hayatta hiçbir şey için üzülmeye değmez

• e ama yaşamak için duygular gerekiyor sevmek gerekiyor üzülmek gerekiyor sevinmek ve mutlu olmak gerekiyor onu ne yapacağız üstad? diye anti tezi bulundurulabilir kısır döngüdür çok yanaşmamak gerekir.
• genellikle başkasına teselli amaçlı söylenen ,kendi hayat aforizması için uygulanabilirliği düşük olan önerme.
• bunu kabullenmenin yolu, insanın kendisini hiçbir zaman başkasının insafına bırakmamasından geçer
• üzülecek kadar değerli bir şeyi olmayan insanlardan sık sık duyulan söz grubu.
• (bkz: üç günlük dünya)
• "sadece bu sebepten 'hayatın kendisi' üzülmeye değer olabilir."
• (bkz: dunya sikine minare gotune)
• (bkz: hüseyin üzmez)
• hiçbir şey hakkında hiçbir fikri olmayan birinin teselli cümlesidir. sanki üzülmek insani bir duygu değilmiş, duygularımız tamamen kontrolümüz altındaymış, seçme şansımız varmış gibi! üzülsen, üzülme derler de, ağız dolusu bi kahkaha patlatsan aferin mi derler? yok nerde. neye, ne kadar üzülüp, neye ne kadar sevinmemiz gerektiğini hatırlatırlar durmadan. hayatta hiçbir şey üzülmeye değmeyecekse, sevinmeye de değmeyecektir. üzülemediğin bir şeyin aksine nasıl sevineceksin?
  
  bi insanın hayatında üzülmeye değecek, kaybettiğinde üzüleceği bir şeyler yoksa kazandığında sevineceği bir şeyi de yoktur.. ne b.ktan bi insan, ne b.ktan bi hayat!!
• üstteki arkadaşın iddiası gibi belki hayat hakkında bilgisi olmayan birinin sözüde olabilir fakat benim için yaratıcıyı ve dünyanın aşağılık olmasını kavramış birisinin sözüdür.
  
  söylenen söz, dünyada hiç bir şeye üzülmeyin demiyor, hiç bir şey üzülmeye değmez diyor. eğer sadece bu hayatı ilgilendiriyorsa ve geçiciyse hiç bir şey için sevinmeye de değmez, yokluğa gideceksek hiç bir şeyin anlamı yoktur.
  
  fakat kuran'a inanan birisi için dünya hayatı bir oyun, eğlence, süs, aramızda övünme, para ve çocuk çoğaltma yarışından ibarettir. bir geçimlik rızık ve bir kaç saat kaldığımız bir alt evrendir, anlamı ve güzellikleri aldatıcıdır ve daha büyük bir amaca hizmet eder, üzülmek anlamsızdır.
  
  bu sözü belki de binlerce kişi söylemiştir fakat sözün benzerini ilk olarak reşad halife'den duyduğumu belirtmeliyim.