bir köpek öldü diye türkiye'nin ayağa kalkması

• bir köpek öldü diye değil gerizekalı kardeşim adam kürekle vuruyor bir cana. kürek!
  
  nasıl bu kadar cani olabilir biz buna hayret ediyoruz.

ankara saldırısı vs paris saldırısı

• ikincisinde halk topyekün tepkisini koymuştur. ve dünya da bu haklı tepkiye katılmıştır.
  
  ilkinde ölenler kendi ülkelerinde bile terörist olmakla suçlanmıştır. tepki göstermek için failin kim olduğunun öğrenilmesi beklenmiştir. ve sonunda anıları bile ıslıklanmıştır, yuhalanmıştır.
  
  şimdi bu ıslıklayan çomarlar gelip batıyı ikiyüzlü olmakla suçluyor ya... ikiyüzlülüğün kelime anlamını kendileri yazıyorlar aslında

okan bayülgen

• şu saatten sonra kızının adını kazlıçeşme olarak değiştirebilir.

burak özçivit'in diriliş'ten 325 bin tl alması

• bu kadar parayı osman bey'in kendisi kazanmamıştır.

fatih'teki kiralık 2+1 zindan

• dekorasyonunu evim şahane ekibine versen, yapımı ttnet arena'dan daha uzun sürecek ev.

her şey çok güzel olacak replikleri

• -bi gözlük de ben alayım ya, tutsana şunu.
  -seyret.. nası?
  -yakıştı.
  -hı?
  -yakıştı.
  ...
  -yılan deme?
  -aldık...
  -abim ödeyecek.

bob ross

• birgün dedi ki, '' bir sincabım var. çok severim sincapları. arka bahçemden ormana gönderdim. umarım aile kurup, gelip bana gösterir.'' o günden sonra naifliğine mi sevinsem, sincaba yeni ev kurmuş oğlan çocuğu muamelesi yapmasına mı şaşırsam bilemedim. ne zaman sincap görsem aklıma gelir, zaten hiç de görmüyorum ama görsem aklıma gelir.
  
  dünyanın; onca hırsızın, zalimin, hatta ruhsuzun yanı sıra, ait olduğu doğaya salıverdiği bir sincabın akibetini merak etmiş böyle insanları da kucaklamış olması umut verici. umarım resimlerindeki gibi, mutlu ağaçlarla dolu bir yere gitmiştir. umarım o sincap çoluk çocuğa karışmıştır. erken ölmem ama umarım babamın da öldüğünü görmem ve umarım unutulur notalar da benden sonra o güzel şarkıları söylemezler.

istifçilik

• bir dönem içinde bulunduğum hastalık.
  
  çocukken başladı bu aslında. pazardan aldığımız dandik oyuncaklar zamanla birikmişti. annem atalım dedikçe olmaz diyordum. birazını bile atma taraftarı değildim. sanki onların da canı varmış gibi geliyordu. e o zaman çocuk olduğum için elime geçenler sınırlı sayıdaydı.
  
  lisede çalışıp cebim biraz para görünce aldığım ıvır zıvır şeyleri saklamaya, burnumu sildiğim peçeteyi bile "o günün hatırası" diyerek dolabıma atmaya başladım. zamanla dolabım çeşitli kola kutuları, (üstünde tarih yazdığı için) market fişleri, şişe kapakları, broşür, gazete gibi saçma sapan şeylerle doldu.
  
  birgün kendime geldim ve hepsini attım. bunu başarmak zor oldu.
  
  şimdi matchbox araba ve maket koleksiyonu dışında pek bi'şey yapmıyorum. onlar da belli limitler dahilinde kalıyor.
  
  çevrenizde bu tip bir insan varsa bunun bir hastalık olduğunu anlatın, internetteki yazıları okutun, hemen inanacaktır eminim. yoksa sonu çöp evde yaşayan insanlar gibi olacak, dış dünyaya geri döndürmesi daha zor olacaktır.