hesabın var mı? giriş yap

  • memnuniyetle kabul ettiğim tanımlama..

    barbar, medeniyet* çarklarının dışında kalmayı becerip tü kaka edilen kavimlerin adıdır.. medeniyet, kapsayamadığı, tahakkümü altına alamadığı, kontrol edemediği, anlayamadığı için "vahşi, karanlık, kötü" manaları yüklemiştir barbar kelimesinin manaları içine.. ki bu manalar özünde büyük yanılgıdır..

    barbar kavimler kadar hayatı kavramış, dünyayla barışık ve gerektiği gibi yaşayan pek az medeniyet vardır.. aslında neden yumuşatıyorum ki.. medeniyet barbarlıkla aynı paralel düzlemde yürüyemeyecek kadar aşağı bir varlıktır.. serttir, hantaldır, yavaştır, refleksleri zayıftır.. barbarlığın uyum sağlama yeteneklerinden uzaktır..

    o yüzden de dünyayı kendine göre değiştirmeye kalkar..

    barbar ise uyum sağlar, parçası olur, içinde erir..

    medeniyete direnir barbar.. korkmaması medeniyeti şaşırtır.. çünkü kendi çelikten kollarına bakıp bakıp kibrinden ölür medeniyet.. aşağılık barbarların bu korkusuzluğu ve özünde nesine güvenerek bu çelikten kollara karşı durduğu medeniyet için bir muammadır..

    hasılı..

    barbar olmak iyidir.. aşağı yukarı birkaç asırdır içeriden ve dışarıdan bizi öğüten medeniyetin çarkları arasında aslımızı unutmuşuz gibi gelse de barbar kanımız hala kaynamakta..

    ama çok hantallaştık, göbek bağladık, ağırlaştık, tepkilerimiz zayıfladı.. medeni olduk..

    olsun varsın.. tüm bu medeni yaşama rağmen hala o güzel zamanlardan kalma adetler yaşamın içinde gizli..
    dikkatle bakarsak görürüz bu şimdi saymayacağım güzellikleri.. gözleriniz açık olsun ve lütfen keşfedin ve tadını çıkarın.. göbeğinize, yaşam tarzınıza bakıp üzülmeyin.. barbar kanı hala damarlarınızda.. ve zor anlarda çıkar böylesi kabiliyetler..

    tecrübeyle sabittir..

    encamında, o son anda bir kıvılcıma bakıyor her şey..
    yeter ki aslınızı unutmayın..

  • meşhur bir hikaye vardır.

    arjantinli ünlü golfçü robert vincenzo yine bir ödül kazanmış, ödülünü alıp kameralara poz vermiş. ardından klübüne uğramış, eşyalarını toplayıp otoparktaki arabasının yanına doğru yürümüş. o sırada yanına bir kadın yaklaşmış. vincenzo’yu kutladıktan sonra ona küçük bir bebeği olduğunu, bebeğin çok hastalandığını ve hastane masraflarını karşılayamadığını onun her gün biraz daha ölüme yaklaştığını anlatmış bir çırpıda. kadının anlattıkları vincenzo’yu çok etkilemiş. hemen çek defterini çıkarmış ve turnuvadan kazandığı paranın bir bölümünü yazıp imzalamış. çeki kadına uzatmış. o sırada kadına; “umarım bebeğin iyi günleri için harcarsın”demiş. ertesi hafta vincenzo klüpte öğle yemeğini yerken golf derneğinin bir üyesi yanına yaklaşmış ve; “otoparktaki çocuklar, geçen hafta siz turnuvayı kazandığınız gün bir kadının yanınıza yaklaştığını ve sizinle konuştuğunu söylediler.”demiş. “evet” demiş vincenzo, “bunun neresi garip?”, “garip değil tabii ki.” demiş adam, “ama size bir haberim var. o kadın bir sahtekarmış. sizin gibi zengin kişilere yaklaşıp hasta bir bebeği olduğunu söyleyip para koparırmış. korkarım sizden de koparmış.”

    vincenzo şaşkınlıkla; “yani ölümü beklenen bir bebek yok mu?” demiş. “yok”demiş adam. “işte bu hafta duyduğum en iyi haber” demiş vincenzo.

    eğer bir insanı mutlu etmenin bedeli buysa 50 tl ile katılabileceğim kampanya. paylaşmak sizi nedrn mutlu etmiyor ki?

  • çünkü bu ülkede herkes meslektaşının yaptığı işi gömerek kendini öne çıkarır!

    amk berbere gidersin “en son kim tıraş etti” (anan!)
    oto sanayide ustaya gidersin “bu kaportayı/boyayı kime/nerede yaptırdın”

    kendini bilenleri ayrı tutarak; ülkenin okumuşu ayrı,okumamışı ayrı dangozdur!

  • kendisine sorduğum her soruya merhaba, günaydın diyerek başlıyorum, teşekkür ederim diyerek bitiriyorum ki yarın makineler gezegeni ele geçirip insanlığa hükmederse lebram bana iyi davranmıştı desin, işkence filan etmesinler.

  • çok babacan adamdır... çok uzun yıllar önce bir gün, sabahtan başladık arkadaşlarla içmeye. akşam da taksim'e çıktık. adını hatırlayamadığım bir barda gece acayip uyku bastı beni ve "tuvalete gidip kestireyim" dedim kendime. evet sözlük yazarları, gerçekten sabahtan içmeye başlamıştık çünkü. neyse efendim... küçücük bir tuvalet. üstü açık ama... cabrio yani. ben kendimce en temiz köşesinde tuvaletin sadece beş dakika için gözlerimi kapatmaya niyetlenerek amele oturuşu dediğimiz pozisyonu aldım ve kapattım gözlerimi. ne kadar zaman sonra bilmiyorum, başımdan aşağı dökülen bir kova suyla uyandım. kafayı bir kaldırdım... selçuk yöntem. tuvalet cabrio olduğu için bir sandalye üzerine çıkmış ve bir kova suyu dökmüş üzerime; zira dışarda inanılmaz bir tuvalet kuyruğu oluşmuş ve ben tüm kapı çalmalarına, tüm seslenmelerine rağmen uyanmamışım. neyse, o kafayla hızla yerimden kalkıp kapıyı açtım. karşımda selçuk yöntem... kendi babamın da adı selçuk ve bunu belirterek sarıldım kendisine. rezalet resmen!!! sağolsun o da sarıldı. sonra barda oturduk, kahve ısmarladı falan... ben sürekli selçuk baba dedim kendisine. ne anlattıysam dinledi... ne anlattığıma dair de en ufak bir fikrim yok. yani şimdi yıllar sonra düşünüyorum da, bugün tuvalette sızıp kalan genç bir adama kahve ısmarlayıp dertlerini de dinlersem, sayesindedir. güzel adamlarla karşılaşmak gerek hayatta... güzel adamdır vesselam!