ahmet erhan

• "bu kadar mutluluk çok bana
  onu günlere
  onu aylara bölmeliyim
  ve tek bir gülüşünü senin
  kutlamalıyım yıllarca..."
  
  burada gömülüdür (s.231)
• çok güzel adamdı bizim için. yazdıkları hep yadigar kalacak. yaşarken değeri bilindiği ve bir şiirinde 'artık sana ahmet erhan diyorlar' dizini yazdırdı. biz genç şairler için hep bayrak olacak.
  
  sana artık ahmet erhan diyorlar.
• "...
  hayır hayır hayır hayır
  kardeşler, bu dünya bana göre değil
  kötü basılmış bir kitap gibiyim
  çamur duygusu veriyorum okuyana
  elimde bir gümüş zincir
  alnımda bir derin leke
  kar mı yağmur mu ne yağdığını bilmediğim bir gecede
  ey hayat, seni sevdiğim için özür diliyorum" ^*
• ...
  beni cebimden ara, hırsızım ol
  o tütün kırıntısı, o hüzün var ya
  onu bul, alla pulla
  sesimde sesinden ruj izi gibi bir şey
  kana dönüşür parmağıma ulaşınca
  cebim çalsa, hep upuzun bir ezan sesinin ortasındayım
  ...
  öyle orijinal, naif ve estetik bir teşbih: sesimde sesinden ruj izi.
  ve devam etmiş: kana dönüşür parmağıma ulaşınca.
  
  içimden tekrar edip duruyorum dizeleri; öyle kırmızı, öyle tutkulu, öyle kesif.
• bu saatlerin şairi en çok da.
  hüzünlü bir sabah ezanı okunurken, çünkü bilirsiniz sabah ezanlarının ölümü hatırlatan, insana fani olduğunu hissettiren melankolik bir havası vardır, işte tam böyle anlarda ahmet erhan şiirlerini okumak, onu anmak tam şu an yaptığım gibi insanda tarifi zor bir yük bırakıyor.
  
  çünkü ben ölümü, hayatın burukluğunu ama öte yandan hayatın içindeki küçük mucizevi dokunuşları da en çok onun şiirlerinde hissettim. ve belki bundandır ki uyanıksam hep bu saatlerde düşer aklıma.
  
  yattığın yer incitmesin güzel insan.
• yağmurlar da diner moruk
  gökyüzüne bakmayıveririz bir gün
  zaten üç damla suyun bir avuç toprakla çarpımından
  doğdum ben
  bunun için çamura kestim son günlerde
  
  sen hiç bob dylan dinledin mi
  hiç dün gece dinledin mi
  şarabı rakıyla karıştırıp
  saatler moruk saatler... ne olmuş saatlere
  kurmayıveririz bir gün
  
  ben parmak hesabıyla bir ömür yaşadım
  yükseklik korkusundan başım hiç dik durmadı
  iğreniyorum kendimden bile bazen
  dünyadan her zaman
  
  kaldırıp yakamı inerim gecenin ayıp yerlerine
  eve geç gelen adamların hüznüyle
  biz ne kötü yaşadık be moruk
  bir kuş kanatlarını dürünce rüzgarsız kalmak gibi
  o kadar yalnız, o kadar umutsuzduk
  -geçmiş zaman kipi gitmedi burda ama neyse
  
  moruk diyorum artık benimle büyüyenlere...
• şu dizeyi her okuduğumda içimden bir şeyler kopuyor:
  "ben kendimi dağ sanırdım hacer!"
• 1988’de bir heves ankara’dan istanbul’a taşınmaya yeltenip galata köprüsü’nün altında bira içtikten sonra “müthiş bir telaşla” geri dönen şair. ankara’nın “o çok serseri görünen evcil yalnızlığını” sever.
  
  (bkz: ankara istanbul karatreni)
• "üstüne titrediğim her şeyi yitirmeyi öğrendim çoktan."
  
  burada gömülüdür 1 (s.226)
• "sözün bütün kanatlarını kırdım. ey dünya, çok yorgunum. insanlar bakıyorlar bana, gözlerinin izi kalıyor yüzümde. yalnızlığın son burcunu da ekledim içimdeki kaleye. sessizce uzaklaşıyorum , kimsesiz bir gölge olarak duvar diplerinde yaşamın..."