hesabın var mı? giriş yap

  • (evde su bitmiş, misafirler gelecek, acele bakkala su için yollanıyorum)

    - abi bi büyük su alacaktım...
    - buyur yiğenim... (1 litrelik su uzatır)
    - daha büyüğü yok muydu abi?
    - onun daha büyüğü osman abi'nde eheehaha...

    (bu esnada osman adlı yaşça daha büyük olan esnaf köşede bir taburede oturup, zevkten dört köşe olmuş sırıtmakta, aynı anda da çayını karıştırmaktadır)

    nasıl bir övgü anlayışıdır hala anlam veremem...

  • bir arkeolog olarak, nefes kesici bir haber olduğunu söyleyebilirim.

    başlık sahibi süsere de seviyeyi yukarı taşıma çabalarından ötürü teşekkür eder, saygılarımı sunarım. gına gelmişti zeynep bastık’ın eli ayağı vb başlıklardan.

  • benim de zaman zaman sorduğun soru.

    fotoğraflar daha gerçek, fotoğrafların taşıdığı anlar daha kıymetliydi. hepsi bir hikaye anlatırdı. 36 adet filme tonla para verdiğimizden bir de onları tab ettirmek için yığınla para yine verdiğimizden mütevellit her bir filmi en güzel anlarımıza saklardık. karenin içine sığan insanlar çok, gülümsemeler daha gerçekti. çektiğimiz fotoğrafın nasıl çıktığını, kimin nasıl baktığını, kimin nasıl durduğunu bilmeden makinanın tuşuna basardık. sonra teker teker tab ettirdiğinizden elimizde gerçek gülüşler, herkesin en doğal hali, bulunduğumuz mekanın en gerçek hali görünürdü.

    şimdi öyle mi? sadece suratlardan oluşan fotoğraflar, dijital diye aynı anda çekilen 50 adet fotoğraf, en güzelini çekicem diye kastığımızdan her bir suratta asılı kalmış samimiyetsiz gülüşler ve robotik insanlar. doğallığı kalmayan anlar, bulunduğumuz mekanı değil de sadece yüzümüzü gözümüzü odaklayan kareler vesaire vesaire.

    ben 90'ların kıymetini en çok fotoğraflara bakınca anlıyorum. 20 yıl önceki fotoğraflara bir de şimdiki fotoğraflara bakıyorum. o samimiyet, o belki sakil ama en doğal çıktığımız anlarda flaşa basılarak çekilen sıcak aile fotoğrafları, samim iarkadaş fotoğrafları... şimdi ise aynı karedeki insan sayısı azalmış ama rötuşlar artmış, mekanlar izole edilmiş ama doğallığı gitmiş.

  • bir finlandiyalının dev gibi bir şantiye haline gelen istanbulla ilgili yorumu:

    "1453'de almışsınız ama, daha hala yerleşememişsiniz"

  • cevabı şöyle olan bir sorudur:

    * ülkenin ismi cumhûriyet masr'al arabiye diye geçer kendi dillerinde, mısır kelimesi de masr'al 'dan gelir. mısırlılar ülkelerine "mısr" diye hitap ederler. biz de bu ismi kullanırız.

    * egypt ise mısır'ın müslüman olmadığı dönemlerden kalma bir kelimedir. yunanistanlı şehir devletleri bu diyara "aigyptos" diye hitap ettiği için (hwt-ka-ptah kelimesinin bir türevi, mısırlılar'ın o zaman kendi ülkelerine hitap şekli) günümüze "egypt" şeklinde ulaşmıştır.

    * tahıl olan mısır ise, tüm bunlardan bağımsız olarak dilimizde "mısır buğdayı" olarak anıldığı için bu isme sahiptir. zaten yeni bir tahıl olduğundan (eski dünyaya 16. yy'dan sonra getirilmiştir, amerika'dan) değişik dillerde birbirinden alakasız isimlere sahiptir.

    (bkz: google sizin dostunuzdur, arkadaşınızdır)

  • korku kurbağası ve tüylü kurbağa olarak da isimlendirilen bu kurbağa türünün diğer ismi ise wolverine kurbağasıdır. şu fotoğrafta da göreceğiniz üzere kurbağamızdaki kılların ve wolverinin saç ve favorilerinin ne kadar benzediği aşikardır. belki de wolverine bu arkadaştan esinlenmiştir.

    neyse şakayı bir kenara bırakarak konuya başlayalım; genel olarak orta afrika'da yaşayan bu arkadaşın dişileri 8-11 cm iken erkekleri yaklaşık 10-13 cm civarındadır. asıl wolverine benzeme amacı ise bir tehlike anında ellerinden pençeler çıkarmasıdır. hemen aklınıza ne var kedilerde pençe çıkarıyor diyebilirsiniz.

    fakat bu arkadaş bu pençeler parmak kemiklerini kırarak ortaya çıkarıyor. harvard üniversitesi karşılaştırmalı zooloji müzesi'ndeki david blackburn ve meslektaşları , korkunç davranışın bir savunma mekanizması olduğunu düşünüyor.

    diğer bazı türlerin bazı bölgelerinde keratin veya kemik çıkıntıları bulunurken(bunun gibi) bu arkadaş wolverine özenerek ayak parmağının kemiklerini kasıtlı olarak kırarak, deriden çıkartıyor. bu işlemi bir kas sel bir bağlantı tarafından yapıldığı düşünülüyor. kemiği tutan kas kasılıyor ve kemiğin uç kısmında bulunan başka bir kemik yapısından ayrıldığını görüyoruz.**

    bu çıkan yapı tam anlamıyla bir kedinin pençesi gibi görünebilir, ancak kırma ve kesme mekanizması çok farklı ve benzersizdir ayrıca pençelerdeki gibi koruyucu bir keratin yapıya sahip değildir. işin ilginç yanı kırılan yapının geriye çekilme mekanizması tam olarak bilinmemektedir.

    kaynak