• en güzelinden bir savaş karşıtı film. mario monicelli'nin 1959 yılında çektiği film, birinci dünya savaşı'nda italyan ordusunda savaşan iki korkak askerin hikayesini, monicelli'nin kendine has mizahi üslubuyla anlatıyor. film, birkaç göğüs göğüse savaşma sahnesi içerse de izleyiciye saving private ryan tarzı etkileyici savaş sahneleri göstermeyi amaçlamıyor. daha ziyade savaşan askerlerin duygularına odaklanarak savaşmanın doğurduğu sıkıntılar dile getiriliyor.

    önceleri savaşmamak için ellerinden geleni yapan, korkak ve tembel gösterilen iki askerimizi, filmin sonunda birer kahraman haline getiren monicelli'nin, tembelliği ile ünlü halkına bu vatanperverane selamı da hoş olmuş.

    ayrıca, filmin ortalarında; saklanan askerlerin, savaş bittikten sonra savaş meydanında dolaşarak ölü askerlerin toplanmasını seyretmeleri, il buono, il brutto, il cattivo filmindeki köprü uçurma sahnedeki savaşı anımsattı.

    iki saatten biraz uzun süren ve temposu zaman zaman düşen film yine de kesinlikle izlenmeyi hak ediyor.
  • all quiet on the western front'un vatanseverliği az mizahı fazla bir halefi gibi duran film, kanımca mash, la vita e bella gibi daha sonradan çekilen savaş karşıtı filmlerden de iyidir.

    --- spoiler ---

    at arabasında kucağında bebeğiyle oturan anneye askerlerden birinin sarf ettiği ve acı gülümseten replik:
    - 1916 doğumlular ne kadar şanslı, hayatlarında hiç savaş görmeyecekler.

    --- spoiler ---
  • 1959'da altın aslan'ı kazanmış filmdir.
  • bir italyan arkadaşımın tavsiyesi üzerine izlediğim film. film hakkında hiçbir bilgim olmadığı için savaş sahnelerinin bol olduğu bir ı. dünya savaşı filmi bekliyordum; ancak çatışmanın dışında cephedeki askerlerin neler yaşadığını anlatan bir filmdi daha çok. ailesine cepheden para göndermek için pek çok kez canını hiçe sayan bordin'in şu sözü tam da bunu anlatıyor aslında:
    "insanlar savaşta askerliğin sadece ateş altındayken zor olduğunu sanıyorlar. ıslak zeminde kıçının üzerinde oturarak istihkakın gelmesini beklemenin ne kadar zor olduğunu bilmiyorlar."
    filmin iki baş karakteri oreste ve giovanni korkak ve üçkağıtçı olduklarından sürekli cephe gerisine kaçmanın yolunu arıyorlar. bu sayede çoğu kez sıcak çatışmanın dışında kalmayı başarıyorlar. bütün bunlara rağmen iyi insan olduklarını zaman zaman gösteriyorlar. giovanni aşık olduğu constantina ile çocuğuna ve dadısına şehirden ayrılırlarken yardım etmek için koşmakta tereddüt etmiyor. oreste ve giovanni izinli oldukları sırada "güzel kadınların ve şarabın olduğu" udine'ye gitmek için orduyu ağırlayan şehirlilerden askerlere bağış adı altında para toplayacak kadar düzenbazlar. fakat tren garında karşılaştıkları, birkaç gün önce cephede ölen boris'in eşine kocasının öldüğünü söyleyemeyip topladıkları bütün parayı ona veriyorlar.
    öte yandan mario monicelli savaş karşıtı yönünü de her fırsatta seyirciye göstermekten geri durmuyor. film boyunca şu minvaldeki replikleri tekrar tekrar duyuyoruz: "insan öldürmek bu kadar kolay mı?" askerler yeri geldikçe savaşı sorguluyorlar. filmin sonlarına doğru savaşın askerleri nasıl duygusuzlaştırdığını magripli rosario'nun filmin başında aşık olduğu artist francesca bertini'den aldığı mektubu okumadan fırlatışı çok güzel gösteriyor.

    --- spoiler ---

    açıkçası filmin sonunda iki baş karakterinde hayatta kalacağını sanmıştım. ama giovanni'nin italyan ordusuna ait gizli bir bilgiyi ele vermeyip kurşuna dizilmeyi göze alması, savaşın korkak bir insanı bile sonunda kahramana dönüştürebileceğini gösterdi.
    --- spoiler ---

    ayrıca filmde komutanlığın askeri yönünün dışında insanları idare etme yönünün de gösterildiği sahneler vardı. filmin başlarında yüzbaşının cepheden gelen askerlere ceza vermek zorunda kalacağı için, yaptığı hata yüzünden teğmene kızışı çok iyiydi.
  • 1959 yapımı, savaş karşıtı italyan komedisi. komedi dediysem öyle gülüp kahkaha atacağınız birşey değil, yeri geliyor siperlere giriyor , yeri geliyor yoksul askerlerin dilinden savaşa dair eleştireri yapıyor, yeri geliyor koca taburun kasabanın tek kadınına yavşamasını savaşın acımasızlığını göstererek anlatıyor. bunu da , sürekli cepheden kaçmaya yol arayan iki korkak askerin yaşadıkları ile anlatıyor. finali ve sık sık savaş karşıtı etkili replikleri ile tetmin etse de genel olarak , sizi içerisine çeken net bir konusu yok ve sıkıcı bir film
  • iyi, kötü, çirkin'in senaryosuna ilham kaynağı olmuş italyan yapımı film.

    iki filmde de; savaşla ilgileri olmamalarına ve savaştan kaçmaya çalışmalarına rağmen kendilerini sürekli savaşın sebep olduğu komik durumların içinde bulan iki kafadarın hikayeleri anlatılıyor.
    iyi, kötü, çirkin'i herkes bilir ama la grande guerra da mükemmel bir filmdir.
  • biri romali biri milanolu iki korkak ve savaş karşıtı askerin birinci dunya savasinda kuzey italya'da cephedeki maceraları ve acılarının güldürü unsurlarıyla anlatıldığı bir mario monicelli filmi, ve önemli bir italyan usulü komedi (commedia all'italiana) örneği. bu iki baş karakteri italyan'in en büyük aktörlerinden ikisi canlandırıyor hem de, vittorio gassman ve alberto sordi. tadından yenmez bir film. keşke daha çok bilinse.

    imdb kullanıcıları gereken saygıyı gösterip 8.2 gibi yüksek bir puan vermişler, buradan film detaylarına ulaşılabilir:

    https://www.imdb.com/title/tt0052861/

    (bkz: commedia all'italiana)
    (bkz: vittorio gassman)
    (bkz: mario monicelli)
    (bkz: alberto sordi)
hesabın var mı? giriş yap