolup giderdi her biri, karşılaştılar mı bir yerde şiirle
  aslına bakarsan en güzel aldanmaları yaşadık seninle biz
  hatırlıyorum da öyle.
  
  tepelerde otlar yakmışlar, kuzular dolaşıyor dumanların arasında
  bir kızla oğlan geçiyor, birbirilerine iyice sarılmışlar
  kızın ağzında ince bir dal parçası
  dalın ucunda bir tomurcuk, ağzıyla dudaklarıyla beslemiş sanki onu
  öylesine bilmek istiyorum ki ne konuştuklarını, ama duymaktan
  korkuyorum gene de
  söyle, en son nerde görmüştüm seni
  böyle dumanlar vardı gözlerinde, boynunda bir de
  şimdi gene var
  bileklerinde, bileklerinin renginde
  dudaklarında, dudaklarının
  gözlerinin dolar gibi olması renginde ve
  yorgunsan bir kıyı kahvesinde dinlenirkenki
  üşüdüğün, başını omzuma koyduğun, sonra elele
  bir aşkı yaşamak, bir aşkınn bilinmesinden bambaşka değil miydi
  ve bu ikisini ayıran duman, yani bir aşkı bizim yapan
  bu dumanların hepsi gibi varsın şimdi de
  acele etme yoksun belki
  ben her şeyin bir bir yok olmasına o kadar alıştım ki
  ve her şeyin bir bir varolmasına o kadar alışacağım ki
  bilirsin neler için çarpmıyor bir yürek.
  
  küçüksu çayırını şantiye yapmışlar
  işçiler beton döküyor, demir eğiyor, zift kaynatıyor
  vakit öğleyi geçti çoktan, yemeklerini yemiş olmalılar
  coca-cola’ya doğrayıp ekmeklerini
  işçilerimiz, yarını kuracak olan işçilerimiz
  ben görür müyüm bilmem, ama kuracaklar mutlaka
  coskuyla çakacaklar her çiviyi, türkülerle dökecekler betonu
  ve onlar
  onlar, diyorum sadece
  bir yolculukta karşılıklı konuşan adamların
  parmak uçlarındaki sigaralar gibi şaşkın
  bilmeden ne yapacaklarını
  anlayacaklar ne kadar güçsüz
  ne kadar zavallı olduklarını
  vakit öğleyi geçti çoktan.
  
  bir tanker geçiyor şimdi de tam akıntının ortasından
  baştanbaşa gül rengi
  kimseler görünmüyor içinde
  neden görünmüyor, bilmiyorum
  yolcu uçaklarına, yük kamyonlarına, fabrikalara petrol taşıyor
  tanklara, savaş gemilerine, roketlere de
  yılların, yüzyılların
  bitmeyen vahşetini ateşlemek için
  sanki bu yüzden kimseler görünmüyor ortalıkta, utançlarından
  utancı bilerek yaşamak korkunç
  daha korkuncu da var:utancı bilerekten yaşatmak
  gördük hepsini işte, daha da görüyoruz.
  
  pembeye dönük bir aydınlık, yağıyor usul usul
  bir poyraz çıktı hafiften, kuzeye çevrildi teknelerin burnu
  ve güneş kaydıkça kayıyor batıya doğru, birazdan kan kırmızı bir gök
  buğulanacak
  birazdan kan kırmızı bir akşam yağmuru da dökülebilir
  neler olabilir birazdan
  bir uçak geçiyor yaldızdan bir iz birakarak
  içindeki mutlu yüzleri düşünüyorum
  bir hüzün basıyor gene, ne kadar istemesem de
  çabuk geçiyor
  nerede okumustum, hatırlamıyorum şimdi, biri mi anlatmıştı yoksa
  mahpusunu kıskanan bir gardiyani
  ve düşün sevgilim, mahpusunu kıskanan bir gardiyan düşün
  ne kadar acı bunlar
  kıskanıyorlar hepimizi ve kıskanacaklar
  güç iştir çünkü bir tarihi insan gibi yaşamak
  bir hayatı insan gibi tamamlamak güç iştir
  birazdan akşam olacak sevgilim
  bütün heybetiyle akşam olacak
  sevgilim, diyorum, oysa kimsecikler yok yanımda
  bilmiyorum kime sevgilim dediğimi
  bildiğim bir şey varsa
  o kadar yeni bir anlamda söylüyorum ki bu kelimeyi
  unutup birden zamanı ve yeri
  onunla bir günü kutluyorum coşarak
  onunla bir günü kutluyoruz sanki.^*
• 'kıskanıyorlar hepimizi ve kıskanacaklar
  güç iştir çünkü bir tarihi insan gibi yaşamak
  bir hayatı insan gibi tamamlamak güç iştir'
  
  gibi vurucu dizeleri olan edip cansever şahaseri.
• sevgi soysal'ın çok etkilendiği bir edip cansever şiiri..
  sevgi soysal bu şiirin son bölümüne erimiş bitmiş. yıldırım bölge kadınlar koğuşu'nda geniş şekilde alıntılamış. boşuna değil, şiirin içinde "mahpusunu kıskanan gardiyan" diye bir imgesi var. ölümsüz, bitimsiz anları var şiirin. çok derin bir edip cansever şiiri. soysal'ın (değiştirip) alıntıladığı haliyle son bölümü:
  
  "kıskanıyorlar hepimizi kıskanacaklar.
  güç iştir çünkü bir tarihi insan gibi yaşamak,
  bir hayatı insan gibi tamamlamak güç iştir.
  birazdan akşam olacak sevgilim.
  bütün heybetiyle akşam olacak.
  sevgilim diyorum, oysa kimsecikler yok yanımda.
  bilmiyorum kime sevgilim dediğimi.
  bildiğim bir şey varsa.
  o kadar yeni bir anlamda söylüyorum ki bu kelimeyi.
  unutup birden zamanı ve yeri.
  onunla bir günü kutluyorum coşarak.
  onunla bir günü kutluyorum sanki."
  
  [günlerdir bu dizelerini yineliyorum edip cansever'in. sessizlik saatlerinden birinde, ranzamda yeni dergi okurken yakaladım bu dizeleri. yakaladım diyorum, çünkü uzun bir süredir içimde artakalmış güzelliği korumak için gösterdiğim çabadan öylesine yoruldum ki, dışardaki güzelliklere eski açıklığımı yitirmiş olabilirim." sevgi soysal - yıldırım bölge kadınlar koğuşu
  
  [böyle bitiyor yıldırım bölge'den sivile gönderilişimin hemen ardından yazdığım mektup. mektubun sonunda, yine edip'ten bir dize.
  
  "ben her şeyin bir bir yok olmasına o kadar çok alıştım ki.
  ve her şeyin yeniden bir bir var olmasına o kadar alışacağım ki."] sevgi soysal - yıldırım bölge kadınlar koğuşu
• "...
  pembeye dönük bir aydınlık, yağıyor usul usul
  bir poyraz çıktı hafiften, kuzeye çevrildi teknelerin burnu
  ve güneş kaydıkça kayıyor batıya doğru,
  birazdan kan kırmızı bir gök buğulanacak
  birazdan kan kırmızı bir akşam yağmuru da dökülebilir neler neler olabilir birazdan
  bir uçak geçiyor yaldızdan bir iz bırakarak içindeki mutlu yüzleri düşünüyorum
  bir hüzün basıyor gene, ne kadar istemesem de çabuk geçiyor
  nerede okumuştum, hatırlamıyorum şimdi, biri mi anlatmıştı yoksa
  mahpusunu kıskanan bir gardiyanı
  ve düşün sevgilim, mahpusunu kıskanan bir gardiyan düşün
  ne kadar acı bunlar
  kıskanıyorlar hepimizi ve kıskanacaklar
  güç iştir çünkü bir tarihi insan gibi yaşamak
  bir hayatı insan gibi tamamlamak güç iştir birazdan akşam olacak sevgilim
  bütün heybetiyle akşam olacak
  sevgilim, diyorum, oysa kimsecikler yok yanımda bilmiyorum kime sevgilim dediğimi
  bildiğim bir şey varsa
  o kadar yeni bir anlamda söylüyorum ki bu kelimeyi
  unutup birden zamanı ve yeri
  onunla bir günü kutluyorum coşarak
  onunla bir günü kutluyoruz sanki..."