fidan boylum

• bir ümit yaşar oğuzcan şahanesi. belki bu zaman diliminin bende uyandırdığı hissiyattan dolayı en çok "bu almaya alışkın fidan boylum/bir dünya yaratmaya yeterdi verdiklerin." şeklindeki son iki mısraı beni çok etkilemiştir. şiirin tamamı şöyle:
  
  fidan boylum
  
  sen anlaşılmamış bir kadınsın fidan boylum
  bir karanlıktır sende pırıl pırıl zamanlar
  mağrur kalbin her yerde asi ve yapayalnız
  neylersin? umduğun gibi çıkmadı insanlar
  
  herkes bir şey aldı götürdü senden
  dağıttın kaç yıl sevgilerini cömertçesine
  gözlerin bir vefa arar, arar da bulamaz
  nicedir hasret kulakların bir dost sesine
  
  bilirim, çoğu gün hüzünlüdür bakışların
  içinde biri ağlar, güldüğün zaman bile
  gömerken kalbine bütün arzularını
  yanarsın, yaşanmış anıların özlemile
  
  sevdiğin mahzun şarkılardır, hüzünlü resimler
  garip akşamlarda yaşadığını anlarsın
  çevrende kim varsa konuşur durmadan
  sen hep bir heykel asaletiyle susarsın
  
  erişilmez bir gururla gizler yaşlarını
  gözlerin uzak bir noktaya dalar da
  o inanmayan halinle baktığın zaman
  kendin bile yabancısın kendine aynalarda
  
  çoğu zaman hüzün bulutları dolaşır yüzünde
  anlatır yalnızlığını mağrur kirpiklerin
  bu almaya alışkın fidan boylum
  bir dünya yaratmaya yeterdi verdiklerin.
• cümle içinde kullanım örneği: demirciler demir döver tunç olur, tolga çandar'dan.
  bir çok yakın örnek ise çatalçam'a kurşun attım, hayriye derviş'ten.
  
  (bkz: selvi boylu)
  (bkz: boylu boslu)
  (bkz: incedalan)
  (bkz: fidan boylu)